Leopold Połoszynowicz
Leopold Izydor Połoszynowicz (ur. 25 maja 1886 w Przemyślu, zm. 3 stycznia 1948 tamże) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.
 podpułkownik artylerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Leopold Izydor Połoszynowicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 maja 1886 |
| Data i miejsce śmierci |
3 stycznia 1948 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1904–1905, 1914–1928, 1939–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 25 maja 1886 w Przemyślu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana (zm. 1901) i Wacławy z Zakrzewskich (zm. 1937)[1][2]. W latach 1892–1904 uczęszczał do szkoły powszechnej i gminazjum w rodzinnym mieście[3]. W latach 1904–1905 odbył służbę wojskową w 3 czesko-galicyjskim pułku artylerii fortecznej w Przemyślu[3]. W 1905 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[3]. Od 1910 do 1914 pracował w kancelariach adwokackich w Przemyślu przygotowując się do zawodu adwokata[3]. W międzyczasie odbył 4 czterotygodniowe ćwiczenia wojskowe[3]. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1906 i przydzielony w rezerwie do 3 czesko-galicyjskiego pułku artylerii fortecznej[4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1910 w korpusie oficerów artylerii fortecznej[5].
1 sierpnia 1914 został zmobilizowany i wysłany do Tyrolu Południowego[6]. Na froncie włoskim walczył do 30 października 1918 jako dowódca grupy artylerii[6]. Jego oddziałem macierzystym był batalion artylerii fortecznej nr 1[7][8][9]. Awansował na stopień nadporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 listopada 1914[10][11] i kapitana rezerwy ze starszeństwem z 1 lutego 1918[12]. W 1918 ukończył czterotygodniowy kurs przeciwaeroplanowy[13].
1 listopada 1918 w Przemyślu jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego[14]. Do października 1919 dowodził na froncie baterią i grupą artylerii[15]. Z dniem 2 grudnia 1919 został przydzielony z 10 pułku artylerii ciężkiej na stanowisko dowódcy baterii zapasowej 12 pułku artylerii polowej[16]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[17][18]. W lipcu 1920 objął dowództwo dywizjonu szkolnego artylerii zenitowej w Warszawie[15][19], pierwszej jednostki artylerii przeciwlotniczej w Siłach Zbrojnych II Rzeczypospolitej[20][21]. 20 kwietnia 1921 dowodzony przez niego oddział został przeformowany w baterię zapasową artylerii zenitowej, a 24 sierpnia tego roku w dywizjon artylerii zenitowej[22]. 1 września 1921 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy dywizjonu[23].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 42. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 9 pułk artylerii polowej[24]. 16 sierpnia tego roku zdał dowództwo dywizjonu i odszedł do 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[25]. Później został przeniesiony do 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15][26][27]. W styczniu 1925 został przeniesiony z 1 pan do 2 pułku artylerii górskiej w Przemyślu na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy pułku[28]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i wyznaczony na stanowisko oficera placu Siedlce[29][30]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X”[31].
W kwietniu 1939 został powołany na dziesięciotygodniowe ćwiczenia, a następnie pozostawiony w służbie czynnej i przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko zastępcy dowódcy obrony przeciwlotniczej[15]. Wziął udział w kampanii wrześniowej[15]. 17 września 1939 przekroczył granicę i został internowany na terytorium Królestwa Węgier[15]. W maju 1940 przedostał się do Francji i został przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów w obozie Carpiagne (franc. Camp de Carpiagne)[15]. 20 czerwca tego roku ewakuował się do Wielkiej Brytanii i został skierowany do obozu Crawford[15]. 2 września 1940 przybył do Stacji Zbornej Oficerów Rothesay[32][15]. W październiku 1944 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Zarządu Wojskowego, a w październiku następnego roku przeniesiony w stan nieczynny[15]. W październiku 1946 wrócił do Przemyśla[15]. Tam 3 stycznia 1948 zmarł i został pochowany na cmentarzu komunalnym Zasanie[2].
W 1920 ożenił się z Ludmiłą z Długoszów (zm. 1956), z którą miał syna Andrzeja (1925–1978)[1][2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[14]
- Złoty Krzyż Zasługi[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[14]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[14]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[9]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[9]
- Krzyż Wojskowy Karola[9]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[9]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Arkusz ewid. pers. ↓, 2, 5.
- ↑ a b c Leopold Połoszynowicz. Zakład Usług Komunalnych w Przemyślu Sp. z o.o.. [dostęp 2023-06-30]..
- ↑ a b c d e Arkusz ewid. pers. ↓, 5.
- ↑ Schematismus 1907 ↓, s. 923, 932.
- ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 1002, 1015.
- ↑ a b Arkusz ewid. pers. ↓, 3, 5.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 825.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 1123.
- ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 1392.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 794.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 1075.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1333.
- ↑ Moszumański 1996 ↓, s. 147.
- ↑ a b c d e Arkusz ewid. pers. ↓, 2.
- ↑ a b c d e f g h i j k Arkusz ewid. pers. ↓, 3.
- ↑ Przydziały. „Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów”. 2, s. 2, 1920-01-06. Lwów..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 7 lipca 1920, s. 552.
- ↑ Arkusz ewid. pers. ↓, 4, zatwierdzony z pominięciem stopnia majora.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 329.
- ↑ Wojska OPL WL 2003 ↓, s. 17.
- ↑ Moszumański 1996 ↓, s. 147, 148.
- ↑ Moszumański 1996 ↓, s. 151–152.
- ↑ Obsada dowództw. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.59, s. 155 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-02].
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 187.
- ↑ Moszumański 1996 ↓, s. 152.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 799, 814.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 718, 737.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 stycznia 1925, s. 26.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926, s. 269.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 449.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 341, 1044.
- ↑ Rozkaz dzienny ↓, Nr 10 z 4 września 1940.
Bibliografia edytuj
- Połoszynowicz Leopold. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.9756 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-19].
- Komenda Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Rozkazy dzienne 1940–1941, sygn. R.8. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. [dostęp 2023-06-30].
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1907. Wiedeń: K. K. Hof und Staatsdruckerei, grudzień 1906. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911. Wiedeń: K. K. Hof und Staatsdruckerei, Dezember 1910. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Wojska Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych. Historia, tradycje i współczesność. Tadeusz Mirowski (red. nacz.). Bydgoszcz: Wydawnictwo WM Sp. z o.o., 2003. ISBN 83-86194-31-6.
- Zbigniew Moszumański. Pierwsze dziesięciolecie polskiej artylerii przeciwlotniczej. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (156), 1996. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.