Ludmiła Sienczina
Ludmiła Pietrowna Sienczina, pierwotnie Sienczin[1] (ros. Людмила Петровна Сенчина; ur. 13 grudnia 1950[2], zm. 25 stycznia 2018) – rosyjska sopranistka, piosenkarka, aktorka teatralna i filmowa. Jedna z najsłynniejszych piosenkarek popowych Związku Radzieckiego końca lat 70. XX w. i początku lat 80. XX w., nazywana „petersburskim słowikiem” oraz „Kopciuszkiem sceny radzieckiej” na cześć piosenki, która przyniosła jej ogólnopaństwową sławę.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Rodzina i życie prywatne edytuj
Urodziła się wsi Kudriawśke w Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Była córką ukraińskiej nauczycielki Sary Aleksiejewny Fiedoriec i romsko-mołdawskiego pracownika sektoru kulturalnego, Piotra Markowicza Sienczina[1][2]. Dorastała w obozie romskim we wsi, w której mieszkała matka późniejszej piosenkarki[3]. Ojciec podczas rejestracji narodzin Ludmiły podał datę 13 stycznia 1948[4]. Nazwisko ojca nie było odmienne, więc występowała jako Ludmiła Pietrowna Sienczin. Później przyjęła nazwisko pierwszego męża (Timoszyna), a po rozwodzie powróciła do nazwiska panieńskiego, dodając na końcu „a”[1].
Jej pierwszym mężem był solista leningradzkiej operetki Wiaczesław Fiodorowicz Timoszyn, Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej. Byli związani ok. 10 lat[5]. Syna z tego małżeństwa ochrzciła imieniem ojca. W latach 1980–1990 była w związku małżeńskim ze Stasem Naminem, muzykiem, kompozytorem, producentem, twórcą i liderem zespołu rockowego[1]. Najdłużej (1996–2018) związała się z Władimirem Pietrowiczem Andriejewem, swoim producentem i wieloletnim dyrektorem koncertowym[6].
Zmarła w szpitalu w Petersburgu po długiej chorobie[7][8]. Miała raka trzustki[9]. Została pochowana na prawosławnym Cmentarzu Smoleńskim w Petersburgu[2].
Wykształcenie i kariera edytuj
W wieku 5 lat (według dokumentów 8) poszła do szkoły, w której uczyła matka, ponieważ babcia, która wyszła za mąż i wyjechała na wieś, nie mogła się nią opiekować. Druga babcia już nie żyła[1]. Gdy Sienczina miała 10 lat, ojciec został zatrudniony w Leningradzie. Matka nie chciała, by Ludmiła została artystką[10].
W latach 1966–1970 studiowała w Leningradzkim Konserwatorium Muzycznym im. N.A. Rimskiego-Korsakowa[1][11]. Od 1968 występowała jako solistka Leningradzkiej Państwowej Orkiestry Koncertowej[2]. W latach 1970–1973 pracowała w Państwowym Teatrze Komedii Muzycznej w Leningradzie. Grała główne role w operetkach[12]. W 1975 zaczęła występować na scenie jako piosenkarka popowa, co przyniosło jej sławę[13]. Spopularyzowała piosenki takie jak Kopciuszek (ros. Золушка), Kamienie (ros. Камушки), Miłość i rozłąka (ros. Любовь и разлука), Biała Akacja (ros. Белая акация), Urodziny (ros. День рождения), Biały taniec (ros. Белый танец), Kwiaty polne (ros. Полевые цветы)[11]. Śpiewała pieśni ludowe, liryczne i dramatyczne, ballady miłosne, romanse[14]. W 1975 ukazał się jej debiutancki album[15].
Na początku lat 70. XX w. z Fiodorem Czechowem prowadziła popularny program muzyczny „Artloto” w państwowej telewizji ZSRR. W latach 1975–1985 była czołową solistką Leningradzkiej Państwowej Orkiestry Koncertowej[2], pracowała też jako solistka Państwowego Instytutu Koncertowo-Filharmonicznego Petersburg-Koncert[1].
W 1977 wystąpiła jako piosenkarka kabaretowa Julie Prudhomme w filmie fabularnym Вооружен и очень опасен (Uzbrojony i niebezpieczny). Zagrała też w innych filmach, np. Волшебная сила (1970) i Шельменко-денщик (1971)[11]. Podkładała głosy do filmów[16].
W latach 1984–1986 współpracowała z muzykiem rockowym Igorem Talkowem. Był gitarzystą basowym i kierownikiem muzycznym jej zespołu[12]. W 1984 firma Miełodija wydała jej płytę „Любовь и разлука” nagraną wspólnie z Talkowem (śpiewał i aranżował utwory)[1][5].
W połowie lat 80. XX w. próbowała sił w nowych gatunkach muzycznych. W 1986 wzięła udział w radziecko-amerykańskim projekcie, spektaklu muzycznym Dziecko świata. Wystawiano go w miastach USA i Kanady. Z Michelem Legrandem nagrała dwujęzyczną wersję piosenki z filmu Parasolki z Cherbourga (1964)[1][15][17].
W 2003 i 2004 ukazały się łącznie 3 albumy piosenkarki z jej największymi hitami. Wielokrotnie koncertowała i występowała w programach telewizyjnych[18].
Była bohaterką filmów dokumentalnych: „Rosyjski Kopciuszek” (2008, reż. Maria Kołokołowa) i „Ludmiła Sienczina: Gdzie jesteś, moje szczęście?” (2015, reż. Iraida Maksimova)[14].
W dniu 11 marca 2014 podpisała apel działaczy kultury Federacji Rosyjskiej o poparcie stanowiska prezydenta Rosji Władimira Putina w sprawie Ukrainy i Krymu[19].
Nagrody i wyróżnienia edytuj
Na przełomie lat 70. i 80. XX w. wielokrotnie była laureatką telewizyjnego festiwalu „Piosenka roku”. Była laureatką międzynarodowych i ogólnorosyjskich konkursów[2]. W 1975 wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie[14].
W 1979 otrzymała tytuł Zasłużonego Artysty Federacji Rosyjskiej, a w 2002 tytuł Ludowego Artysty Federacji Rosyjskiej. Rok później uhonorowano ją tytułem Zasłużonego Artysty Ukrainy[20]. Była Damą Orderu Honoru[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Елена Фомина, Людмила Сенчина: «Береги свои крылья. Возможно, настанет время, и тебе придётся летать…» [online], www.ludmilasenchina.ru, 2013 [dostęp 2022-01-08].
- ↑ a b c d e f g Биография [online], ludmilasenchina.ru [dostęp 2022-01-08].
- ↑ Людмила Сенчина. Законы жизни [online], 7Дней.ру [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ Людмила Сенчина: в «Суперстар» я рвалась так, что аж дрожала! [online], www.telesem.ru [dostęp 2022-01-08].
- ↑ a b Людмила Сенчина: Тальков был лучшей моей подружкой [online], sobesednik.ru [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ Сын и вдовец делят многомиллионное наследство Сенчиной [online], Дни ру [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ Певица и актриса Людмила Сенчина скончалась в Петербурге [online], Interfax.ru [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ Елена МОЛОДКИНА, В Петербурге утром 25 января умерла Людмила Сенчина [online], spb.kp.ru, 25 stycznia 2018 [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ Ольга АФАНАСЬЕВА, Эмма Лавринович: Людмила Сенчина до последнего выходила на сцену, несмотря на болезнь [online], kp.ru, 25 stycznia 2018 [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ Wiaczesław Timoszyn jest mężem Ludmiły Senchiny. Okropny grzech Ludmiły Senchiny. Przyjaźń z Igorem Talkowem [online], vodatula.ru [dostęp 2022-01-08].
- ↑ a b c СЕНЧИНА Людмила Петровна [online].
- ↑ a b Биография народной артистки РФ Людмилы Сенчиной [online], ТАСС [dostęp 2022-01-08].
- ↑ Евгения Приемская, Любимая Золушка советской эстрады [online], Известия, 25 stycznia 2018 [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ a b c Ludmila Senchina Renowned Russian soprano, operetta and variety singer, and actress. :: people :: Russia-InfoCentre [online], russia-ic.com [dostęp 2022-01-08].
- ↑ a b Ожившая сказка. Как Людмила Сенчина стала первой принцессой советской эстрады [online], ТАСС [dostęp 2022-01-08].
- ↑ Lyudmila Senchina [online], IMDb [dostęp 2022-01-08].
- ↑ Parasolki z Cherbourga (1964) pełna obsada [online], Filmweb [dostęp 2022-01-08] (pol.).
- ↑ Все новости столицы, России и мира [online], Вечерняя Москва [dostęp 2022-01-08] (ros.).
- ↑ Деятели культуры России – в поддержку позиции Президента по Украине и Крыму [online], culture.gov.ru [dostęp 2022-01-08].
- ↑ Про відзначення державними нагородами України представників міста Санкт-Петербурга, Російська Федерація [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2022-01-08] (ukr.).