Little Tony
Little Tony, właściwie Antonio Ciacci (ur. 9 lutego 1941 w Tivoli, zm. 27 maja 2013 w Rzymie) – sanmaryński piosenkarz i aktor, popularny zwłaszcza w latach 60.
 Little Tony w latach 70. | |
| Imię i nazwisko |
Antonio Ciacci |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1958–2013 |
| Wydawnictwo |
Durium, Warner Bros. , Fontana, Little Records, RCA Victor i inne |
| Strona internetowa | |
Nazywany „włoskim Elvisem”[1][2].
Zdobywca 2. miejsca na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo (w parze z Adrianem Celentanem) za wykonanie piosenki „24 mila baci”.
Znany z przeboju „Cuore matto” (1. miejsce na włoskiej liście przebojów i 3. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli 1967 w lutym 1967)[3].
W ciągu swojej kariery piosenkarskiej nagrał ponad 30 albumów, jako aktor wystąpił w ponad 20 filmach, dał ponad 10 tysięcy koncertów na całym świecie[4].
Obywatel San Marino, nigdy nie wystąpił o obywatelstwo włoskie[5].
Życiorys i kariera artystyczna edytuj
Lata 50. edytuj
Antonio Ciacci urodził się w Tivoli 9 lutego 1941 roku. Jego rodzice, obywatele San Marino, pochodzili z Chiesanuova[6]. Ojciec był śpiewakiem i akordeonistą, wujek – gitarzystą, a dwaj bracia, Enrico i Alberto, odpowiednio gitarzystą i basistą. W 1954 roku, wraz z przybyciem ze Stanów Zjednoczonych pierwszych piosenek rock and rollowych, Antonio Ciacci odkrył swoje powołanie; mając 13 lat był już w stanie doskonale naśladować Little Richarda, Billa Haleya i Elvisa Presleya, wykorzystując teksty układane w łamanym angielskim[4]. Pierwsze kroki jako śpiewak stawiał w restauracjach w Castelli Romani; później zaczął występować w salach tanecznych i teatrach wodewilowych[6].
W 1958 roku, podczas jednego z przedstawień w teatrze Smeraldo w Mediolanie, zauważył go angielski impresario Jack Good. Przekonał młodego artystę do występów z jego braćmi w Anglii; w ten sposób powstał zespół Little Tony and his brothers; pseudonim Little Tony Antonio Ciacci przybrał za przykładem Little Richarda[4]. Ponieważ rodzinny zespół zaczął odnosić sukcesy, Little Tony postanowił przez kilka lat pozostać w Anglii[6].
W latach 1958–1960 nagrał szereg singli, w tym „Lucille”, „Johnny B. Good”, „Shake Rattle And Roll”. Niektóre z nich znalazły się na ścieżkach dźwiękowych: „Blue Monday”, „Il Gangster cerca moglie”, „Che tipo rock”, „I teddy boys della canzone”[6].
Lata 60. edytuj
Po powrocie do Włoch Little Tony wziął w 1961 roku udział w Festiwalu w San Remo, wykonując w parze z Adrianem Celentanem, piosenkę „24 mila baci”, która zajęła 2. miejsce. W tym samym roku nagrał kilka piosenek filmowych.
Pierwszy sukces odniósł w 1962 roku piosenką „Il ragazzo col ciuffo”, która uplasowała się na szczytach list przebojów[6]. W tym samym roku wystąpił w konkursie Cantagiro z piosenką „So che mi ami ancora”. W następnym roku zajął w tym konkursie 2. miejsce z piosenką „Se insieme ad un altro ti vedrò”, napisaną przez swego brata Enrica. W 1966 roku zaprezentował w Cantagiro kolejną piosenkę, „Riderà”, która odniosła duży sukces. Wprawdzie nie wygrała konkursu, ale została sprzedana w liczbie ponad 1 miliona egzemplarzy[7]. W 1967 roku na Festiwalu w San Remo artysta zaprezentował kolejny ze swych utworów, „Cuore matto”, który w lutym tego samego roku zajął on 1. miejsce na włoskiej liście przebojów i 3. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli 1967[3], przynosząc artyście popularność w różnych krajach Europy i Ameryki Łacińskiej. W 1968 Little Tony wziął po raz czwarty udział w Festiwalu w San Remo, prezentując piosenkę „Un uomo piange solo per amore”. Jesienią tego samego roku wystąpił w konkursie Canzonissima, lansując dwie piosenki: „Lacrime” i „La donna di picche”. W 1969 roku ponownie pojawił się na Festiwalu w San Remo, tym razem z utworem „Bada bambina”. Założył własną wytwórnię fonograficzną, Little Records, dla której nagrał singiel „E diceva che amava me”/„Nostalgia”. W 1970 roku odniósł znaczący sukces (5. miejsce) na Festiwalu w San Remo z piosenką „La spada nel cuore”, wykonaną w parze z Patty Pravo[7].
Lata 70. edytuj
W 1970 roku nagrał kilka singli: „Cuore ballerino”, „Cappelli biondi” i „Azzurra”. Rok później wystąpił na Festiwalu w San Remo z piosenką „La folle corsa”, wykonaną w parze z zespołem Formula 3. Nagrał kilka singli. W 1974 roku wystąpił po raz kolejny na Festiwalu w San Remo, tym razem z piosenką „Cavalli Bianchi”. W tym samym roku odbył udane tournée po Australii, uwieńczone koncertowym albumem Little Tony tour in Australia. W roku następnym wydał album Tony canta Elvis, którym złożył hołd swemu mistrzowi, Elvisowi Presleyowi. W 1978 roku wydał kolejny album poświęcony Elvisovi Presleyowi, Tribute to Elvis, a rok później wystąpił w programie telewizyjnym Trent'anni della nostra storia[4].
Lata 80. edytuj
W 1981 roku wydał album Profumo di mare, a w roku następnym single „Donna da vendere” i „Roma brasileira”. Ukazały się jego kolejne albumy, między innymi The love boat (1982) i Ragazza italiana (1987)[4]. Również w latach 80. założył razem z Bobbym Solą i Rosanną Fratello grupę I Robot (której nazwa była akronimem utworzonym z początkowych liter ich imion)[6].
Lata 90. edytuj
Dekadę lat 90 rozpoczął wydaniem albumów Gli anni d'oro i Aspettami in America (oba z 1990 roku). Występował w licznych programach telewizyjnych, realizowanych przez RAI i Mediaset. W 1998 roku wystąpił w filmie L'odore della notte, wyreżyserowanym przez Claudia Calligarego, a 1999 wydał album Se io fossi nato in Texas[4].
XXI wiek edytuj
W latach 2000–2001 prowadził wspólnie z Mauriziem Vandellim, Ritą Pavone i Adrianem Pappalardem program rozrywkowy I ragazzi irresistibili, emitowany przez Canale 5[8].
W sezonie 2002-2003 był stałym gościem Mary Venier w programie Domenica In. W 2003 roku wystąpił na Festiwalu w San Remo, wykonując w parze z Bobbym Solo piosenkę „Non si cresce mai”[6]. W 2005 roku w duecie z Gabrym Ponte z grupy Eiffel 65 nagrał taneczny utwór "Figli di pitagora". W 2011 roku, z okazji 70. rocznicy swych urodzin, wydał album È impossibile; jedną z zawartych na nim piosenek, „Mai più soli” wykonał w duecie z córką Cristianą[4]. W 2006 roku podczas koncertu w Ottawie doznał ataku serca[2]. W 2008 roku po raz ostatni wystąpił na Festiwalu w San Remo, wykonując piosenkę „Non finisce qui”, która zajęła 9. miejsce[9]. Hospitalizowany przez około trzy miesiące w klinice Villa Margherita w Rzymie, Little Tony zmarł na raka płuca 27 maja 2013 roku[6]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 30 maja w kościele Divino Amore[4].
Little Tony był obywatelem Republiki San Marino. Mimo iż mieszkał głównie we Włoszech, nigdy nie wystąpił o obywatelstwo tego kraju[6].
Życie prywatne edytuj
Miał córkę Cristianę i troje wnucząt: Mirka, Martinę i Melissę[9].
Przypisy edytuj
- ↑ The Telegraph: Little Tony. www.telegraph.co.uk. [dostęp 2016-11-17]. (ang.).
- ↑ a b The Independent: Little Tony: Rock'n'roll singer known as 'the Italian Elvis'. www.independent.co.uk. [dostęp 2016-11-17]. (ang.).
- ↑ a b Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1967. www.hitparadeitalia.it. [dostęp 2016-11-17]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h Massimo Emanuelli: LITTLE TONY. www.storiaradiotv.it. [dostęp 2016-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-11)]. (wł.).
- ↑ Sonia Tura: La scomparsa di Little Tony: "cuori matti" sui social network. www.smtvsanmarino.sm. [dostęp 2016-11-17]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i Biografieonline.it: Little Tony. biografieonline.it. [dostęp 2016-11-17]. (wł.).
- ↑ a b Cantantitaliani.altervista.org: LITTLE TONY Biografia. cantantitaliani.altervista.org. [dostęp 2016-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-02)]. (wł.).
- ↑ Repubblica.it: Addio Little Tony, cuore matto della musica. www.repubblica.it. [dostęp 2016-11-17]. (wł.).
- ↑ a b Daniela Doremi: Little Tony. cinquantamila.it. [dostęp 2016-11-17]. (wł.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Little Tony w bazie IMDb (ang.)
- Little Tony w bazie Filmweb
- Little Tony w bazie Discogs.com (ang.)