Lista zawodowych mistrzów świata wagi junior lekkiej w boksie

Waga junior lekka jest jedną z pierwszych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w roku 1920. Była uznawana do roku 1933. Ponownie została wprowadzona w roku 1959. Jej limit wynosi 130 funtów (59,0 kg).

Pierwszym bezdyskusyjnie uznawanym mistrzem świata był od roku 1921 Amerykanin Johnny Dundee. Do roku 1969 był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

World Boxing Association (WBA) powstała w roku 1962 na bazie istniejącej od 1921 roku National Boxing Association (NBA),
World Boxing Council (WBC) założona w roku 1963,
International Boxing Federation (IBF) założona w 1983,
World Boxing Organization (WBO) założona w roku 1988.

Zdobycie tytułu	Utrata tytułu	Mistrz		Organizacja	Obrona tytułu
18 listopada 1921	30 maja 1923	Johnny Dundee	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
Dundee został pierwszym mistrzem kategorii junior lekkiej po zwycięstwie nad George’em KO Chaneyem przez dyskwalifikację w 5 rundzie
30 maja 1923	17 grudnia 1923	Jack Bernstein	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
17 grudnia 1923	20 czerwca 1924	Johnny Dundee	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
20 czerwca 1924	15 grudnia 1924	Steve „Kid” Sullivan	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
15 grudnia 1924	2 grudnia 1925	Mike Ballerino	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3
2 grudnia 1925	20 grudnia 1929	Tod Morgan	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	12
20 grudnia 1929	15 lipca 1931	Benny Bass	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2/3
15 lipca 1931	25 grudnia 1933	Kid Chocolate	Kuba	Uniwerselny	7
25 grudnia 1933	1934	Frankie Klick	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Klick przeszedł do wyższej wagi a NBA zaprzestało nadawania tytułów w tej kategorii wagowej^[1].
20 lipca 1959	16 marca 1960	Harold Gomes	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Po wznowieniu przez NBA nadawania tytułów w tej kategorii Gomes został pierwszym mistrzem pokonując Paula Jorgensena.
16 marca 1960	15 czerwca 1967	Flash Elorde	Filipiny	Uniwersalny (WBA i WBC)	9
15 czerwca 1967	14 grudnia 1967	Yoshiaki Numata	Japonia	WBA i WBC	0
14 grudnia 1967	19 stycznia 1969	Hiroshi Kobayashi	Japonia	WBA i WBC	2
Kobayashi został pozbawiony tytułu przez WBC za uchylanie się od walki pomimo podpisanej umowy z Rene Barrientosem^[2].
19 stycznia 1969	29 lipca 1971	Hiroshi Kobayashi	Japonia	WBA	4
15 lutego 1969	5 kwietnia 1970	Rene Barrientos	Filipiny	WBC	0
Barrientos zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Amerykanina Rubena Navarro^[3].
5 kwietnia 1970	10 października 1971	Yoshiaki Numata	Japonia	WBC	3
29 lipca 1971	25 kwietnia 1972	Alfredo Marcano	Wenezuela	WBA	1
10 października 1971	28 lutego 1974	Ricardo Arredondo	Meksyk	WBC	5
25 kwietnia 1972	12 marca 1973	Ben Villaflor	Filipiny	WBA	1
12 marca 1973	17 października 1973	Kuniaki Shibata	Japonia	WBA	1
17 października 1973	16 października 1976	Ben Villaflor	Filipiny	WBA	5
28 lutego 1974	5 lipca 1975	Kuniaki Shibata	Japonia	WBC	3
5 lipca 1975	28 stycznia 1978	Alfredo Escalera	Portoryko	WBC	10
16 października 1976	2 sierpnia 1980	Samuel Serrano	Portoryko	WBA	10
28 stycznia 1978	1980	Alexis Argüello	Nikaragua	WBC	8
Argüello pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
2 sierpnia 1980	9 kwietnia 1981	Yasutsune Uehara	Japonia	WBA	1
11 grudnia 1980	8 marca 1981	Rafael Limón	Meksyk	WBC	0
8 marca 1981	29 sierpnia 1981	Cornelius Boza Edwards	Uganda	WBC	1
9 kwietnia 1981	19 stycznia 1983	Samuel Serrano	Portoryko	WBA	3
29 sierpnia 1981	29 maja 1982	Rolando Navarrete	Filipiny	WBC	1
29 maja 1982	11 grudnia 1982	Rafael Limón	Meksyk	WBC	1
11 grudnia 1982	czerwiec 1983	Bobby Chacon	Stany Zjednoczone	WBC	1
Chacon został pozbawiony tytułu po odmowie walki z Héctorem Camacho.
19 stycznia 1983	26 lutego 1984	Roger Mayweather	Stany Zjednoczone	WBA	2
7 sierpnia 1983	1984	Héctor Camacho	Portoryko	WBC	1
Camacho pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
26 lutego 1984	19 maja 1985	Rocky Lockridge	Stany Zjednoczone	WBA	2
22 kwietnia 1984	15 lutego 1985	Yuh Hwan-kil	Korea Południowa	IBF	1
13 września 1984	1987	Julio César Chávez	Meksyk	WBC	9
Chávez pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
15 lutego 1985	12 lipca 1985	Lester Ellis	Australia	IBF	1
19 maja 1985	24 maja 1986	Wilfredo Gómez	Portoryko	WBA	0
12 lipca 1985	9 sierpnia 1987	Barry Michael	Australia	IBF	3
24 maja 1986	27 września 1986	Alfredo Layne	Panama	WBA	0
27 września 1986	1991	Brian Mitchell	Południowa Afryka	WBA	12
Mitchell zremisował pojedynek unifikacyjny z mistrzem IBF Tony Lopezem a po decyzji o pojedynku rewanżowym został pozbawiony tytułu WBA.
9 sierpnia 1987	23 lipca 1988	Rocky Lockridge	Stany Zjednoczone	IBF	2
29 lutego 1988	7 maja 1994	Azumah Nelson	Ghana	WBC	10
23 lipca 1988	7 października 1989	Tony Lopez	Stany Zjednoczone	IBF	3
29 kwietnia 1989	1989	John John Molina	Portoryko	WBO	0
Molina został pierwszym mistrzem organizacji WBO po zwycięstwie nad Juanem La Porte. Pozostawił tytuł wakujący przystępując do pojedynku z Tony Lopezem o pas IBF^[4].
7 października 1989	20 maja 1990	John John Molina	Portoryko	IBF	1
9 grudnia 1989	21 marca 1992	Kamel Bou Ali	Tunezja	WBO	2
20 maja 1990	13 września 1991	Tony Lopez	Stany Zjednoczone	IBF	3
28 czerwca 1991	1991	Joey Gamache	Stany Zjednoczone	WBA	0
Gamache zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Jerry Ngobeni przez TKO w 10r. Pozostawił wakujący tytuł przechodząc do wyższej kategorii^[5].
13 września 1991	1991	Brian Mitchell	Południowa Afryka	IBF	0
Mitchell pozostawił wakujący tytuł po ogłoszeniu zakończenia kariery.
22 listopada 1991	kwiecień 1995	Genaro Hernandez	Stany Zjednoczone	WBA	8
Hernandez zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Daniela Londasa przez TKO w 9r. Zrezygnował z tytułu przystępując do walki z Oscarem de la Hoyą o tytuł WBO w wadze lekkiej^[6].
22 lutego 1992	1995	John John Molina	Portoryko	IBF	7
Molina pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
21 marca 1992	4 września 1992	Daniel Londas	Francja	WBO	0
4 września 1992	5 marca 1994	Jimmi Bredahl	Dania	WBO	1
5 marca 1994	1994	Óscar de la Hoya	Stany Zjednoczone	WBO	1
De la Hoya pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
7 maja 1994	17 września 1994	Jesse James Leija	Stany Zjednoczone	WBC	0
17 września 1994	1 grudnia 1995	Gabriel Ruelas	Meksyk	WBC	2
24 września 1994	styczeń 1997	Regilio Tuur	Holandia	WBO	6
Tuur zdobył wakujący tytuł pokonując Eugene Speeda^[7]. Pozostawił wakujący tytuł ogłaszając 16 stycznia 1997 zakończenie kariery.
22 kwietnia 1995	9 lipca 1995	Eddie Hopson	Stany Zjednoczone	IBF	0
9 lipca 1995	15 grudnia 1995	Tracy Harris Patterson	Stany Zjednoczone	IBF	0
21 października 1995	5 września 1998	Choi Yong-soo	Korea Południowa	WBA	7
1 grudnia 1995	22 marca 1997	Azumah Nelson	Ghana	WBC	1
15 grudnia 1995	1998	Arturo Gatti	Kanada	IBF	3
Gatti pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
22 marca 1997	3 października 1998	Genaro Hernandez	Stany Zjednoczone	WBC	3
19 grudnia 1997	1998	Barry Jones	Wielka Brytania	WBO	0
Jones zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Wilsonem Palacio^[8]. Pozostawił wakujący tytuł nie mogąc przystąpić do jego obrony ze względów zdrowotnych.
13 marca 1998	23 października 1999	Roberto García	Stany Zjednoczone	IBF	2
16 maja 1998	7 sierpnia 1999	Anatolij Aleksandrow	Kazachstan	WBO	1
5 września 1998	27 czerwca 1999	Takanori Hatakeyama	Japonia	WBA	1
3 października 1998	2002	Floyd Mayweather Jr.	Stany Zjednoczone	WBC	8
Mayweather pozostawił wakujący tytuł zdobywając pas WBC w wadze lekkiej po zwycięstwie 20 kwietnia 2002 nad Jose Luis Castillo^[9].
27 czerwca 1999	31 października 1999	Lakva Sim	Mongolia	WBA	0
7 sierpnia 1999	12 stycznia 2002	Acelino Freitas	Brazylia	WBO	7
23 października 1999	październik 2000	Diego Corrales	Stany Zjednoczone	IBF	3
Corrales pozostawił wakujący tytuł po zwycięstwie nad Angelem Manfredym 2 września 2000 zamierzając ubiegać się o pas WBC należący do Floyda Mayweathera Jr^[10].
31 października 1999	21 maja 2000	Baek Jong-kwon	Korea Południowa	WBA	1
21 maja 2000	12 stycznia 2002	Joel Casamayor	Kuba	WBA	4
3 grudnia 2000	17 sierpnia 2002	Steve Forbes	Stany Zjednoczone	IBF	1
Forbes pozbawiony został tytułu w przeddzień walki z Davidem Santosem nie mogąc utrzymać limitu wagi.
12 stycznia 2002	15 stycznia 2004	Acelino Freitas	Brazylia	WBA & WBO	3
Freitas zrezygnował z tytułów zdobywając 3 stycznia 2004, po zwycięstwie nad Arturem Grigorianem, pas WBO w wadze lekkiej.
24 sierpnia 2002	15 sierpnia 2003	Sirimongkol Singwangcha	Tajlandia	WBC	1
1 lutego 2003	31 lipca 2004	Carlos Hernández	Stany Zjednoczone	IBF	1
15 sierpnia 2003	28 lutego 2004	Jesús Chávez	Meksyk	WBC	0
15 stycznia 2004	30 kwietnia 2005	Yodsanan Sor Nanthachai	Tajlandia	WBA	2
28 lutego 2004	31 lipca 2004	Érik Morales	Meksyk	WBC	1
6 marca 2004	2004	Diego Corrales	Stany Zjednoczone	WBO	0
Corrales pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
15 lipca 2004	8 kwietnia 2005	Mike Anchondo	Stany Zjednoczone	WBO	0
Anchondo zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Julio Pablo Chaconem^[11].
31 lipca 2004	2004	Érik Morales	Meksyk	WBC & IBF	0
Morales decydując się na obronę tytułu WBC z Marco Antonio Barrerą zrezygnował z tytułu organizacji IBF, której oficjalnym pretendentem był Robbie Peden.
sierpień 2004	27 listopada 2004	Érik Morales	Meksyk	WBC	1
27 listopada 2004	17 września 2005	Marco Antonio Barrera	Meksyk	WBC	2
23 stycznia 2005	17 września 2005	Robbie Peden	Australia	IBF	0
8 kwietnia 2005	15 września 2006	Jorge Rodrigo Barrios	Argentyna	WBO	2
Barrios został pozbawiony tytułu w przeddzień walki z Joan Guzmánem nie mogąc utrzymać limitu wagi.
30 kwietnia 2005	5 sierpnia 2006	Vicente Mosquera	Panama	WBA	1
17 września 2005	2006	Marco Antonio Barrera	Meksyk	WBC i IBF	0
Barrera został pozbawiony tytułu IBF.
2006	17 marca 2007	Marco Antonio Barrera	Meksyk	WBC	2
31 maja 2006	29 lipca 2006	Cassius Baloyi	Południowa Afryka	IBF	0
29 lipca 2006	4 listopada 2006	Gairy St. Clair	Australia	IBF	0
5 sierpnia 2006	wrzesień 2008	Edwin Valero	Wenezuela	WBA	4
Valero zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi lekkiej.
16 września 2006	maj 2008	Joan Guzmán	Dominikana	WBO	2
Guzman zdobył tytuł pokonując Jorge Rodrigo Barriosa, który stracił go przed walką nie mogąc dotrzymać limitu wagowego. Pozostawił wakujący tytuł przenosząc się do wyższej kategorii.
4 listopada 2006	20 kwietnia 2007	Malcolm Klassen	Południowa Afryka	IBF	0
17 marca 2007	15 marca 2008	Juan Manuel Márquez	Meksyk	WBC	1
20 kwietnia 2007	12 kwietnia 2008	Mzonke Fana	Południowa Afryka	IBF	1
15 marca 2008	lipiec 2008	Manny Pacquiao	Filipiny	WBC	0
Pacquiao pozostawił wakujący tytuł po pokonaniu 28 czerwca Davida Diaza i zostaniu mistrzem WBC w kategorii lekkiej.
12 kwietnia 2008	18 kwietnia 2009	Cassius Baloyi	Południowa Afryka	IBF	1
15 maja 2008	6 września 2008	Alex Arthur	Wielka Brytania	WBO	0
6 września 2008	14 marca 2009	Nicky Cook	Wielka Brytania	WBO	0
28 listopada 2008	10 października 2009	Jorge Linares	Wenezuela	WBA	1
20 grudnia 2008	marzec 2010	Humberto Soto	Meksyk	WBC	3
Soto zdobył wakujący tytuł pokonując Francisco Lorenzo (Dominikana). Pozostawił wakujący tytuł po zdobyciu pasa mistrzowskiego w wadze lekkiej.
14 marca 2009	4 września 2010	Román Martínez	Portoryko	WBO	2
18 kwietnia 2009	22 sierpnia 2009	Malcolm Klassen	Południowa Afryka	IBF	0
22 sierpnia 2009	luty 2010	Robert Guerrero	Stany Zjednoczone	IBF	0
Guerrero pozostawił wakujący tytuł przechodząc do wyższej kategorii.
10 października 2009	11 stycznia 2010	Juan Carlos Salgado	Meksyk	WBA	0
11 stycznia 2010	21 lutego 2015	Takashi Uchiyama	Japonia	WBA	9
Uchiyama został 21 lutego 2015 promowany do rangi supermistrza WBA^[12].
22 maja 2010	26 listopada 2010	Vitali Tajbert	Niemcy	WBC	0
1 września 2010	maj 2011	Mzonke Fana	Południowa Afryka	IBF	0
Fana został pozbawiony tytułu za odmowę pojedynku z pretendentem Argenisem Mendezem z Dominikany^[13].
4 września 2010	wrzesień 2011	Ricky Burns	Wielka Brytania	WBO	3
Burns pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii lekkiej.
26 listopada 2010	27 października 2012	Takahiro Aō	Japonia	WBC	3
10 września 2011	9 marca 2013	Juan Carlos Salgado	Meksyk	IBF	3
Salgado zdobył wakujący tytuł zwyciężając Argenisa Mendeza z Dominikany^[14].
26 listopada 2011	20 lipca 2012	Adrien Broner	Stany Zjednoczone	WBO	1
Broner zdobył wakujący tytuł nokautując w trzeciej rundzie Argentyńczyka Vincente Martina Rodrigueza. Został pozbawiony tytułu za niedotrzymanie limitu wagowego w przeddzień pojedynku z Amerykaninem Vincente Escobarem, który wygrał przez techniczny nokaut w piątej rundzie.
15 września 2012	9 listopada 2013	Román Martínez	Portoryko	WBO	2
Martínez zdobył wakujący tytuł, pokonując na punkty Miguela Beltrana Jr'a
27 października 2012	8 kwietnia 2013	Gamaliel Díaz	Meksyk	WBC	0
9 marca 2013	10 lipca 2014	Argenis Mendez	Dominikana	IBF	2
8 kwietnia 2013	Nadal	Takashi Miura	Japonia	WBC	4
9 listopada 2013	14 października 2014	Miguel Ángel García	Stany Zjednoczone	WBO	1
García zrezygnował z tytułu mistrzowskiego WBO w październiku 2014.
10 lipca 2014	10 lutego 2015	Rances Barthelemy	Kuba	IBF	1
Barthelemy zrezygnował z tytułu mistrzowskiego IBF w lutym 2015.
14 października 2014	11 kwietnia 2015	Orlando Salido	Meksyk	WBO	0
Salido był mistrzem tymczasowym WBO od 20 września 2014, po pokonaniu Terdsaka Kokietgyma przez nokaut w 11. rundzie. Po rezygnacji Miguela Ángela Garcíi z tytułu został regularnym mistrzem WBO.
21 lutego 2015	Nadal	Takashi Uchiyama	Japonia	WBA Super	1
11 kwietnia 2015	Nadal	Román Martínez	Portoryko	WBO	0
29 maja 2015	Nadal	Javier Fortuna	Dominikana	WBA	0
Fortuna zdobył tytuł wakujący po promocji Uchiyamy do szczebla supermistrza po pokonaniu Bryana Vázqueza.
13 czerwca 2015	Nadal	José Pedraza	Portoryko	IBF	0
Pedraza zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Andrieja Klimowa.