Loyd Carrierciągnik artyleryjski i transporter gąsienicowy konstrukcji brytyjskiej z okresu II wojny światowej.

Loyd Carrier
Ilustracja
Loyd Carrier ciągnący działo 6-funtowe (57 mm), 1944
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Typ pojazdu

ciągnik artyleryjski i transporter gąsienicowy

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

1 + 7/8

Historia
Prototypy

1939

Produkcja

1940 – ?

Egzemplarze

26 613

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy, 8-cylindrowy Ford UK-79E-6004 (wersja No 1)
1 silnik gaźnikowy, 8-cylindrowy Ford EGAE (wersja No 2)
o mocy 85 KM(Ford UK-79E-6004)
65 KM (Ford EGAE)

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

nie posiadał (dodatkowo montowano płyty pancerne o grubości 7 mm)

Długość

4,50 m

Szerokość

2,07 m

Wysokość

1,42 m

Masa

bojowa: 4 500 kg

Osiągi
Prędkość

48 km/h

Zasięg pojazdu

220

Dane operacyjne
Uzbrojenie
brak stałego
Użytkownicy
Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i inni

Historia edytuj

Niedługo przed wybuchem II wojny światowej Vivian Loyd, były współpracownik inż. Cardena (skonstruowali razem tankietkę Carden-Loyd), odszedł z koncernu Vickers i przedstawił armii brytyjskiej własną koncepcję lekkiego, taniego, wielozadaniowego pojazdu gąsienicowego. Otrzymał on akceptację swojego pomysłu i odpowiedni kontrakt. Zbudowany prototyp został poddany testom w sierpniu 1939. Przeszedł je pozytywnie i został przyjęty do uzbrojenia. Konstrukcja nowego pojazdu była ukierunkowana na maksymalne obniżenie kosztów i uproszczenie produkcji. Została w niej zastosowana rama samochodu ciężarowego Ford o nośności 2 ton wraz z silnikiem, skrzynią biegów i tylnym mostem. Zostały one w pojeździe ustawione odwrotnie – silnik z tyłu, a most napędowy z przodu. Wykorzystano też elementy układu jezdnego (zawieszenie, koła jezdne, gąsienice) z transportera opancerzonego Universal Carrier. Odkryte nadwozie zamontowano na ramie z kształtowników i pokryto cienkimi (do 6 mm) metalowymi blachami. Produkcja seryjna ruszyła w lutym 1940, w zakładach Vivian Loyd & Co oraz licencyjna w kilku innych firmach, przede wszystkim Ford i Wolseley.

Odmiany pojazdu edytuj

  • Tracked Personnel Carrier (TPC) – transporter do przewozu ludzi i ładunków. Bez specjalnego wyposażenia. Wyprodukowano ponad 1500 pojazdów.
  • Carrier Tracked Towing (CTT) – ciągnik artyleryjski do holowania dział przeciwpancernych kal. 40 mm (2 pdr), a później 57 mm (6 pdr) oraz przewożenia obsługi. Wyposażony w specjalny zaczep holowniczy. Zbudowano też odmianę przystosowaną do przewozu moździerza kal. 101,6 mm, a także odmiany dla dowódców sekcji. Była to najliczniejsza odmiana – zbudowano ponad 15 000 wozów.
  • Carrier Tracked Cable Layer Mechanical (CTCLM) – mechaniczny układacz kabla telefonicznego. Zbudowano ok. 300 pojazdów.
  • Carrier Tracked Starting and Charging (CTSC) – wóz pomocy technicznej dla oddziałów pancernych. Zbudowano ok. 2000 pojazdów.

Ponadto transportery Loyd mogły występować w różnych odmianach w zależności od zastosowanego silnika, hamulców itp.:

  • No 1 – z brytyjskim silnikiem Ford UK-79E-6004 o mocy 85 KM.
  • No 2 – z amerykańskim silnikiem Ford EGAE lub EGAEA.
  • Mk I – z hamulcami systemu Bendix.
  • Mk II – z hamulcami Girling.

Służba edytuj

 
Loyd Carrier, 1944

Nowe pojazdy trafiły do uzbrojenia wojsk w drugiej połowie 1940. Początkowo do oddziałów stacjonujących w Wielkiej Brytanii, a później na innych teatrach działań wojennych. Oryginalna konstrukcja wozu nie dawała załodze żadnej ochrony i ich użycie było na początku ograniczone do stref położonych poza zasięgiem ognia przeciwnika. Skonstruowano następnie zestaw płyt pancernych o grubości 7 mm, nakładanych z przodu i boków pojazdu.

Transportery Loyd Carrier były także w uzbrojeniu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Były to wozy CTSC w pułkach pancernych, a także CTT w pododdziałach wsparcia piechoty.

Transportery Loyd po wojnie znalazły się w uzbrojeniu wielu armii zachodnich. Były tam eksploatowane do lat 60. XX wieku.