M16 MGMC
M16 MGMC – samobieżne działo przeciwlotnicze (przeciwlotniczy wielkokalibrowy karabin maszynowy) kal. 12,7 mm, konstrukcji amerykańskiej, z okresu II wojny światowej.
 M16 MGMC | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
White Motor Co. |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
Półgąsienicowa |
| Załoga |
5 osób |
| Historia | |
| Prototypy |
1942 |
| Produkcja |
1943–1944 |
| Egzemplarze |
2877 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
silnik gaźnikowy White 160AX |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
227 l |
| Pancerz |
nitowany z płyt walcowanych |
| Długość |
6,40 m |
| Szerokość |
1,95 m |
| Wysokość |
2,35 m |
| Prześwit |
0,28 m |
| Masa |
bojowa: 9,7 t |
| Moc jedn. |
15,5 KM/t |
| Nacisk jedn. |
0,88 kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość |
63 km/h |
| Zasięg pojazdu |
200 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 80 cm |
| Rowy (szer.) |
100 cm |
| Ściany (wys.) |
30 cm |
| Kąt podjazdu |
30° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 sprzężone karabiny maszynowe kal. 12,7 mm Browning M2HB na podstawie obrotowej M45, 5 karabinów załogi | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, ZSRR (M17), Polska, Wielka Brytania | |
Historia edytuj
Podwozie transportera opancerzonego Halftrack posłużyło do budowy różnego typu dział samobieżnych. Były one poddawane testom na poligonach. Niektóre zostały przyjęte do uzbrojenia, produkcji seryjnej, a następnie użyte bojowo. Należały do nich przede wszystkim samobieżne działa przeciwlotnicze uzbrojone w wielkokalibrowe karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm. Jesienią 1941 roku poddano próbom pierwsze tego typu konstrukcje. Podstawowym założeniem ich konstrukcji było połączenie podwozia transportera Half-track z obrotową wieżyczką z własnym napędem, typu stosowanego w samolotach bombowych. Testowano wieżyczki zaprojektowane przez firmy: Bendiks, W.L. Maxon Company oraz Oddział Uzbrojenia Wright Field. Wszystkie były uzbrojone w poczwórny karabin maszynowy M45 Quadmount. Za najlepsze rozwiązanie uznano wieżyczkę Maxon. Pojazd w nią wyposażony przyjęto do uzbrojenia w lipcu 1942, pod oznaczeniem M13 MGMC.
W efekcie dalszych prac udało się zaadaptować wieżyczkę Maxon do montażu czterech karabinów maszynowych. W grudniu 1942 tak uzbrojony pojazd został standaryzowany jako M16 MGMC. W maju 1943 zastąpił poprzedni model na taśmach produkcyjnych. Wiele pojazdów M13 MGMC zostało przebudowanych na nowy model. Na potrzeby Armii Czerwonej wyprodukowano partię 1000 identycznych pojazdów nazwanych M17.
Konstrukcja edytuj
Samobieżne działo przeciwlotnicze M16 był to transporter opancerzony M3 z nieznacznie zmienionym opancerzeniem. Jego górne części można było odchylać dla zapewnienia większego pola ostrzału karabinom maszynowym. W odkrytym przedziale bojowym transportera zamontowano specjalną podstawę napędzaną silnikami elektrycznymi. Zasilane one były przez agregat prądotwórczy. Silniki zapewniały obrót podstawy w zakresie 360°, oraz pochylenie karabinów w zakresie od -10° do +90°. Prędkość obrotu podstawy była regulowana i osiągała maksymalnie 60°/sek.
Celowniczy obsługiwał uzbrojenie siedząc w dostosowanym do jego wzrostu i pochylanym w granicach 45° siodełku. Od przodu osłaniała go tarcza pancerna. Każdy karabin mógł wystrzelić w ciągu minuty 500-600 pocisków. Praktyczny pułap ostrzału wynosił 1500-2000 m. Działo było skuteczne nie tylko przeciw samolotom. Z powodzeniem stosowano je do ostrzału celów naziemnych, w tym piechoty nieprzyjaciela. W żargonie żołnierzy amerykańskich działo nazywane było "Meat choppers" czyli maszynka do mięsa.