Lotnictwo szturmowe
Lotnictwo szturmowe – rodzaj lotnictwa bojowego[1], przeznaczony do bezpośredniego wsparcia wojsk lądowych, uzbrojony w opancerzone samoloty szturmowe.
Lotnictwo szturmowe charakteryzowało się dużymi możliwościami manewrowania na małych wysokościach z lotu koszącego oraz silnym uzbrojeniem artyleryjskim, rakietowym i bombowym, stanowiąc skuteczny środek zwalczania małych obiektów ruchomych. Lotnictwo szturmowe rozwinęło się w czasie II wojny światowej. Po jej zakończeniu lotnictwo szturmowe zastąpione zostało przez lotnictwo myśliwsko-szturmowe i lotnictwo myśliwsko-bombowe[2].
W polskich Wojskach Lotniczych funkcjonował jeden korpus oraz kilka dywizji i kilkanaście pułków lotnictwa szturmowego:
- 4 Korpus Lotnictwa Szturmowego
- 2 Brandenburska Dywizja Lotnictwa Szturmowego
- 2 Pomorska Dywizja Lotnictwa Szturmowego
- 8 Dywizja Lotnictwa Szturmowego
- 13 Dywizja Lotnictwa Szturmowego
- 16 Dywizja Lotnictwa Szturmowego
- 3 Pułk Lotnictwa Szturmowego
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014, s. 118. ISBN 978-83-11-13382-2.
- ↑ Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 195. ISBN 83-11-06229-3.
Bibliografia edytuj
- Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970, wyd. I