Maniewicze
Maniewicze (ukr. Маневичі, niem. Manewytschi, jid. מנייביץ') – osiedle typu miejskiego na Ukrainie i stolica rejonu w obwodzie wołyńskim.
 Dworzec kolejowy, zbudowany w 1905 | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Rejon | |||
| Data założenia |
1892 | ||
| Prawa miejskie |
1940 | ||
| Burmistrz |
Jarosław Lewko | ||
| Powierzchnia |
4,41 km² | ||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
+380 3376 | ||
| Kod pocztowy |
44600 | ||
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
 51°17′38″N 25°31′58″E/51,293889 25,532778
| |||
Historia edytuj
Miasteczko powstało za czasów Imperium Rosyjskiego w 1902 jako stacja kolejowa Maniewicze podczas budowy kolei Kowel–Sarny. Stacja dostała nazwę od pobliskiej wsi (obecnie wieś Prylisne). W latach 30. ХХ w. prężnie się rozwija. M.in. zbudowano jedną z fabryk belgijskiego koncernu Parquets LaСhappelle. Powstały liczne tartaki. W latach 30. do miasta masowo przybywają Polacy oraz Żydzi i stanowią większość zamieszkałej tu ludności. W okresie lat 1930-1939 wg szacunków zamieszkują tutaj przeważnie Żydzi (ok. 50%), Polacy (ok. 30%) oraz Ukraińcy, Niemcy. Miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Maniewicze.
Polska ludność została częściowo deportowana przez komunistów w latach 1939–1941, w wyniku agresji Związku Radzieckiego na Polskę 17 września 1939 roku, natomiast prawie cała żydowska ludność Maniewicz została wymordowana podczas ІІ wojny światowej. W 1941 roku Ukraińcy urządzili trzydniowy pogrom, podczas którego grabiono żydowskie mienie[2]. 26 sierpnia 1941 Sicherheitsdienst z Kowla wraz z ukraińską policją rozstrzelało 327 Żydów. Wiosną 1942 dla około 1 tys. pozostałych przy życiu Żydów, także przesiedlonych z okolicznych wsi, założono getto, zlikwidowane zaledwie 9 września 1942 roku. Masakry odbywały się w lesie, w kierunku na wieś Czerewacha. Około 200 Żydów zdołało zbiec przed egzekucją; część z nich przyłączyła się do oddziału sowieckiej partyzantki Nikołaja Koniszczuka „Kruka”[3].
Większość Polaków opuściła miasteczko po wojnie. Od 1993 działa tu oddział Stowarzyszenia Kultury Polskiej na Wołyniu.
Atrakcyjne miejsca edytuj
- Dworzec kolejowy (1905),
- Kościół rz.-kat. pw. Ducha Świętego (1933–1937), przy którym mieści się odnowiony cmentarz legionistów polskich i grób dwóch proboszczów parafii (w tym fundatora obecnego kościoła).
- Niedaleko od Maniewicz (przy trasie Lubieszów-Łuck) znajduje się obiekt hydrologiczny – Źródła Okońskie, słynące ze swej czystej wody o szczególnym składzie chemicznym.
Parafia rzymskokatolicka edytuj
Miasta partnerskie edytuj
Fotogaleria edytuj
-
Centralny plac z jedynym na Wołyniu pomnikiem Lenina, demontowanym 21.02.2014 -
Ulica w centrum miasteczka -
Rada miejska -
Szkoła nr 1 -
Ulica Nezależnosti -
Szkoła nr 2 -
Kościół rzymskokatolicki -
Wiadukt -
Prospekt Woli
Przypisy edytuj
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.16
- ↑ Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 365, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
- ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.566-567
Linki zewnętrzne edytuj
- Strona internetowa o Maniewiczach
- Fragment Przewodnika po Wołyniu, 1929 r. (w j. polskim). wolyn.ovh.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-10)].
- Strona księgi adresowej, wyd. w Warszawie, 1929 (PDF)
- Mapa topograficzna okolic Maniewicz, wyd. Wojskowy Instytut Geograficzny w Warszawie, 1931. download.maps.vlasenko.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-23)].
- Współczesna mapa topograficzna okolic Maniewicz, 1990. download.maps.vlasenko.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-02)].
- Strona Państwowej Administracji Rejonowej w Maniewiczach (w j. ukr.)
- plan Maniewic
- Maniewicze na Panoramio. panoramio.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-19)].
- Archiwalne zdjęcia w bibliotece Polona
