Magister equitum
Magister equitum (łac. dowódca jazdy) – rzymski urząd wojskowy, w czasach republiki jako pomocniczy przy dyktatorze, w epoce cesarstwa – naczelny dowódca konnicy.
W siłach zbrojnych Rzymu republikańskiego był wyższym urzędnikiem nadzwyczajnym, pełniącym funkcję zastępcy dyktatora, a nominalnie i faktycznie (w bitwie) dowodził w jego wojskach jazdą. Zazwyczaj wybierany przez niego spośród byłych konsulów albo pretorów[1], mógł jednak uprzednio nie sprawować żadnego urzędu. Był nieusuwalny, lecz funkcja jego wygasała wraz z mandatem dyktatora[2]. Miał prawo do noszenia wyróżniającej togi (toga pratexta), do zasiadania na prestiżowym krześle kurulnym (sella curulis) i do asysty 6 liktorów[1]. Zastępował w razie nieobecności dyktatora i przejmował jego uprawnienia, jak np. w 215 p.n.e., gdy Marek Juniusz Pera powrócił do Rzymu, powierzając swe obowiązki Tyberiuszowi Semproniuszowi Grakchusowi[3].
Po raz pierwszy na urząd ten miał być w 501 p.n.e. powołany Spuriusz Kasjusz pod rozkazy Tytusa Larcjusza. Pierwszym znanym magistrem equitum z rodu plebejskiego był mianowany w 368 p.n.e. Gajusz Licyniusz Kalwus[1]. Z kolei w 217 p.n.e. na mocy specjalnej ustawy Marek Minucjusz Rufus został w 217 p.n.e. wyjątkowo zrównany rangą z dyktatorem Kwintusem Fabiuszem Kunktatorem[4]. Do ostatnich najbardziej znanych za Republiki dowódców rzymskiej jazdy należał Marek Antoniusz, powołany na tę funkcję w 49 r. p.n.e. przez ponownie obwołanego dyktatorem Juliusza Cezara[5].
Funkcja ta zyskała odnowienie i szczególnie istotne znaczenie w okresie schyłkowego cesarstwa. Od czasu dokonanych przez Galiena reform związanych z wydzieleniem odwodowych sił konnicy, magister militum (wówczas przejściowo jako dux equitum)[6] awansował do rangi jednej z najważniejszych postaci w państwie[2]. W trakcie dalszych reform wojskowych Konstantyn Wielki ustanowił magistra equitum jako naczelnego dowódcę kawalerii obok równoważnego stanowiska dowódcy piechoty (magister peditum)[7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z. Warszawa: PWN, 1983, s. 439.
- ↑ a b Jean-Claude Fredouille: Słownik cywilizacji rzymskiej. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1998, s. 79.
- ↑ Peter Connolly: Grecja i Rzym na wojnie. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2021, s. 234.
- ↑ magister equitum, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-01-21].
- ↑ Maria Jaczynowska: Historia starożytnego Rzymu. Warszawa: PWN, 1974, s. 190.
- ↑ Słownik cesarzy rzymskich (red. J. Prostko-Prostyński). Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2001, s. 160.
- ↑ Peter Connolly: Grecja i Rzym na wojnie, dz. cyt., s. 312.
Bibliografia edytuj
- Peter Connolly: Grecja i Rzym na wojnie. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2021, ISBN 978-83-8178-708-6
- Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Z. Piszczek). Wyd. 5. Warszawa: PWN, 1983, ISBN 83-010-3529-3
- Jean-Claude Fredouille: Słownik cywilizacji rzymskiej. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1998, ISBN 83-85348-76-X