Wikipedia

Ludwik Kubasiewicz

Ludwik Franciszek Edward Kubasiewicz (ur. 19 sierpnia 1894 w Dobromilu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ludwik Kubasiewicz
major piechoty major piechoty
Pełne imię i nazwisko

Ludwik Franciszek Edward Kubasiewicz

Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1894
Dobromil

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Komenda Placu Osowiec

Stanowiska

komendant placu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys edytuj

Urodził się 19 sierpnia 1894 w Dobromilu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Leopolda i Marii z Andrusikiewiczów[1]. Był starszym bratem Norberta, ps. „Norbert Jurkiewicz” (ur. 1897), żołnierza Legionów Polskich, odznaczonego Krzyżem Niepodległości[2][3][4][5][6].

Uczęszczał do szkoły powszechnej w Dobromilu i Husiatynie, a później do c. k. Gimnazjum II z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu, w którym w 1914 zdał egzamin maturalny[7][8]. W 1910 został członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Tarnopolu[9].

W czasie I wojny światowej służył w Legionach w I Brygadzie Legionów Polskich. Walczył w szeregach 5 pułku piechoty. 5 lipca 1916 został ranny pod Polską Górą[10]. Z pola walki wyniósł go plutonowy Stefan Dyrba. 20 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austriackiej i służył w niej do 31 października 1918[11].

Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów. W szeregach pułku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Rozkazem Dowództwa 2 Armii z 3 września 1920 został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Pozostał w macierzystym 5 pułku[12][13]. Z dniem 26 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Pełnił służbę w 20 batalionie granicznym. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 118. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W kwietniu tego roku został przeniesiony z KOP do 56 pułku piechoty w Krotoszynie na stanowisko dowódcy III baonu[15][16]. W marcu 1931 został przeniesiony do 42 pułku piechoty w Białymstoku na stanowisko batalionu[17][18][19]. W czerwcu 1933 został komendantem placu Osowiec[20][21]. Z dniem 28 lutego 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[22]. Zamieszkał w Wilnie przy ul. Sołtańskiej 32[23]. W czasie mobilizacji w 1939 roku został przydzielony do Okręgu Korpusu Nr I.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Figuruje w wykazie, poz. 1689. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty, dzieci nie miał (stan na dzień 27 marca 1934)[10].

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
  3. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
  4. ↑ Kubasiewicz Norbert, ps. „Jurkiewicz”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-03-11].
  5. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
  6. ↑ M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255.
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  8. ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 76, 78, w roku szkolnym 1912/1913 Ludwik ukończył naukę w klasie VIIa, a Norbert w klasie IVa.
  9. ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  10. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  11. ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137, 467.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 360.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 178.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 70, 183.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 572.
  19. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 24.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 131.
  21. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 23.
  22. ↑ Kolekcja ↓, s. 11.
  23. ↑ Kolekcja ↓, s. 9, 10.
  24. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  25. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  26. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
  27. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
  28. ↑ „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 29, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
  30. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
  31. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
  32. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76.
  33. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Kubasiewicz&oldid=73104560”