Wikipedia

Marzena Domaros

dziennikarka

Marzena Domaros, ps. Anastazja Potocka, Anastazja P. (ur. 15 czerwca 1967 w Zblewie) – polska dziennikarka, autorka i główna bohaterka jednego z największych skandali obyczajowych w Polsce w latach 90. XX w.

Marzena Domaros
Anastazja Potocka
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1967
Zblewo

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Życiorys edytuj

Urodziła się 15 czerwca 1967 w Zblewie[1][2]. Jej ojciec był palaczem kotłowym, a matka pracownicą umysłową[1]. Ma młodszą siostrę[1]. Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie w Starogardzie Gdańskim[1]. Studiowała zaocznie polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim i uczyła języka polskiego w szkole podstawowej, studia przerwała na drugim roku[1].

Była zatrudniona w Starogardzkim Centrum Kultury, a po przeprowadzce do Gdańska od 3 marca 1989 w tamtejszym Centrum Edukacji Teatralnej Dzieci i Młodzieży[1]. Wykorzystując nabytą w liceum znajomość języka francuskiego w 1990 współpracowała z Gdańskim Ośrodkiem TV[3], pracowała w Polskim Radiu Gdańsk[1]. W sierpniu 1990 udzielała się przy organizacji Igrzysk „Solidarności”[1]. Od 1 lipca do listopada 1991 była zatrudniona na pół etatu w „Wieczorze Wybrzeża”[1] (w sierpniu 1991 była akredytowana przy Festiwalu w Sopocie[4]), z którego ukradła firmową pieczątkę i w ten sposób wyłudzała pieniądze od przedsiębiorców, obiecując w zamian reklamę w gazecie[5].

Wiosną 1992 przybyła do Warszawy i uzyskała akredytację prasową przy Sejmie RP I kadencji (1991-1993) jako korespondentka paryskiego dziennika „Le Figaro”, w którym w rzeczywistości nigdy nie pracowała (pomocy w tym udzielił jej znajomy dziennikarz z Francji)[6][7]. Niekiedy deklarowała reprezentowanie innego francuskiego dziennika „Le Monde”[8]. Z dwiema innymi kobietami założyła fikcyjne Stowarzyszenie Pani Walewskiej w Walewicach, obwołała się prezesem honorowym tegoż i bywała uważana za hrabinę[9]. W tym czasie była zatrudniona w miesięczniku „Ona”[10]. Z czasem w prasie pojawiały się informacje o jej rzekomych kontaktach prywatnych z niektórymi posłami[11][7] oraz że po zaciągnięciu pożyczek Potocka jest dłużna klubom parlamentarnym i politykom łącznie 871 mln zł (przed denominacją)[12][8].

W drugiej połowie 1992 zdecydowała o napisaniu i wydaniu książki, opisującej jej wspomnienia z życia parlamentarnego[13]. W październiku 1992 została zatrzymana w Warszawie przez policję i przebywała w areszcie na Grochowie przez dwa dni[14]. Wobec braku umiejętności profesjonalnego napisania zaplanowanej książki Domaros skorzystała ze związanego z wydawnictwem BGW dziennikarza, Jerzego Skoczylasa, który jako tzw. ghostwriter zredagował przekazane przez nią zwierzenia[15][16][17][18]. W trakcie drukowania książki Prokuratura Rejonowa w Gdańsku 12 listopada 1992 wydała list gończy za Marzeną Domaros w związku z prowadzonym postępowaniem, w którym była podejrzewana o kradzieże, przywłaszczenia i oszustwa[19]. Domaros ukrywała się przez kilkanaście dni w różnych miejscach[20]. W tym czasie udzieliła swoich wspomnień przed kamerą, które zostały wydane na kasecie wideo przez wydawnictwo „NIE – po oczach” Jerzego Urbana[20].

Na tydzień przed oddaniem książki do druku BGW odstąpiła treść publikacji do Domu Wydawniczego „Refleks”[21]. W listopadzie 1992 została wydana książka zatytułowana Pamiętnik Anastazji P. z podtytułem Erotyczne immunitety, którą sygnowano jednocześnie przybraną tożsamością oraz prawdziwym imieniem i nazwiskiem – dosłownie Anastazja Potocka (Marzena Domaros)[22][23]. W treści książki opisała szczegółowo swoje znajomości o charakterze towarzyskim z posłami na Sejm RP I kadencji, w tym domniemane stosunki seksualne z ówczesnym wicemarszałkiem Andrzejem Kernem oraz posłami SdRP, Aleksandrem Kwaśniewskim i Leszkiem Millerem[24][25][26]. W listopadzie 1992 książka została wydana pod tytułem Pamiętnik Anastazji P.. Publikacja okazała się bestsellerem i sprzedała się w nakładzie 400 tys. egzemplarzy[27][5][28]. Według relacji samej Domaros dzięki wydaniu książki było możliwe oddanie długów zaciąganych przez nią przez trzy wcześniejsze lata[29].

W 1993 wydała kontynuację pierwszego wydawnictwa pt. Anastazja P. raz jeszcze. Immunitetów i afer ciąg dalszy[30][31]. W tej publikacji ogłosiła chęć startu w wyborach parlamentarnych do Sejmu RP II kadencji (1993-1997), a na ostatnich stronach publikacji wydrukowano deklarację poparcia jej kandydatury[32].

Próbowała sił również jako piosenkarka, wydając płytę Oczy Stefana[26]. Z ówczesnym narzeczonym Jackiem (autor muzyki i współautor hymnu Igrzysk „Solidarności” z 1990)[33] ma córkę Nadzieję[34][35].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 5.
  2. ↑ Kim jest Anastazja P?. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-15)].
  3. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 85-88.
  4. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 104, 142.
  5. ↑ a b Andrzej Rozen, Cezary Łazarewicz: Mówiła: „Każdy, kto zobaczy moje piersi, zrobi wszystko, czego zażądam”. Kim była Anastazja Potocka?. newsweek.pl, 2018-06-05. [dostęp 2019-12-15].
  6. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 5-6.
  7. ↑ a b Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 130.
  8. ↑ a b A. Ł.. Kim była Anastazja P.? Tajemnicza dama polskiego parlamentu. „Dziennik Bałtycki”. Nr 268, s. 3, 14/15 listopada 1992. 
  9. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 55, 123-124.
  10. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 93.
  11. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 130.
  12. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 131.
  13. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 16-17.
  14. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 19-21.
  15. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 21.
  16. ↑ Sylwia Czubkowska, Oto prawdziwi autorzy widma [online], Dziennik.pl, 19 lutego 2010.
  17. ↑ Historia Anastazji P. Rozpowiadała o seksie z polskimi politykami. I nagle zniknęła!. fakt.pl, 2013-01-16. [dostęp 2019-12-15].
  18. ↑ Witold Głowacki: Anastazja Potocka vel Marzena Domaros. Co się stało z pierwszą skandalistką III RP? ("Pamiętniki Anastazji P. Erotyczne immunitety”). polskatimes.pl, 2019-02-01. [dostęp 2019-12-15].
  19. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 23-24.
  20. ↑ a b Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 27.
  21. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 22.
  22. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 3, 130.
  23. ↑ Maciej Wiśniowski: Kochanka z szafy Lesiaka. [dostęp 2008-08-19]. (pol.).
  24. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 14–18, 28-31, 39, 45-46, 48-49.
  25. ↑ Anastazja Potocka: Pamiętnik Anastazji P. (erotyczne immunitety). Warszawa: Dom Wydawniczy „Refleks”, 1991.
  26. ↑ a b Seks, kłamstwa i Sejm. Anastazja P. - fałszywa hrabina, która wywołała największy obyczajowy skandal w III RP. weekend.gazeta.pl, Katarzyna Nowakowska. [dostęp 2017-02-10].
  27. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 25.
  28. ↑ Cezary Łazarewicz: Hrabina z PGR. wprost.pl, 2013-08-04. [dostęp 2019-12-28].
  29. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 30.
  30. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 3, 6.
  31. ↑ Marzena Domaros. Biblioteka sejmowa. [dostęp 2017-02-11].
  32. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 147-148, 151.
  33. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 37.
  34. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 6.
  35. ↑ Anastazja Potocka. Hrabina po przejściach. Newsweek Polska. [dostęp 2017-02-11].

Bibliografia edytuj

  • Anastazja Potocka (Marzena Domaros): Pamiętnik Anastazji P.. Warszawa: Dom Wydawniczy „Refleks”, 1992.
  • Marzena Domaros: Anastazja P. raz jeszcze. Warszawa: KaMeA, 1993.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marzena_Domaros&oldid=72897791”