Maria Bieșu (ur. 3 sierpnia 1935 w miejscowości Volintiri w Besarabii, zm. 16 maja 2012 w Kiszyniowie) – mołdawska śpiewaczka operowa (sopran).

Maria Bieșu
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 sierpnia 1935
Volintiri

Data i miejsce śmierci

16 maja 2012
Kiszyniów

Zawód, zajęcie

śpiewaczka operowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska Nagroda Państwowa ZSRR Ludowy Artysta ZSRR
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order „Znak Honoru”
Podobizna Marii Bieșu na znaczku pocztowym Mołdawii

Życiorys edytuj

W 1951 skończyła szkołę, później uczyła się w technikum rolniczym, w 1961 ukończyła Kiszyniowskie Konserwatorium Państwowe, w 1962 debiutowała na scenie operowej. Śpiewała m.in. w Mołdawskim Państwowym Teatrze Opery i Baletu. W latach 1965–1967 występowała w La Scala w Mediolanie, w 1966 otrzymała trzecią nagrodę 3 Międzynarodowego Konkursu im. Czajkowskiego. Śpiewała na scenie Teatru Wielkiego i wielu innych teatrów byłego ZSRR, a także w teatrach Czechosłowacji, Niemiec, Rumunii, Bułgarii, Jugosławii, Polski, Finlandii, Austrii, Węgier oraz w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Odbywała tournées po Japonii, Australii, Kuby i Izraelu, jako solistka koncertowała również w Rio de Janeiro i w paryskiej sali Olimpia. Śpiewała m.in. partie Tatiany w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego (1963), Cio-cio-san w Madame Butterfly Pucciniego (1963), Lizy w Damie pikowej Czajkowskiego (1965), Aidy w Aidzie Verdiego (1966), Desdemony w Otellu (1969), Leonory w Trubadurze Verdiego (1969), Zemfiry w Aleko Rachmaninowa (1973), Turandot w Turandot Pucciniego (1979), Jolanty w Jolancie Czajkowskiego (1979) i wielu innych operach. 15 maja 1970 otrzymała tytuł Ludowego Artysty ZSRR. Była deputowaną do Rady Najwyższej ZSRR od 7 do 11 kadencji (1966–1989). od 1979 należała do KPZR. Była honorową obywatelką Kiszyniowa, w 1999 otrzymała honorowe członkostwo Akademii Nauk Mołdawii.

Pochowana na Cmentarzu Centralnym w Kiszyniowie[1].

Odznaczenia i nagrody edytuj

I medale.

Przypisy edytuj

  1. Армянское кладбище: история продолжается, „Locals”, 24 września 2013 [dostęp 2017-12-29] (ros.).

Bibliografia edytuj