La carte et le territoire (fr. Mapa i terytorium) – powieść Michela Houellebecqa, której oryginalna francuska wersja została opublikowana po raz pierwszy 4 września 2010 przez wydawnictwo Flammarion; polskie tłumaczenie (pióra Beaty Geppert) ukazało się w 2011 roku, nakładem wydawnictwa W.A.B. Książka została wyróżniona nagrodą Goncourtów oraz polską wersją nagrody, Goncourt – choix polonais[1].

Opis fabuły edytuj

Powieść opowiada historię życia artysty plastyka o nazwisku Jed Martin. Jego kariera rozpoczęła się dzięki oryginalnym fotografiom map firmy Michelin, które stały się dość szybko sukcesem finansowym i artystycznym. Sukces ten sprawił, że Martin wycofał się na kilka lat z życia artystycznego i nie uważał za stosowne kontynuacji relacji z Olgą, Rosjanką pracującą dla Michelin. Jed widział się jako osobę, której niepotrzebne są bliskie relacje, czuł się w nich nie na miejscu.

Jego powrót związany był z serią obrazów na temat "prostych zawodów". Wśród dziel znalazły się m.in. płótna pt. Bill Gates i Steve Jobs rozprawiający na temat przyszłości informatyki (Bill Gates et Steve Jobs s'entretenant du futur de l'informatique) lub Claude Vorihlon, właściciel baru (Claude Vorihlon, gérant de bar-tabac). Przygotowując się do wernisażu, Martin zdecydował się na to, by poprosić Michela Houellebecqa o napisanie wstępu do katalogu wystawy. Pojechał w tym celu do Irlandii, gdzie zaprzyjaźnił się – w miarę swoich i Houellebecqa niewielkich umiejętności tworzenia relacji społecznych – z pisarzem. Wystawa okazała się niebywałym sukcesem, i Martin został jednym z najdroższych artystów swoich czasów. Nie umiejąc się tym jednak do końca cieszyć, zdecydował się całkowicie wycofać z życia społecznego. Jednym z wątków pobocznych powieści jest zabójstwo Michela Houellebecqa w jego posiadłości w Loiret, gdzie rzekomo zdecydował się spędzić ostatnie lata życia.

Bohaterowie edytuj

  • Jed Martin – artysta plastyk
  • Michel Houellebecq – znany pisarz
  • Olga Sheremoyova – osoba pracująca dla Michelin, partnerka Jeda Martina na początku powieści
  • Jean-Pierre Martin – ojciec Jeda, architekt
  • Franz Teller – właściciel galerii, w której wystawia Jed Martin (w 13. dzielnicy Paryża)
  • Komisarz Jasselin – policjant zajmujący się sprawą morderstwa Houellebecqa

Mapa i terytorium versus Wikipedia edytuj

We wrześniu 2010 roku dziennikarz Vincent Glad zorientował się, że powieść zawiera wiele fragmentów skopiowanych bezpośrednio z francuskojęzycznej wersji Wikipedii bez podania źródła[2]. Prawnik Florent Gallaire stwierdził wobec tego, że dzieło w obecnej formie nie szanuje praw autorskich autorów Wikipedii, może ono być rozpowszechniane bezpłatnie na licencji Creative Commons, pod warunkiem przypisania cytatów ich faktycznym autorom[3]. Prawnik umieścił następnie elektroniczną wersję powieści za darmo w sieci[4]. Wydawca Houellebecqua, Flammarion, zagroził procesem, twierdząc, że autor używa treści Wikipedii jako "surowego materiału", który następnie literacko obrabia[5]. Książka zniknęła wtedy ze strony internetowej Gallaire'a, niemniej pozostaje wolnodostępna w innych miejscach w sieci[6].

W kolejnych wydaniach Mapy i terytorium autor i wydawnictwo zobowiązali się do dodania ogólnego podziękowania autorom francuskiej Wikipedii za wykorzystane hasła o musze domowej i o Fryderyku Nihousie[7].

Przypisy edytuj

  1. "Michel Houellebecq laureatem nagrody "Listy Goncourtów: polski wybór"", newsweek.pl.
  2. Vincent Glad, Houellebecq, la possibilité d'un plagiat, Slate.fr, 2 września 2010
  3. Houellebecq sous licence Creative Commons  !. fgallaire.flext.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-14)]., 21 września 2010
  4. Houellebecq gratuit sur le Net : Flammarion va attaquer Rue89, 25 listopada 2010.
  5. "Michel Houellebecq a-t-il plagié Wikipédia dans son dernier roman ?", LePoint.fr, 4 września 2010
  6. Houellebecq : un prix Goncourt et aussi pas mal d'emmerdes, Rue89.
  7. "Houellebecq: "Je remercie Wikipédia"", lexpress.fr, 20 maja 2011 : Je remercie aussi Wikipédia (http://fr.wikipedia.org) et ses contributeurs dont j'ai parfois utilisé les notices comme source d'inspiration et notamment celles relatives à la mouche domestique, à la ville de Beauvais ou encore à Frédéric Nihous.