Ludwik II Andegaweński

Ludwik II de Valois (ur. 5 października 1377, zm. 29 kwietnia 1417 w Angers) – książę Andegawenii, hrabia Maine, Prowansji, Forcalquier i Piemontu, pretendent do tronu Neapolu, najstarszy syn Ludwika I, księcia Andegawenii, i Marii, pani de Guise, córki Karola, hrabiego Blois.

Ludwik II Andegaweński

Po śmierci swojego ojca w 1384 r. odziedziczył wszystkie jego tytułu i pretensje do królestwa Neapolu. W 1386 r. zmarł konkurent Andegawenów do władzy w Neapolu, Karol III z Durazzo. Królem został jego syn Władysław. Ludwikowi II udało się uzyskać wsparcie antypapieża Klemensa VII, który 1 listopada 1389 r. koronował Ludwika na króla Neapolu. Rok później Ludwik wyprawił się do Italii i wygnał Władysława z Neapolu.

Ludwik kontrolował królestwo Neapolu do 1399 r., kiedy to został wyparty zeń przez Władysława. Pozostał jednak w Italii i kontynuował wojnę z konkurentem. W 1409 r. odbił z rąk Władysława Rzym. W 1411 r., jako sojusznik antypapieża Jana XXIII, pokonał Władysława pod Roccasecca. Wkrótce jednak Ludwik utracił poparcie Neapolitańczyków i powrócił do Francji. Zmarł w 1417 r. w zamku Angers i tam został pochowany.

2 grudnia 1400 r. w Arles poślubił Jolantę (1384 – 14 listopada 1443), córkę króla Aragonii Jana I Myśliwego i Jolanty, córki Roberta I, księcia de Bar. Małżeństwo to dało Ludwikowi i jego potomkom prawa do tronu Aragonii. Ludwik i Jolanta mieli razem trzech synów i trzy córki:

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Filip VI Walezjusz
 
 
 
 
 
 
 
Jan II Dobry
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Joanna Burgundzka (Kulawa)
 
 
 
 
 
 
 
Ludwik I Andegaweński
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Jan Luksemburski
 
 
 
 
 
 
 
Bonna Luksemburska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Elżbieta Przemyślidka
 
 
 
 
 
 
 
Ludwik II Andegaweński
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Gwidon I de Châtillon-Blois
 
 
 
 
 
 
 
Karol de Blois
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Małgorzata de Valois
 
 
 
 
 
 
 
Maria de Guise
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Gwidon de Penthievre
 
 
 
 
 
 
 
Joanna de Penthievre
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Joanna d'Avaugour