Lepkościomierz Pinkiewicza

Lepkościomierz Pinkiewicza, wiskozymetr Pinkiewicza (zwany też lepkościomierzem Ostwalda-Pinkiewicza) – rodzaj wiskozymetru kapilarnego, w którym podstawą pomiaru lepkości kinematycznej jest czas przepływu płynu przez kalibrowaną kapilarę w ściśle określonych warunkach pomiarowych. Wymiar kapilary (a tym samym stałą kapilary) należy tak dobrać, aby czas pomiaru nie był ani zbyt długi ani zbyt krótki.

Lepkościomierz jest zbudowany z dwóch rurek, połączonych ze sobą. Lewa, szeroka rurka (2) jest poszerzona w dolnej części, a w górnej ma dodatkową rurkę boczną (3). Prawa rurka (1) składa się z dwóch połączonych zbiorniczków (4) osadzonych w środkowej części kapilary.

Na początku pomiaru na rurkę (3) nakłada się wąż gumowy, rurkę (2) zatyka palcem i ustawia przyrząd tak, aby za pomocą gumowej gruszki możliwe było zassanie cieczy, np. oleju przez rurkę (1) aż do poziomu kreski B. Po pionowym ustawieniu lepkościomierza usuwa się nadmiar oleju z rurki (1) i na tę rurkę nakłada wąż gumowy. Za jego pomocą zasysa się olej do około 1/3 wysokości zbiorniczka (4). Po zdjęciu wężyka z rurki (1) mierzy się czas przepływu oleju między kreskami A i B. Pomiar lepkości w różnych temperaturach odbywa się po wstawieniu lepkościomierza do termostatu.

Wartość lepkości kinematycznej otrzymuje się z zależności:

\nu =K\cdot t,

gdzie:

$\nu$ – lepkość kinematyczna, [mm²/s],
$K$ – stała kapilary, [mm²/s²],
$t$ – średnia arytmetyczna czasów przepływu, [s].

Na podobnej zasadzie działają lepkościomierze Ostwalda i Ubbelohdego.

Służy do pomiaru lepkości olejów smarnych.

Bibliografia edytuj

Zbigniew Lawrowski: Tribologia. Tarcie, zużywanie i smarowanie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993.