Wikipedia

Linia kolejowa Wolverton – Newport Pagnell

Linia kolejowa Wolverton – Newport Pagnell – linia kolejowa w hrabstwie Buckinghamshire w Wielkiej Brytanii, łącząca stację Wolverton, odgałęzia się od London and North Western Railway (LNWR) (obecnie West Coast Main Line), z Newport Pagnell. Została otwarta dla ruchu pasażerskiego w 1867; początkowo planowano przedłużyć ją do Olney, jednakże prace przerwano po wykonaniu prac ziemnych (ślady przerwanych robót można jeszcze zobaczyć np. na Bury field).

Linia kolejowa
Linia kolejowa Wolverton – Newport Pagnell
Wolverton to Newport Pagnell Line
Dane podstawowe
Zarządca

linia zamknięta

Długość

6,4 km (4 mile) km

Prędkość maksymalna

0 km/h

Zdjęcie LK
Pozostałości peronu w Bradwell (obecnie ścieżka rowerowa)
Historia
Rok otwarcia

1866

Rok zawieszenia ruchu

1967

Multimedia w Wikimedia Commons

W 1962 w ramach reformy kolei zwanej Beeching Axe podjęto decyzję o zamknięciu linii. Ostatecznie została zamknięta dla ruchu pasażerskiego w 1964, a dla towarowego w 1967. Po likwidacji utworzono na niej ścieżkę rowerową.

Tło powstania edytuj

W 1817 został oddany do użytku kanał Newport Pagnell. Łączył on Wielki kanał Junction z Wielkim kanałem Linford oraz z Newport Pagnell[1]. Sieć szlaków wodnych zapewniała transport w okolicy.

W 1845 LNWR chciało nabyć kanał i wybudować linię kolejową. Oferta ta była jednak odrzucana przez dwie dekady, aż do 1862, kiedy LNWR ostatecznie dokonało zakupu za 9000 funtów[2]. Kanał został zamknięty w 1864. Linia kolejowa nie biegła jednak wzdłuż niego[3].

W 1845 i 1846 funkcjonowały również inne, niezależne plany budowy linii kolejowej do Newport Pagnell, jednakże z przyczyn finansowych inwestycje te nawet nie zostały rozpoczęte[3].

Budowa i eksploatacja edytuj

Pozwolenie na budowę czteromilowego jednotorowego odcinka linii kolejowej wydano 16 czerwca 1863[4]. Otwarcie dla ruchu towarowego nastąpiło już w 1866, a dla ruchu pasażerskiego 2 września 1867[3][5]. Do sieci LNWR została przyjęta dopiero w 1875. Linię obsługiwała jedna lokomotywa, którą nazwano "Newport Nobby"[3][6].

W 1865 rozpoczęto budowę przedłużenia trasy z Newport Pagnell do Olney, by tam połączyć się z Northampton and Peterborough Railway na wysokości stacji Wellingborough. Budowa została przerwana w 1871[3][6]. W 1972 Olney zyskało połączenie kolejowe z Midland Railway's Bedford to Northampton Line; linia ta zamknięta została w 1962[7].

W 1898 na trasie zadebiutował wagon motorowy[3].

W 1900 linia włączona została jako odgałęzienie w struktury budowanej West Coast Main Line[6]. Konieczność zaopatrzenia w wodę znacznie większej niż zakładano liczby parowozów w Bradwell powodowała jej niedobory. Woda dla stacji była pobierana z tego samego źródła, co dla miasta. W poniedziałki gospodynie domowe często atakowały załogę stacji z powodu braku wody[8]. Z tego powodu zakazano zaopatrywania parowozów w wodę w Bradwell w poniedziałki[9].

Pomimo koncepcji elektryfikacji linii w 1904, LNWR nigdy pomysłu nie zrealizowało (elektryfikacja miała przynieść oszczędności, gdyż linia główna była też elektryfikowana[6]).

Zamknięcie edytuj

W latach 1962 w raporcie Richarda Beechinga stwierdzono, że 30% linii kolejowych przewozi w sumie mniej niż 1% pasażerów i należałoby je zamknąć[10]. Mieszkańcy Newport Pagnell protestowali przeciwko zamknięciu linii, żądając ponownego rozpatrzenia ich wniosku. Wniosek został jednak oddalony 7 czerwca 1964[9] i linia została zamknięta. Ostatni pociąg pasażerski odjechał z Newport Pagnell 5 września 1964 o 17:34 tuż przed stuleciem linii[9]. Beeching Axe spowodowało powszechną krytykę w Wielkiej Brytanii szczególnie w miejscowościach odcinanych od sieci kolejowej. Doszło też do swoistej demonstracji niezadowolenia – publicznie oblano wiadrem wody człowieka przebranego za Richarda Beechinga, który spowodował likwidację ponad 4000 mil linii kolejowych w Wielkiej Brytanii[3][9].

Linia została ostatecznie zamknięta w 1967, po czym tory zostały zdemontowane, a na ich miejscu zbudowano ścieżkę rowerową, stanowiącą część sieci Milton Keynes redway system[3].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Hadfield (1970), s. 126.
  2. ↑ Hadfield (1970), ss. 228–229
  3. ↑ a b c d e f g h Welcome to The Branch Line. [dostęp 2009-06-25].
  4. ↑ Oppitz (2000), s. 83.
  5. ↑ Oppitz (2000), s. 84.
  6. ↑ a b c d Oppitz (2000), s. 85.
  7. ↑ The Northampton – Olney – Bedford (LMS) Railway; A View from Olney. Olney and District Historical Society. [dostęp 2009-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 października 2008)].
  8. ↑ Oppitz (2000), s. 86.
  9. ↑ a b c d Oppitz (2000), s. 87
  10. ↑ Henshaw (1994), s. 149.

Bibliografia edytuj

  • Charles Hadfield: The Canals of the East Midlands (including part of London) Second edition. David & Charles Limited, 1970. ISBN 0-7153-4871-X.
  • David Henshaw: The Great Railway Conspiracy. Hawes, North Yorkshire: Leading Edge Press and Publishing, 1994. ISBN 0-948135-48-4.
  • Leslie Oppitz: Lost Railways of the Chilterns. Newbury: Countryside Books, 2000. ISBN 1-85306-643-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Linia_kolejowa_Wolverton_–_Newport_Pagnell&oldid=69800656”