Ludwik Borawski
Ludwik Władysław Borawski herbu Bojcza ps. Bojcza (ur. 8 kwietnia 1925 w Warszawie, zm. 5 listopada 1971) – polski architekt i powstaniec warszawski.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma mater | |
| Praca | |
| Budynki |
Pałac Biskupów Krakowskich przy ul. Miodowej 5, Pałac pod Czterema Wiatrami (Dückerta) |
 Herb Bojcza |
Życiorys edytuj
W dzieciństwie mieszkał w Warszawie, w czasie wojny przy ul. Noakowskiego 12. Brał udział w konspiracji w Armii Krajowej (ps. „Bojcza, numer legitymacji AK 114245). Zdał maturę wiosną 1944 roku na tajnych kompletach. W czasie powstania warszawskiego walczył w 3. kompanii 3. batalionu pancernego „Golski” na odcinku „Ratusz”, podobwód „Sławbor”, I Obwód „Radwan” (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Po powstaniu dostał się do niemieckiej niewoli – był jeńcem Stalagu X B pod Sandbostel. Został wyzwolony w kwietniu 1945 roku przez oddziały brytyjskie[1].
Po wojnie, w 1950, ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i pracował jako architekt[2].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 95-6-24)[1][3].
Prace edytuj
Ludwik Borawski projektował odbudowywane po wojnie budynki w Warszawie[4], m.in.:
- Pałac Biskupów Krakowskich przy ul. Miodowej 5 róg ul. Senatorskiej 6 (odbudowa w latach 1948–1950, wraz z Wacławem Podlewskim). Pałac otrzymał wygląd zbliżony do stanu po przebudowie dokonanej przez Kajetana Sołtyka, z pozostawieniem podziału wysokiego pierwszego piętra na dwie kondygnacje. Elewację wzdłuż ul. Senatorskiej podzielono na trzy części, obniżając i przekształcając (prawdopodobnie) zachowane mury budynku z 1910 roku, przylegającego do kamienicy przy ul. Senatorskiej 8;
- kamienica Jacka Małachowskiego przy ul. Senatorskiej 8 (odbudowa w latach 1948–1950, wspólnie z Mieczysławem Kuzmą i Zygmuntem Stępińskim);
- Pałac Pod Czterema Wiatrami przy ul. Długiej 38/40, obecnie siedziba Ministerstwa Zdrowia, Głównego Inspektoratu Sanitarnego, Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej i biura Światowej Organizacji Zdrowia w Polsce (odbudowa w latach 1949–1951).
Wraz z zespołem młodych architektów (Jerzy Szczepanik-Dzikowski i Andrzej Szkop) wygrał konkurs na projekt zespołu osiedli Ursynów Północny dla 38 tysięcy mieszkańców, jednak jego śmierć wkrótce po rozstrzygnięciu konkursu nie pozwoliła na realizację projektu[5].
Życie rodzinne edytuj
Był synem Władysława i Ludwiki z domu Staniewicz. Ożenił się z Danutą Rokicką (1922–1991), córką Józefa Rokickiego. Miał z nią 3 dzieci: Joannę, późniejszą Jungst, Ludwikę, późniejszą Szymborską i Jakuba Ludwika. Drugim mężem Joanny był Wojciech Eichelberger[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Powstańcze biogramy – Ludwik Borawski. [dostęp 2012-09-30].
- ↑ Architektura Warszawy i jej projektanci – Ludwik Władysław Borawski. [dostęp 2015-02-02].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ANNA BORAWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10].
- ↑ Ludwik Borawski. [dostęp 2012-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-03)].
- ↑ Dariusz Bartoszewicz. Ursynów – moja miłość. „Gazeta Wyborcza”, 2008-06-25. [dostęp 2012-09-30].
- ↑ Ludwik Borawski w Wielkiej Genealogii Minakowskiego. [dostęp 2016-03-24].