Wikipedia

Love, Hate, Love

utwór zespołu Alice in Chains

Love, Hate, Love – utwór amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, opublikowany na debiutanckim albumie studyjnym Facelift z sierpnia 1990. Został zamieszczony na szóstej pozycji. Czas trwania wynosi 6 minut i 26 sekund, co sprawia, że jest najdłuższą kompozycją wchodzącą w skład płyty. Autorem tekstu jest Layne Staley. Muzykę skomponował Jerry Cantrell.

Love, Hate, Love
Wykonawca utworu
z albumu Facelift
Alice in Chains
Wydany

21 sierpnia 1990

Nagrywany

grudzień 1989–kwiecień 1990 w London Bridge Studio, Seattle, oraz w Capitol Recording Studio, Hollywood[1]

Gatunek

metal progresywny[2] • grunge[3] • hard rock[4]

Długość

6:26

Twórca

Layne Staley • Jerry Cantrell

Producent

Dave Jerden

Wydawnictwo

Columbia

Analiza edytuj

Autorem warstwy lirycznej jest Layne Staley[5]. Ma ona charakter depresyjny, mroczny oraz ponury, i odnosi się do tematu relacji interpersonalnych[6]. W wywiadzie udzielonemu magazynowi „Circus” w 1991, muzyk przyznał, że podczas koncertów największe emocje wzbudzają kompozycje „Love, Hate, Love” i „Confusion”. Tak skomentował znaczenie słów: „Utwory te są o związku. Ludzie jednak mają swoje własne idee. «Love, Hate, Love» napisałem o złym związku z dziewczyną, nie wiedząc jak go skończyć. Złapani w schemat, który się powtarza… powtarza… powtarza… Dokładnie tak. Napisałem, więc piosenkę o tym, jakim byłem dupkiem. Pomogło. Przestałem. Skończyły się problemy”[7]. Na łamach dziennika „The Australian” wokalista stwierdził, że liryka „Love, Hate, Love” była dla niego formą terapii[8]. W rozmowie z magazynem „RIP” z 1991, Jerry Cantrell przyznał: „Ten utwór to nasze arcydzieło. Wokal Layne’a w tej piosence jest po prostu niesamowity. Solówka jaką nagrałem do tego numeru jest jedną z moich ulubionych”[9]. W wywiadzie dla pisma „Guitar” stwierdził, że powstała ona w wyniku „spontaniczności”[10].

Utwór rozpoczyna się od balladowego wstępu gitarowego, granego na wzór arpeggio, połączonego z efektem chorus. Partie wokalne Staleya w początkowej fazie trwania utworu wykonywane są w spokojnej tonacji, podobnie jak brzmienie kompozycji, charakteryzujące się powolnym tempem[11] i mrocznym nastrojem[12]. W dalszej części utwór zyskuje na większym ciężarze, dynamice i progresji, tak samo jak śpiew Staleya, który staje się intensywniejszy[11]. Po wykonaniu solówki Cantrella, na pierwszy plan wysuwają się partie wokalne Staleya, wykonywane w wysokich rejestrach, charakteryzujące się intensywnym, gardłowym stylem[11].

Wydanie edytuj

„Love, Hate, Love” został opublikowany 21 sierpnia 1990 na debiutanckim albumie studyjnym Facelift[5]. 30 lipca 1991 został zamieszczony na koncertowym VHS Live Facelift[13], będącym zapisem występu zespołu w Moore Theatre z 22 grudnia 1990[14]. W 1993 utwór w wersji studyjnej został wykorzystany na stronie B winylowej edycji singla „Down in a Hole”[15]. W 1995 został zamieszczony na stronie B singla „Grind”[16] oraz w wersji koncertowej wszedł w skład kompozycji zwartych na rozszerzonej edycji singla „Heaven Beside You” (1996)[a][17].

W późniejszym czasie kompozycja została wykorzystana na dwóch albumach kompilacyjnych zespołu – Music Bank (1999)[18] i The Essential Alice in Chains (2006)[19] – oraz w 2000 weszła w skład utworów zawartych na koncertowo-kompilacyjnej płycie Live[20].

Odbiór edytuj

Krytyczny edytuj

 
Z uwagi na intensywne wokale, „Love, Hate, Love” bywa porównywany do „Kashmir” Led Zeppelin z 1975

Ric Albano napisał na łamach „Classic Rocka”: „Bardzo powolny «Love, Hate, Love» zawiera pewne rywalizujące riffy, które w jakiś sposób kończą się w tych samych miejscach, w trakcie rzadkich, ale efektownych wersów, a refreny są jeszcze bardziej imponujące, dzięki wzmożonej skali wokalnej Staleya, podczas gdy lamentuje on o miłosnej sprawiedliwości”[11]. Bill Adams z „Ground Control” zauważył, że w utworze panuje mroczny nastrój i ironiczny klimat, gdzie przejawiają się motywy miłości, nienawiści, poczucia beznadziei oraz melancholii[21]. Liz Evans z „Raw” przyznała, że „«Love, Hate, Love» jest najstraszniejszy ze wszystkich” zawartych na albumie[22]. Beth Nussbaum z magazynu „Rock Scene” zwróciła uwagę na „ponurość i posępność” utworu[12]. Jeden z recenzentów portalu rockmetal.pl napisał: „«Love, Hate, Love», bodaj najbardziej charakterystyczna i wyróżniająca się na płycie piosenka, jest równocześnie jednym z jej najlepszych reprezentantów. Dołująca, wiercąca duszę i ciało muzycznym wiertłem, jakim jest powodujący dreszcze i niepokój głos Layne’a, którego krzyki, lamentacje, głos pełen wyrzutów i smutku powoduje, że współodczuwamy razem z nim ten okropny ból, powodowany przez kontakty z drugim człowiekiem. Za własnym przyzwoleniem zostajemy wciągnięci w świat, gdzie nie ma miejsca ani na nadzieję ani ucieczkę… Kompletnie szalona rockowa jazda rollercoasterem po najmroczniejszych zakamarkach ludzkiej psychiki. Co warto dodać – cały depresyjny klimat został stworzony bez użycia klawiszy czy innych gotyckich wypełniaczy… Mając jednak w ekipie takiego krzykacza jest to zupełnie zbędne”[23]. Daina Darzin z magazynu „Spin” porównała kompozycję „Love, Hate, Love” do utworu „Kashmir” Led Zeppelin, argumentując: „Imponujące, złowieszcze jęki”[24].

Dan Epstein przyznał na łamach „Rolling Stone’a’ w 2017: „Jeden z wyróżniających się utworów na debiutanckim Facelift, «Love, Hate, Love» pokazał, że zespół zaczął odchodzić od swoich metalowych korzeni z lat 80. i skłaniać się ku mroczniejszym, bardziej hardrockowych, nastrojowych i klaustrofobicznych terenów, z szarpiącym wokalem Staleya”[4].

Utwór na koncertach edytuj

Premiera „Love, Hate, Love” miała miejsce 22 sierpnia 1989 w trakcie występu w klubie Vogue w Seattle[25]. Utwór regularnie prezentowany był przez zespół na koncertach w latach 90.[25] Cantrell w rozmowie z „Guitar School” przyznał, że przy okazji występu w ramach MTV Unplugged w kwietniu 1996, muzycy planowali wykonać kompozycję w wersji akustycznej, jednak zrezygnowali z tego pomysłu z powodu ograniczeń czasowych[26]. „Love, Hate, Love” był również pierwszą kompozycją, jaką członkowie Alice in Chains wykonali na próbie z Williamem DuVallem[27] przed przyjęciem go do zespołu po śmierci Staleya w kwietniu 2002[28]. Od momentu reaktywacji grupy w 2005, utwór często grany jest podczas występów[25]. W ramach Acoustic Hour w 2007, po raz pierwszy wykonywany był w wersji akustycznej[25].

Personel edytuj

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[5]:

Uwagi edytuj

  1. ↑ Nagranie zarejestrowano 2 marca 1993 w Barrowland Ballroom w ramach Down in Your Hole Tour[17].

Przypisy edytuj

  1. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 118–120.
  2. ↑ Gail Flug. Alice in Chains. „Raw”, s. 67, styczeń 1993. ISSN 0742-4434. 
  3. ↑ Scott Hudson: Alice in Chains: Live. PopMatters. [dostęp 2017-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-16)]. (ang.).
  4. ↑ a b Dan Epstein. Alice in Chains’ Layne Staley: 10 Great Performances. „Rolling Stone”. ISSN 0035-791X. [dostęp 2017-05-02]. [zarchiwizowane z adresu 2017-05-02]. (ang.). 
  5. ↑ a b c Poligrafia dołączona do albumu Facelift; wyd. Columbia, nr kat. CK 46075.
  6. ↑ Beth Nussbaum. When Whips Don’t Hurt. „Rock Scene”, s. 57–60, kwiecień 1990. ISSN 0090-3353. 
  7. ↑ Dan Hedges. Alice in Chains’ Dark Magic. „Circus”, s. 70, 30 września 1993. ISSN 0009-7365. 
  8. ↑ Ian McFarlane. Alice in Chains: Love, Sex, Pain and Suffering…. „The Australian”, 1991. ISSN 1038-8761. 
  9. ↑ Tom Forsythe. Without Prejudice Dude!. „RIP”, s. 54–57, czerwiec 1991. ISSN 0889-5791. 
  10. ↑ Tom Forsythe. No More Than a Feeling. „Guitar”, s. 68–70, 72, 74, 78, 80, luty 1992. ISSN 1525-5549. 
  11. ↑ a b c d Ric Albano. Facelift by Alice in Chains. „Classic Rock”. ISSN 1464-7834. [dostęp 2017-12-16]. [zarchiwizowane z adresu 2015-09-02]. (ang.). 
  12. ↑ a b Beth Nussbaum. Reviews & Rantings. „Rock Scene”, s. 23, 1990. ISSN 0090-3353. 
  13. ↑ Poligrafia dołączona do albumu Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. SRLM-810.
  14. ↑ Prato 2009 ↓, s. 263; de Sola 2015 ↓, s. 136.
  15. ↑ Poligrafia dołączona do singla Down in a Hole; wyd. Columbia, nr kat. 659751 6.
  16. ↑ Poligrafia dołączona do singla Grind; wyd. Columbia, nr kat. 662554 2.
  17. ↑ a b Poligrafia dołączona do singla Heaven Beside You; wyd. Columbia, nr kat. 662916 2.
  18. ↑ Poligrafia dołączona do albumu Music Bank; wyd. Columbia, nr kat. CK 69584.
  19. ↑ Poligrafia dołączona do albumu The Essential Alice in Chains; wyd. Columbia, nr kat. 82796 92090 2.
  20. ↑ Charles R. Cross. Live. „Guitar World”, s. 37, luty 2001. ISSN 1045-6295. 
  21. ↑ Bill Adams: Alice in Chains Discography Part One. Ground Control. [dostęp 2015-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-19)]. (ang.).
  22. ↑ Liz Evans. Chains Smoking!. „Raw”, s. 56, 1990. ISSN 0742-4434. 
  23. ↑ Piter Chemik: Alice in Chains „Facelift”. rockmetal.pl. [dostęp 2015-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)]. (pol.).
  24. ↑ Diana Darzin. Facelift. „Spin”, s. 84, grudzień 1990. ISSN 0886-3032. 
  25. ↑ a b c d Love, Hate, Love by Alice in Chains. setlist.fm. [dostęp 2011-02-20]. (ang.).
  26. ↑ Jeff Kitts. The Soft Parade. „Guitar School”, s. 27–30, sierpień 1996. ISSN 1058-0220. 
  27. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 325.
  28. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 292, 296.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Love,_Hate,_Love&oldid=69946477”