Wikipedia

Mariusz Buhardt

Mariusz Olgierd Julian Buhardt (ur. 9 kwietnia 1891 w Warszawie, zm. 12 listopada 1964 w Penley) – major administracji (piechoty) Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Mariusz Buhardt
Ilustracja
major administracji major administracji
Pełne imię i nazwisko

Mariusz Olgierd Julian Buhardt

Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1891
Warszawa

Data i miejsce śmierci

12 listopada 1964
Penley

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szefostwo Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza

Stanowiska

I zastępcy szefa

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 9 kwietnia 1891 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie Lucjana i Jadwigi z Żejmów[1]. Był starszym bratem Zbigniewa (ur. 1897). W 1912 ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, w 1917 kursy dla urzędników administracyjnych zorganizowane przez Towarzystwo Kursów Naukowych, a w 1918 trzy semestry w Szkole Nauk Politycznych[2].

14 października 1914 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Ukończył w niej szkoły: żołnierską, podoficerską i podchorążych[3]. 5 sierpnia 1915 zmobilizowany do Batalionu Warszawskiego POW i wyznaczony na stanowisko sekcyjnego w I plutonie 1. kompanii[4]. 22 sierpnia tego roku został mianowany starszym żołnierzem, a po wcieleniu batalionu do I Brygady Legionów Polskich przydzielony do III batalionu 1 pułku piechoty[5]. W szeregach tego pułku wziął udział w kampanii wołyńskiej, a później został przydzielony do posterunku żandarmerii polowej w Kamieńsku[4]. Od stycznia 1916 pełnił służbę żandarma w Domu Rekonwalescentów Polskich Legionów w Kamieńsku[6]. W maju zachorował i trafił do szpitala[6]. Po zakończeniu leczenia został przydzielony do Stacji Zbornej LP w Krakowie[6]. 27 sierpnia został superabitrowany[6]. We wrześniu wrócił do Warszawy[6]. Od 14 października 1916 służył w Żandarmerii POW[5]. Awansował na podoficera, a następnie podchorążego POW[6].

W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 został przydzielony Milicji Ludowej, a 3 stycznia 1919 wyznaczony na stanowisko kierownika referatu nr IIIb (politycznego) w Komendzie Głównej Milicji Ludowej[7]. Tego samego dnia rozkazem Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa został mianowany podchorążym[8]. W marcu 1919 kierował pracą wywiadowczą w czasie ekspedycji karnej w ziemi kieleckiej, która była skierowana przeciwko bandytyzmowi i tzw. zielonym kadrom[8]. 1 maja 1919, na własną prośbę został przeniesiony do Ekspozytury w Wilnie Oddziału II Naczelnego Dowództwa WP na stanowisko zastępcy kierownika Sekcji Defensywy, podporucznika Rybickiego[9]. 1 listopada tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy posterunku nr 3 w Lidzie Sekcji Defensywy Frontu Litewsko-Białoruskiego, a 1 stycznia 1920 przeniesiony na stanowisko dowódcy posterunku nr 3 w Mołodecznie[3].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1479. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W 1923 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisku referenta Oddziału II Sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 66 pułku piechoty w Chełmnie[11]. W następnym roku pozostawał w 66 pp[12]. W 1928 służył w 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie[13], a w 1932 w Sztabie Głównym w Warszawie[14].

Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 6. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[15][16]. Był to tzw. „awans emerytalny”, związany z przeniesieniem w stan spoczynku[17]. W tym czasie pełnił służbę w Szefostwie Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisku I zastępcy szefa wywiadu[18].

Po wybuchu II wojny światowej pozostawał początkowo bez przydziału, po 8 września 1939 służył jako oficer do zleceń w Dowództwie Obszaru Warownego „Wilno”. 19 września 1939 ze swoją jednostką przekroczył granicę litewską. Został internowany, zbiegł z obozu 8 października 1939. 27 października 1939 powrócił do Wilna. Tam wstąpił do organizacji Służba Zwycięstwu Polski, po jej przekształceniu został członkiem Związku Walki Zbrojnej. Był kierownikiem grupy wywiadowczej. Został zdekonspirowany i w lutym 1940 przedostał się do Szwecji. Tam służył w placówce wywiadowczej "Sajgon", następnie w Ekspozyturze "Północ" Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Sztokholmie i Attachacie Wojskowym w Helsinkach. Po likwidacji polskiego poselstwa w Helsinkach powrócił do Szwecji, a w sierpniu 1941 przedostał się do Wielkiej Brytanii. 15 sierpnia 1941 zgłosił się w Stacji Zbornej Oficerów w Rothesay[19]. 15 stycznia 1942 został przeniesiony w stan nieczynny. Powrócił do służby z dniem 1 stycznia 1944. Do marca 1945 służył w Centrum Wyszkolenia Zarządu Wojsk i Ośrodku Prac Okupacyjnych, następnie w Wydziale Opieki nad Żołnierzem Jednostek Wojskowych w Wielkiej Brytanii. W 1947 wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Od 1949 mieszkał w polskim osiedlu w Penrhos. Zmarł 12 listopada 1964, w poslkim szpitalu w Penley, został pochowany na cmentarzu we Wrexham (razem z żoną)[20][21].

 
Henryka z Jaroszyńskich Buhardtowa

Życie prywatne edytuj

Był żonaty z Henryką Jaroszyńską (1895–1961), córką literata Tadeusza Jaroszyńskiego i Natalii z Rakowskich[22], działaczką niepodległościową, odznaczoną Krzyżem Niepodległości[23].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 18.
  2. ↑ Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 15, 19.
  3. ↑ a b Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 15.
  4. ↑ a b c Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 16, 20.
  5. ↑ a b Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 16.
  6. ↑ a b c d e f Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 20.
  7. ↑ Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 16, 21.
  8. ↑ a b Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 21.
  9. ↑ Buhardt Mariusz 1920 ↓, s. 15, 21.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 97.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 85, 314, 434.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 280, 377.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22, 221.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 62, 422.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 760.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 289.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 29–31.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 921.
  19. ↑ Rozkaz dzienny ↓, Nr 189 z 18 sierpnia 1941.
  20. ↑ a b Tadeusz Dubicki, Andrzej Suchcitz Oficerowie wywiadu WP i PSZ w latach 1939–1945. Tom III, wyd. LTW, Łomianki 2018, s. 45–49.
  21. ↑ Karolina Grodziska, Polskie groby na cmentarzach północnej Walii, wyd. Polska Akademia Umiejętności, Kraków 2004, s. 38
  22. ↑ Buhardt Henryka 1920 ↓, s. 24.
  23. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921, s. 1723.
  25. ↑ M.P. z 1937 r. nr 178, poz. 294.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mariusz_Buhardt&oldid=71657319”