Marszałek nadworny koronny

urzędnik senatorski I Rzeczypospolitej

Marszałek nadworny koronny (łac. mareschalus curiae) – urząd centralny I Rzeczypospolitej.

Powstał w 1409, gdy dotychczasowy marszałek nadworny króla polskiego został marszałkiem wielkim koronnym. Wtedy to, gdy kompetencje marszałka wielkiego uległy poszerzeniu, dano mu do pomocy marszałka nadwornego koronnego.

Marszałek nadworny koronny był zastępcą marszałka wielkiego koronnego i mógł działać samodzielnie tylko pod jego nieobecność. Do jego zwykłych kompetencji należał nadzór nad dworem królewskim. Jako jeden z 10 ministrów Rzeczypospolitej wchodził do Senatu.

Wchodził w skład generalnego sądu kapturowego[1].

Lista marszałków nadwornych koronnych edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Oskar Kanecki, Sądy kapturowe Wielkiego Księstwa Litewskiego (1572–1764), Sopot 2020, s. 141.
  2. z nominacji Stanisława Leszczyńskiego