Media w Korei Północnej
Media w Korei Północnej zaliczają się do najmniej wolnych, jako że cenzurowane są zarówno informacje wychodzące, jak i przychodzące. Pomimo że Konstytucja gwarantuje swobodę wypowiedzi i wolność prasy, w praktyce przepisy te nie są stosowane. Według raportu na temat wolności mediów organizacji Reporterzy bez Granic z 2017 roku Korea Północna zajęła ostatnie, 180 miejsce[1].
Na terytorium państwa jedynym źródłem informacji pozostaje państwowa agencja informacyjna Koreańska Centralna Agencja Prasowa.
Wprowadzenie edytuj
Wolność prasy edytuj
Zgodnie z art. 53 Konstytucji Korei Północnej obowiązuje wolność słowa i prasy, ale tylko pod warunkiem, że są to wypowiedzi prorządowe lub propartyjne (chodzi o Partię Pracy Korei). Zgodnie z zaleceniami Kim Dzong Ila, zawartymi w jego książce Wskazówki dla dziennikarzy, gazety powinny drukować artykuły wychwalające wodza, adorujące go i przedstawiające go jako wielkiego rewolucyjnego przywódcę[2]. Między innymi z tego względu media w Korei Północnej są zazwyczaj stronnicze i służą jako narzędzie szerzenia propagandy[3]. Wszyscy dziennikarze są członkami Partii Pracy Korei, a ci, którzy się jej nie podporządkowują, skazywani są na kary pozbawienia wolności lub ciężkie roboty nawet za niewielkie błędy. Dozwolone są wyłącznie media prorządowe, natomiast informacje na temat gospodarczych i politycznych problemów lub media zagraniczne krytykujące reżim są całkowicie zakazane[4].
Kult jednostki edytuj
Media kształtowały kult Kim Dzong IIa, regularnie donosząc o najmniejszych szczegółach z jego życia codziennego i każdym jego posunięciu. Wcześniej media tytułowały Kim Dzong IIa jako „Drogiego Przywódcę”, ale praktyka ta została porzucona w 2004 roku[5].
Krajowe i zagraniczne relacje edytuj
Chociaż niektóre zagraniczne relacje są przekazywane przez KRLD, większość jest okrojona[6] lub podawana kilka dni po danym wydarzeniu, jak było w przypadku tragedii w Ryongch’ŏn w 2004 roku[7].
Media odgrywały również istotną rolę polityczną, wspierając antyrządowe demonstracje w Korei Południowej, pod koniec lat 80. rozpoczęły kampanię zachęcającą obywateli Korei Południowej do walki z rządem bez kompromisów i ustępstw, używając fałszywych opinii o demonstrantach jako o walczących za komunizm, którzy raczej występowali w obronie liberalnej demokracji[8]. Wciąż kontynuuje się wspieranie antyrządowych grup w Korei Południowej, cytując przedstawicieli różnych ugrupowań atakujących politykę rządu[9], wzywających do zagwarantowania wolności i demokracji[10]. Od 1 stycznia do 22 czerwca 2009 roku Korea Północna i jej media miały wyrazić się pogardliwie na temat prezydenta Korei Południowej aż 1700 razy, czyli średnio 9,9 razy dziennie[11].
Telewizja i radio edytuj
Odbiorniki radiowe są dokładnie sprawdzone przez policję, jako że te odbierające kanały zagraniczne są zabronione[4].
Niektóre programy w Korei Północnej są regularnie analizowane przez Ministerstwo Zjednoczenia w Seulu, które zajmuje się wymianą medialną oraz stosunkami granicznymi[12].
Internet edytuj
Dostęp do Internetu mają tylko północnokoreańskie elity państwowe. Dostęp do sieci zapewnia tajne łącze z Chin[13]. W niektórych szkołach oraz instytucjach państwowych istnieje dostęp do zamkniętej sieci komputerowej Kwangmyong[14]. Sieć ta umożliwia połączenie internetowe z krajowymi stronami internetowymi i usługami poczty elektronicznej[15]. Facebook i YouTube są zablokowane od 2016 roku[16].
Dostęp do zagranicznych mediów edytuj
Większość stacji zagranicznych jest zagłuszana, ponieważ uważa się je za wrogie wobec reżimu. W Korei Północnej popularnością cieszą się przemycane z Chin filmy DVD[14]. Dostęp do niezależnych źródeł zapewniają także nielegalnie odbierane stacje telewizyjne i radiowe oraz dostarczane za pomocą balonów z Korei Południowej ulotki, płyty DVD, pamięć USB i radia tranzystorowe. Balony wysyła organizacja Bojownicy o Wolną Koreę Północną[17][18].
Przypisy edytuj
- ↑ North Korea. rsf.org. [dostęp 2018-07-03]. (ang.).
- ↑ Richard Lister: Life in Pyongyang. news.bbc.co.uk, 2000-10-28. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ Freedom of the Press 2010. freedomhouse.org. [dostęp 2019-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-18)]. (ang.).
- ↑ a b Ian Liston-Smith: Meagre media for North Koreans. news.bbc.co.uk, 2006-10-10. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ North Korean media drop Kim Jong Il’s glorifying title. asianews.it, 2004-11-18. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ U.S. in great panic. kcna.co.jp. [dostęp 2018-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-07)]. (ang.).
- ↑ Mysteries surround N Korea blast. taipeitimes.com, 2004-04-30. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ North Korean Media incite demonstrators in South Korea. Manila Standard, 1987-07-25. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ Struggle for Punishment of Lee Myung Bak „Government” Launched in S. Korea. kcna.co.jp, 2009-07-01. [dostęp 2018-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-27)]. (ang.).
- ↑ Campaign for Second Declaration on Situation Launched in S. Korea. kcna.co.jp, 2009-07-05. [dostęp 2018-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-12)]. (ang.).
- ↑ Sam Kim: N. Korea scorned S. Korean president 1,700 times this year: official. en.yna.co.kr, 2009-07-06. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ Korean media association says use of ‘June 15 Joint Declaration’ in its name was a factor in what was a political decision. english.hani.co.kr, 2009-02-05. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ The Internet Black Hole That Is North Korea. nytimes.com, 2006-10-23. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ a b 10 Most Censored Countries. cpj.org, 2015-04-10. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ Korea Północna: Zaostrzona kontrola komunikacji ze światem zewnętrznym rujnuje życie rodzin. amnesty.org.pl, 2016-03-09. [dostęp 2019-01-27].
- ↑ North Korea announces ban on Facebook and YouTube. telegraph.co.uk, 2016-04-01. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ North Korean hitman foiled in plot to poison top dissident. independent.co.uk, 2011-09-17. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
- ↑ Park Sang Hak. oslofreedomforum.com. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).