Maria Siedmiograj
Maria Siedmiograj (ur. 1907 we Lwowie, zm. 1977) – pedagog, pisarka, reżyserka, scenograf, aktorka,
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód |
reżyserka, scenograf, aktorka, autorka sztuk scenicznych |
Podczas II wojny światowej była organizatorką tajnego nauczania[1]. Należała do Związku Literatów Polskich. Autorka sztuk scenicznych dla dzieci i młodzieży, organizatorka ruchu teatralnego. W 1957 została dyrektorem oraz kierownikiem artystycznym Teatru Lalki i Aktora „Kacperek” w Rzeszowie (od 1999 – Teatr „Maska”), który prowadziła do 1969. Związana była również z Kolbuszową, gdzie udzielała instruktażu zespołom artystycznym i uczyła w miejscowym gimnazjum i liceum[2]. Przez wiele lat współpracowała z Polskim Radiem.
Autorka takich pozycji jak: Taka sobie bajka o koronie króla Kołka (1962), Jak Wojtek muzykant odwiedził piekło (1963), Syrenie łzy, Bractwo figlarzy (1968), Tomkowe szczęście (1974), Inne niebo (1977) wydanych przez Ludową Spółdzielnię Wydawniczą (LSW).
W 1976 została wyróżniona wpisem do „Księgi zasłużonych dla województwa rzeszowskiego”[1].
W 1980 ukazał się pośmiertny wybór dwunastu opowiadań Marii Siedmiograj Drewniaki – ich motywem przewodnim jest samotność i bezradność ludzi starych.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Wpisani do „Księgi zasłużonych dla województwa rzeszowskiego”. „Nowiny”. Nr 98, s. 3, 30 kwietnia 1976.
- ↑ Biuletyn nr 1/66, Muzeum Regionalne Lasowiaków Towarzystwa Opieki nad Zabytkami w Kolbuszowej, s. 6 (pol.).
Bibliografia edytuj
- Barbara Guzik: Zaczęło się od „Kacperka”, Nowiny Rzeszowskie nr 25 (8223) z 30 stycznia 1975