Manuel Nunes Gabriel

(Przekierowano z Manuel Nuñes Gabriel)

Manuel Nunes Gabriel (ur. 20 grudnia 1912 w Fundadzie, zm. 20 października 1996 w Portalegre) – portugalski duchowny rzymskokatolicki, biskup Malanje i arcybiskup luandzki.

Manuel Nunes Gabriel
Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1912
Fundada

Data i miejsce śmierci

20 października 1996
Portalegre

koadiutor arcybiskupa luandzkiego
Okres sprawowania

1962 - 1966

arcybiskup luandzki
Okres sprawowania

1966 - 1975

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

7 lipca 1935

Nominacja biskupia

5 grudnia 1957

Sakra biskupia

21 grudnia 1957

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 grudnia 1957

Miejscowość

Luanda

Miejsce

Katedra Świętego Zbawiciela w Luandzie

Konsekrator

Fernando Cento

Współkonsekratorzy

Moisés Alves de Pinho CSSp,
Daniel Gomes Junqueira CSSp

Biografia

edytuj

Młodość i prezbiteriat

edytuj

Początkowo kształcił się w seminarium diecezjalnym w Portugalii. W 1933, po przyjęciu święceń niższych, wyjechał do Portugalskiej Afryki Zachodniej, gdzie dokończył studia kapłańskie. 7 lipca 1935 w Luandzie przyjął święcenia prezbiteriatu. Pracował m.in. w luandzkiej kurii archidiecezjalnej oraz był rektorem seminarium w Luandzie do czasu wyboru na biskupa. Od 1943 był kanonikiem luandzkiej kapituły katedalnej.

Episkopat

edytuj

5 grudnia 1957 papież Pius XII mianował go biskupem nowopowstałej diecezji Malanje. 21 grudnia 1957 w katedrze w Luandzie przyjął sakrę biskupią z rąk nuncjusza apostolskiego w Portugalii abpa Fernando Cento. Współkonsekratorami byli arcybiskup luandzki Moisés Alves de Pinho CSSp oraz biskup Nowej Lizbony Daniel Gomes Junqueira CSSp.

13 lutego 1962 papież Jan XXIII mianował go koadiutorem arcybiskupa luandzkiego Moisésa Alvesa de Pinho oraz arcybiskupem tytularnym methymnyjskim. 17 listopada 1966, gdy abp Alves de Pinho przeszedł na emeryturę, Nunes Gabriel został arcybiskupem luandzkim oraz administratorem apostolskim diecezji Wysp Świętego Tomasza i Książęcej. Ponadto w latach 1967 - 1975 był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Angoli oraz Wysp Świętego Tomasza i Książęcej.

Za jego pontyfikatu rozpoczęło się zastępowanie na stanowiskach biskupich portugalskich misjonarzy rodzimymi duchownymi. W 1970 udzielił sakry biskupiej pierwszemu w czasach nowożytnych Angolczykowi - Eduardo André Muace, który został jego biskupem pomocniczym. 11 listopada 1975 Angola uzyskała niepodległość. Wkrótce potem złożył rezygnację, aby arcybiskupem stolicy mógł zostać Angolczyk. Papież Paweł VI przyjął ją 19 grudnia 1975. Administratorem apostolskim diecezji Wysp Świętego Tomasza i Książęcej pozostał do 1980.

Po opuszczeniu katedry wrócił do rodzinnej diecezji Portalegre-Castelo Branco, gdzie pracował duszpastersko oraz pisał książki o historii Kościoła w Angoli. W 1986 ponownie wyjechał do Angoli, gdzie pracował jako kapelan w szpitalu w Luandzie. Po kilku latach, będąc już schorowany, powrócił do Portugalii. Emeryturę spędził w seminarium w Poatelegre.

Bibliografia

edytuj