Lista zawodowych mistrzów świata wagi lekkośredniej w boksie

Waga lekkośrednia jest jedną z ostatnich wprowadzonych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w roku 1962 przez WBA a następnie WBC (1963), IBF (1984) i WBO (1988). Jej limit wynosi 154 funty (69,9 kg).

Pierwszym mistrzem świata był od roku 1962 Amerykanin Denny Moyer. Do roku 1975 był uznawany jeden uniwersalny mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

World Boxing Association (WBA) powstała w roku 1962 na bazie istniejącej od 1921 roku National Boxing Association (NBA),
World Boxing Council (WBC) założona w roku 1963,
International Boxing Federation (IBF) założona w 1983,
World Boxing Organization (WBO) założona w roku 1988.

Zdobycie tytułu	Utrata tytułu	Mistrz		Organizacja	Obrona tytułu
20 października 1962	19 lutego 1963	Denny Moyer	Stany Zjednoczone	WBA	0
Moyer został inauguracyjnym mistrzem WBA zwyciężając Joeya Giambrę. Po pokonaniu 19 lutego 1963 Stana Harringtona został również inauguracyjnym mistrzem WBC^[1].
19 lutego 1963	29 kwietnia 1963	Denny Moyer	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (WBA i WBC)	0
29 kwietnia 1963	7 lipca 1963	Ralph Dupas	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
7 lipca 1963	18 czerwca 1965	Sandro Mazzinghi	Włochy	Uniwersalny	3
18 czerwca 1965	25 czerwca 1966	Nino Benvenuti	Włochy	Uniwersalny	1
25 czerwca 1966	26 maja 1968	Kim Ki-soo	Korea Południowa	Uniwersalny	2
26 maja 1968	listopad 1968	Sandro Mazzinghi	Włochy	Uniwersalny	1
Mazzinghi 25 października 1968 w walce z Freddiem Little’em został zdyskwalifikowany za niedozwolone uderzenie. Decyzja ta została zmieniona, a walka uznana za ”nieodbytą”, jednak tytułu mu nie przywrócono^[2].
17 marca 1969	9 lipca 1970	Freddie Little	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
9 lipca 1970	31 października 1971	Carmelo Bossi	Włochy	Uniwersalny	1
31 października 1971	4 czerwca 1974	Kōichi Wajima	Japonia	Uniwersalny	6
4 czerwca 1974	21 stycznia 1975	Oscar Albarado	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
21 stycznia 1975	kwiecień 1975	Kōichi Wajima	Japonia	Uniwersalny	0
Wajima został pozbawiony tytułu przez WBC.
kwiecień 1975	7 czerwca 1975	Kōichi Wajima	Japonia	WBA	0
7 maja 1975	13 listopada 1975	Miguel de Oliveira	Brazylia	WBC	0
7 czerwca 1975	17 lutego 1976	Jae-Do Yuh	Korea Południowa	WBA	1
13 listopada 1975	18 czerwca 1976	Elisha Obed	Bahamy	WBC	2
17 lutego 1976	18 maja 1976	Kōichi Wajima	Japonia	WBA	0
18 maja 1976	8 października 1976	José Manuel Duran	Hiszpania	WBA	0
18 czerwca 1976	6 sierpnia 1977	Eckhard Dagge	Niemcy	WBC	2
8 października 1976	5 marca 1977	Miguel Angel Castellini	Argentyna	WBA	0
5 marca 1977	9 sierpnia 1978	Eddie Gazo	Nikaragua	WBA	3
6 sierpnia 1977	4 marca 1979	Rocky Mattioli	Włochy	WBC	2
9 sierpnia 1978	24 października 1979	Masashi Kudo	Japonia	WBA	3
4 marca 1979	23 maja 1981	Maurice Hope	Wielka Brytania	WBC	3
24 października 1979	25 czerwca 1981	Ayub Kalule	Uganda	WBA	4
23 maja 1981	3 grudnia 1982	Wilfred Benítez	Portoryko	WBC	2
25 czerwca 1981	czerwiec 1981	Sugar Ray Leonard	Stany Zjednoczone	WBA	0
Leonard zwakował tytuł WBA w wadze junior średniej preferując konfrontację z Thomasem Hearnsem o tytuły WBA i WBC w wadze półśredniej.
7 listopada 1981	2 lutego 1982	Tadashi Mihara	Japonia	WBA	0
2 lutego 1982	16 czerwca 1983	Davey Moore	Stany Zjednoczone	WBA	3
3 grudnia 1982	1986	Thomas Hearns	Stany Zjednoczone	WBC	4
Hearns zwakował tytuł WBC przechodząc do wyższych kategorii wagowych.
16 czerwca 1983	1984	Roberto Durán	Panama	WBA	0
Durán został pozbawiony tytułu za odmowę walki z oficjalnym pretendentem Mikiem McCallumem^[3].
11 marca 1984	2 listopada 1984	Mark Medal	Stany Zjednoczone	IBF	0
19 października 1984	1987	Mike McCallum	Jamajka	WBA	6
McCallum zdobył wakujący tytuł WBA zwyciężając Seana Manniona. Pozostawił tytuł wakujący przechodząc do kategorii średniej^[4].
2 listopada 1984	1986	Carlos Santos	Portoryko	IBF	1
Santos zwakował tytuł IBF.
4 czerwca 1986	27 czerwca 1987	Buster Drayton	Stany Zjednoczone	IBF	2
Drayton zdobył wakujący tytuł IBF zwyciężając niejednogłośnie na punkty Carlosa Santosa^[5].
5 grudnia 1986	12 lipca 1987	Duane Thomas	Stany Zjednoczone	WBC	0
27 czerwca 1987	4 listopada 1988	Matthew Hilton	Kanada	IBF	1
12 lipca 1987	2 października 1987	Lupe Aquino	Meksyk	WBC	0
2 października 1987	8 lipca 1988	Gianfranco Rosi	Włochy	WBC	1
21 listopada 1987	listopad 1990	Julian Jackson	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	WBA	3
Jackson zdobył wakujący tytuł zwyciężając In-Chul Baeka. Pozostawił wakujący tytuł zostając 24 listopada 1990 mistrzem WBC w wadze średniej^[6].
8 lipca 1988	11 lutego 1989	Donald Curry	Stany Zjednoczone	WBC	0
4 listopada 1988	5 lutego 1989	Robert Hines	Stany Zjednoczone	IBF	0
8 grudnia 1988	październik 1993	John David Jackson	Stany Zjednoczone	WBO	6
Jackson został inauguracyjnym mistrzem WBO po zwycięstwie nad Lupe Aquino. Zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii średniej^[7].
5 lutego 1989	15 lipca 1989	Darrin Van Horn	Stany Zjednoczone	IBF	0
11 lutego 1989	8 lipca 1989	René Jacquot	Francja	WBC	0
8 lipca 1989	31 marca 1990	John Mugabi	Uganda	WBC	0
15 lipca 1989	17 września 1994	Gianfranco Rosi	Włochy	IBF	11
31 marca 1990	18 grudnia 1993	Terry Norris	Stany Zjednoczone	WBC	10
23 lutego 1991	1 października 1991	Gilbert Delé	Francja	WBA	1
1 października 1991	1992	Vinny Pazienza	Stany Zjednoczone	WBA	0
Pazienza pozostawił wakujący tytuł przechodząc do wyższych kategorii wagowych.
21 grudnia 1992	4 marca 1995	Julio César Vásquez	Argentyna	WBA	10
Vásquez zdobył wakujący tytuł zwyciężając Hitoshi Kamiyamę^[8].
30 października 1993	22 listopada 1995	Verno Phillips	Belize	WBO	4
18 grudnia 1993	7 maja 1994	Simon Brown	Jamajka	WBC	1
7 maja 1994	12 listopada 1994	Terry Norris	Stany Zjednoczone	WBC	0
17 września 1994	12 sierpnia 1995	Vincent Pettway	Stany Zjednoczone	IBF	1
12 listopada 1994	19 sierpnia 1995	Luis Santana	Dominikana	WBC	1
4 marca 1995	1995	Pernell Whitaker	Stany Zjednoczone	WBA	0
Whitaker natychmiast po zdobyciu tytułu zwakował go będąc równocześnie mistrzem WBC w wadze półśredniej^[9].
6 czerwca 1995	16 grudnia 1995	Carl Daniels	Stany Zjednoczone	WBA	0
12 sierpnia 1995	16 grudnia 1995	Paul Vaden	Stany Zjednoczone	IBF	0
19 sierpnia 1995	16 grudnia 1995	Terry Norris	Stany Zjednoczone	WBC	2
22 listopada 1995	luty 1996	Paul Jones	Wielka Brytania	WBO	0
Jones został pozbawiony tytułu WBO.
16 grudnia 1995	marzec 1997	Terry Norris	Stany Zjednoczone	WBC i IBF	4
Norris zrezygnował z tytułu IBF pozostając mistrzem WBC.
16 grudnia 1995	21 sierpnia 1996	Julio César Vásquez	Argentyna	WBA	0
1 marca 1996	17 maja 1996	Bronco McKart	Stany Zjednoczone	WBO	0
17 maja 1996	22 sierpnia 1998	Ronald Wright	Stany Zjednoczone	WBO	3
21 sierpnia 1996	6 marca 1999	Laurent Boudouani	Francja	WBA	4
marzec 1997	6 grudnia 1997	Terry Norris	Stany Zjednoczone	WBC	0
12 kwietnia 1997	6 grudnia 1997	Raúl Márquez	Stany Zjednoczone	IBF	2
6 grudnia 1997	12 grudnia 1998	Yory Boy Campas	Meksyk	IBF	3
6 grudnia 1997	29 stycznia 1999	Keith Mullings	Jamajka	WBC	1
22 sierpnia 1998	lipiec 2001	Harry Simon	Namibia	WBO	4
Simon pozostawił wakujący tytuł w wadze junior średniej zostając 21 lipca 2001 mistrzem tymczasowym WBO w wadze średniej^[10].
12 grudnia 1998	2 grudnia 2000	Fernando Vargas	Stany Zjednoczone	IBF	5
29 stycznia 1999	23 czerwca 2001	Javier Castillejo	Hiszpania	WBC	5
6 marca 1999	3 marca 2000	David Reid	Stany Zjednoczone	WBA	2
3 marca 2000	2 grudnia 2000	Félix Trinidad	Portoryko	WBA	2
2 grudnia 2000	12 maja 2001	Félix Trinidad	Portoryko	WBA i IBF	0
Trinidad zwakował tytuły WBA i IBF w junior średniej zostając 12 maja 2001 mistrzem WBA w wadze średniej^[11].
23 czerwca 2001	14 września 2002	Óscar de la Hoya	Stany Zjednoczone	WBC	1
22 września 2001	14 września 2002	Fernando Vargas	Stany Zjednoczone	WBA	0
12 października 2001	13 marca 2004	Ronald Wright	Stany Zjednoczone	IBF	5
16 marca 2002	3 grudnia 2005	Daniel Santos	Portoryko	WBO	4
10 sierpnia 2002	1 marca 2003	Santiago Samaniego	Panama	WBA	0
Samaniego z mistrza tymczasowego, został awansowany na pełnoprawnego po tym, jak Vargas unifikując tytuły z De la hoyą zyskał status „Super Champion” .
14 września 2002	13 września 2003	Óscar de la Hoya	Stany Zjednoczone	WBA Super i WBC	1
13 września 2003	13 marca 2004	Shane Mosley	Stany Zjednoczone	WBA i WBC	0
13 marca 2004	5 czerwca 2004	Ronald Wright	Stany Zjednoczone	WBA Super, WBC i IBF	0
Wright został pozbawiony tytułu IBF.
maj 2004	maj 2005	Ronald Wright	Stany Zjednoczone	WBA Super i WBC	1
Wright zrezygnował z tytułów WBA i WBC przechodząc do kategorii średniej^[12].
5 czerwca 2004	2 października 2004	Verno Phillips	Belize	IBF	0
2 października 2004	14 lipca 2005	Kassim Ouma	Uganda	IBF	1
21 maja 2005	6 maja 2006	Alejandro García	Meksyk	WBA	1
14 lipca 2005	8 lipca 2006	Roman Karmazin	Rosja	IBF	0
13 sierpnia 2005	6 maja 2006	Ricardo Mayorga	Nikaragua	WBC	0
3 grudnia 2005	październik 2011	Serhij Dzyndzyruk	Ukraina	WBO	6
Dzyndzyruk został pozbawiony tytułu mistrza nie mogąc bronić tytułu z Lukasem Konečnym ze względu na kontuzję.
6 maja 2006	5 maja 2007	Óscar de la Hoya	Stany Zjednoczone	WBC	0
6 maja 2006	6 stycznia 2007	José Antonio Rivera	Stany Zjednoczone	WBA	0
8 lipca 2006	27 marca 2008	Cory Spinks	Stany Zjednoczone	IBF	1
6 stycznia 2007	7 lipca 2007	Travis Simms	Stany Zjednoczone	WBA	0
5 maja 2007	lipiec 2007	Floyd Mayweather Jr.	Stany Zjednoczone	WBC	0
Mayweather zrezygnował z tytułu w wadze junior średniej przystępując do pojedynku z Ricky Hattonem o tytuł WBC w wadze średniej.
7 lipca 2007	11 lipca 2008	Joachim Alcine	Haiti	WBA	1
28 lipca 2007	7 czerwca 2008	Vernon Forrest	Stany Zjednoczone	WBC	1
27 marca 2008	listopad 2008	Verno Phillips	Belize	IBF	0
Phillips zrezygnował z tytułu IBF aby zmierzyć się 29 listopada 2008 z Paulem Williamsem o tytuł mistrza tymczasowego WBO.
7 czerwca 2008	14 września 2008	Sergio Mora	Stany Zjednoczone	WBC	0
11 lipca 2008	14 listopada 2009	Daniel Santos	Portoryko	WBA	0
14 września 2008	21 maja 2009	Vernon Forrest	Stany Zjednoczone	WBC	0
Forrest pozbawiony został tytułu nie mogąc go bronić ze względu na przewlekłą kontuzję.
24 kwietnia 2009	7 sierpnia 2010	Cory Spinks	Stany Zjednoczone	IBF	0
21 maja 2009	17 czerwca 2010	Sergio Gabriel Martínez	Argentyna	WBC	0
Martínez od 4 października 2008 był posiadaczem tytułu mistrza tymczasowego. Po odebraniu tytułu Forrestowi został mistrzem pełnoprawnym. Zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi średniej.
14 listopada 2009	5 czerwca 2010	Jurij Forman	Izrael	WBA	0
5 czerwca 2010	wrzesień 2010	Miguel Angel Cotto	Portoryko	WBA	0
Cotto został awansowany na super mistrza^[13].
7 sierpnia 2010	23 lutego 2013	Cornelius Bundrage	Stany Zjednoczone	IBF	2
wrzesień 2010	5 maja 2012	Miguel Angel Cotto	Portoryko	WBA Super	2
13 listopada 2010	8 lutego 2011	Manny Pacquiao	Filipiny	WBC	0
Pacquiao zrezygnował z tytułu zamierzając walczyć z Shane’em Mosleyem w obronie posiadanego tytułu WBO w wadze półśredniej.
5 lutego 2011	20 kwietnia 2013	Austin Trout	Stany Zjednoczone	WBA	4
Trout zdobył wakujący, po awansie Cotto na super mistrza, tytuł mistrza regularnego WBA zwyciężając Rigoberto Alvareza^[14].
5 marca 2011	20 kwietnia 2013	Saúl Álvarez	Meksyk	WBC	6
Álvarez po pokonaniu Austina Trouta 20 kwietnia 2013 połączył w swoim ręku tytuły mistrzowskie WBA i WBA w kategorii lekkośredniej.
październik 2011	czerwiec 2013	Zaurbek Bajsangurow	Rosja	WBO	1
Bajsangurow od 30 lipca 2011 był mistrzem tymczasowym. Po pozbawieniu tytułu Serhija Dzyndzyruka został mistrzem regularnym^[15]. Bajsangurow utracił tytuł z powodu nieaktywności
5 maja 2012	14 września 2013	Floyd Mayweather Jr.	Stany Zjednoczone	WBA Super	1
Mayweather po pokonaniu Saúla Álvareza 14 września 2013 połączył w swoim ręku tytuły mistrzowskie WBA Super i WBA w kategorii lekkośredniej.
23 lutego 2013	14 września 2013	Ishe Smith	Stany Zjednoczone	IBF	0
20 kwietnia 2013	14 września 2013	Saúl Álvarez	Meksyk	WBA i WBC	0
14 września 2013	11 października 2014	Carlos Molina	Meksyk	IBF	0
14 września 2013	Nadal	Floyd Mayweather Jr.	Stany Zjednoczone	WBA Super & WBC	1
9 listopada 2013	Nadal	Demetrius Andrade	Stany Zjednoczone	WBO	1
Andrade zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po pokonaniu Vanesa Martirosyana.
7 grudnia 2013	Nadal	Erislandy Lara	Kuba	WBA	2
Lara od 8 czerwca 2013 był mistrzem tymczasowym. Po pokonaniu dotychczasowego mistrza regularnego Saúla Álvareza przez Floyda Mayweathera Jra Lara został mistrzem regularnym.
11 października 2014	Nadal	Cornelius Bundrage	Stany Zjednoczone	IBF	0