Lithocharis nigriceps

Lithocharis nigricepsgatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.

Lithocharis nigriceps
Kraatz, 1859
Ilustracja
Imago
Ilustracja
Edeagus
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Rodzina

kusakowate

Podrodzina

żarlinki

Plemię

Paederini

Podplemię

Medonina

Rodzaj

Lithocharis

Gatunek

Lithocharis nigriceps

Synonimy
  • Lithocharis parviceps Sharp, 1874
  • Lithocharis ardena Sanderson, 1945

Gatunek ten został opisany w 1859 roku przez Ernsta Gustava Kraatza[1].

Chrząszcz o ciele długości od 3,4 do 4 mm, bardzo delikatnie punktowanym, krótko i jedwabiście owłosionym. Głowa jest za oczami nierozszerzona, o skroniach nieco dłuższych od średnicy oka, ubarwiona czarno lub czarnobrunatno z żółtymi czułkami i aparatem gębowym. Przedplecze jest trochę dłuższe niż szerokie, żółtoczerwone, jaśniejsze niż u L. ochracea, o gładkiej linii środkowej dobrze widocznej. Odwłok samca ma piąty sternit o szczoteczkach włosków po bokach płytkiego wcięcia ustawionych w kierunku wewnętrznym, a szósty sternit z tylną krawędzią głęboko, klamrowato wyciętą i bez szczoteczek włosków[2].

Owad znany z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Estonii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rosji[1] i krainy orientalnej, skąd pochodzi. W Europie występuje jako gatunek synantropijny w pryzmach kompostowych, gdzie wyższą temperaturę zapewniają procesy gnilne[2][3].

Przypisy edytuj

  1. a b Lithocharis (Lithocharis) nigriceps. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-11-11].
  2. a b Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 c Kusakowate - Staphylinidae: Kiepurki - Euaesthetinae, Żarlinki - Paederinae. Warszawa: PWN, PTEnt., 1965.
  3. B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 1. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (6), 1979.