Ludwik Tadeusz Zambrzycki
Ludwik Tadeusz Zambrzycki, (Zembrzycki) (ur. 1803, zm. 1834 w Paryżu) – działacz Wielkiej Emigracji, powstaniec listopadowy.
W czasie powstania był dowódcą oddziału wileńskiego. Ranny pod Owsiannikami. Brał udział w odwrocie z Litwy z gen. Henrykiem Dembińskim. Otrzymał dyplom dobrze zasłużonego Ojczyźnie. 2 lipca 1831 gen. Antoni Giełgud mianował go porucznikiem 26. Pułku Piechoty. Odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari. Poseł na sejm 1830-1831 roku z ziem zabranych z powiatu brasławskiego[1].
W 1832 przybył do Paryża. Był członkiem sejmu powstańczego na emigracji[2]. Był członkiem Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich w Paryżu w 1832 roku[3]. W latach 1832–1833 uczęszczał do Szkoły Sztabu Generalnego. W 1834 znalazł się na liście osób wyłączonych spod carskiej amnestii.
Pochowany na Cmentarzu Montmartre.
Bibliografia edytuj
- Polacy pochowani na cmentarzu Montmartre oraz Saint-Vincent i Batignolles w Paryżu, praca zbiorowa pod red. Andrzeja Biernata i Sławomira Górzyńskiego, Warszawa 1999
Przypisy edytuj
- ↑ Andrzej Biernat , Ireneusz Ihnatowicz , Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 482, tam mylnie podane jako powiat bracławski.
- ↑ Walenty Zwierkowski, O Sejmie w Emigracji, Poitiers 1839, s. 10.
- ↑ druk ulotny, odezwa Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich, Paryż 23 sierpnia 1832, niepaginowana