Maurycy Mann
Maurycy Mann (ur. 14 sierpnia 1880 w Warszawie, zm. 28 listopada 1932 w Warszawie[1]) – polski romanista, historyk literatury powszechnej, tłumacz.
| Data i miejsce urodzenia |
14 sierpnia 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 listopada 1932 |
| profesor | |
| Specjalność: filologia romańska | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
Życiorys edytuj
Był synem Alfonsa Manna i Marii Savary. Jego matka była Francuzką, ojciec, mający korzenie niemieckie, był przedsiębiorcą[1].
W 1905 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, tam w 1907 uzyskał na podstawie drugiego tomu pracy Wincenty Pol stopień doktora, w 1911 otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Rozwój syntezy literackiej od jej początków do Gervinusa. W 1916 opublikował pracę „Poganka” Narcyzy Żmichowskiej. Geneza, źródła, artyzm i idea utworu, w 1917 „Nowa Heloiza” Jana Jakóba Rousseau. W 1919 został mianowany profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Warszawskim. Na UW stworzył Seminarium Filologii Romańskiej, pierwszy naukowy ośrodek romanistyczny w Warszawie[1]. W 1923 opublikował tłumaczenie Żywotu Łazika z Tormesu, w 1926 pracę Echa włoskie w poezji Asnyka, w 1930 pracę Benedetto Croce, jego estetyka i krytyka literacka[1]. Wykładał gramatykę historyczną, literaturę francuską i włoską od średniowiecza do końca XIX wieku[1]. Jego ostatnią pracą był zarys historii literatury włoskiej przygotowany dla Wielkiej Literatury Powszechnej (wyd. 1933)[1].
W 1907 został członkiem Komisji Literackiej przy Wydziale Filologicznym Akademii Umiejętności, od 1916 był członkiem korespondentem, od 1919 członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[1].
Jego synem był Zygmunt Mann (1908–1942), historyk[1].
Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 25-1-21,22,23)[2].