Leopold Mandić
Leopold Mandić, Apostoł sakramentu pojednania, Bogdan Leopold Mandić (ur. 12 maja 1866 w Hercegu Novim, zm. 30 lipca 1942 w Padwie) – chorwacki zakonnik, święty Kościoła katolickiego, kapucyn, spowiednik.
| prezbiter wyznawca | |
 Leopold Mandić (przed 1942) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja | |
| Kanonizacja | |
| Wspomnienie | |
Życiorys edytuj
Był najmłodszym z dwanaściorga dzieci w ubogiej chorwackiej rodzinie Piotra i Karoliny z domu Zarević. Na chrzcie otrzymał imię Bogdan. Do zakonu kapucynów wstąpił 2 maja 1884 roku w Bassano del Grappa po ukończeniu niższego seminarium w Udine. W zakonie przyjął imię Leopold. Śluby wieczyste złożył w 1888 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 20 września 1890 w bazylice Santa Maria della Salute (w Wenecji). Ze względu na jego wzrost (1,35 m) przełożeni odradzali mu posługę jako kaznodzieja i powierzyli mu jako teren misyjny konfesjonał. Sakramentu pokuty udzielał od ośmiu do dwunastu godzin dziennie służąc prostym ludziom, intelektualistom, arystokratom, profesorom, studentom, kapłanom i zakonnikom[1]. Od 1906 roku na stałe przebywał w Padwie w klasztorze Świętego Krzyża. W czasie I wojny światowej przez rok przebywał w więzieniu za odmowę zrzeczenia się swojej przynależności narodowej[2]. W czasie II wojny światowej, 15 maja 1944 r. w wyniku bombardowania, padewski klasztor został całkowicie zniszczony[1]. Ocalała jedynie cela, pełniąca funkcję konfesjonału o. Leopolda[1].
Prócz działalności misyjnej prowadził też działalność opiekuńczą i pozostawił po sobie trwały ślad w postaci sierocińców. Apostolat świętego mnicha wyróżniała szczególna miłość do Eucharystii i Matki Bożej. Podejmował działania na rzecz zjednoczenia chrześcijan.
Przez całe życie zmagał się ze słabościami i chorobami. Do śmierci w wieku 76 lat doprowadziła św. Leopolda choroba nowotworowa.
Beatyfikacja i kanonizacja edytuj
Beatyfikacja spowiednika nastąpiła 34 lata po jego śmierci, 2 maja 1976 i dokonał jej papież Paweł VI, a Jan Paweł II upowszechnił kult świętego Leopolda na cały Kościół w siedem lat później (16 października 1983).
Wystawienie szczątków edytuj
W 2016 jego szczątki i św. Ojca Pio zostały przywiezione w szklanych trumnach z procesją do Watykanu[3].
Dzień obchodów edytuj
Wspomnienie liturgiczne do kanonizacji przypadało w dies natalis, później w dzienną pamiątkę urodzin[4].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c o. Peregryn Malinowski OFMCap: Św. Leopold Mandic - Apostoł Pojednania. kapucyni.pl, 31 sierpnia 2009. [dostęp 2014-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-24)].
- ↑ św. LEOPOLD MANDIĆ. Rzymskokatolicka Parafia pod wezwaniem św. Zygmunta 05-507 Słomczyn. [dostęp 2016-02-08].
- ↑ Watykan. Wystawiono szczątki św. Ojca Pio i św. Leopolda Mandicia [online], Wyborcza.pl, 5 lutego 2016 [dostęp 2016-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-15].
- ↑ Domenico Agasso: San Leopoldo Mandic. 2001-02-01. [dostęp 2013-01-01]. (wł.).
Bibliografia edytuj
- Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 3: H-Ł. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 608–609. ISBN 83-7097-464-3.
Źródła internetowe edytuj
- Św. Leopold Mandić. franciszkanie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-16)].
- Saint Leopold Bogdan Mandic. CatholicSaints.Info. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
- Leopoldo Mandic (wł.)