Melnick 34
Melnick 34 (potocznie nazywana Mk34) – masywna, jasna gwiazda Wolfa-Rayeta w pobliżu gromady R136 w obszarze 30 Doradus (znanym jako Mgławica Tarantula) w Wielkim Obłoku Magellana.
 Zdjęcie Melnick 34 wykonane przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a za pomocą aparatu WFPC | |||||
| Dane obserwacyjne (J2000) | |||||
| Gwiazdozbiór | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Rektascensja |
5h 38m 44,26s[1] | ||||
| Deklinacja |
−69° 06′ 05,88″[1] | ||||
| Odległość | |||||
| Wielkość obserwowana | |||||
| Charakterystyka fizyczna | |||||
| Rodzaj gwiazdy | |||||
| Typ widmowy | |||||
| Masa | |||||
| Promień | |||||
| Wielkość absolutna | |||||
| Jasność | |||||
| Wiek |
~1,7 Ma[6] | ||||
| Temperatura |
53 000 K[1] | ||||
| Alternatywne oznaczenia | |||||
| |||||
Właściwości fizyczne edytuj
.jpg)
Mk34 to gwiazda Wolfa-Rayeta o temperaturze powierzchni ponad 50 000 K[3][1]. Przypuszcza się, że w trakcie swych narodzin gwiazda miała masę około 275 M☉[5]. Wytwarza ona potężny wiatr gwiazdowy. Pomimo swojego młodego wieku wytraciła już znaczną część swojej pierwotnej masy[4]. Ze względu na dużą jasność promieniowania X oraz zróżnicowania w prędkości radialnej szacuje się, że Mk34 ma jasną, gorącą gwiazdę towarzyszącą. Tym samym oszacowania jej jasności, temperatury i masy są nieprecyzyjne[3].
Ewolucja edytuj
Na obecnym etapie Mk34 spala w swoim jądrze wodór, chociaż wykazuje silną emisję helu i azotu ze względu na konwekcję produktów fuzyjnych z jądra do powierzchni. Przewiduje się, że Mk34 w najbliższym czasie stanie się pozbawioną wodoru gwiazdą Wolfa-Rayeta (będąc przez krótki okres niebieskim hiperolbrzymem i gwiazdą zmienną typu S Doradus). W następnych etapach swojego życia będzie zrzucać kolejne warstwy zewnętrzne, stając się gwiazdą typu WO o temperaturze powierzchni osiągającej 200 000 K, aż w końcu wybuchnie jako supernowa typu Ic, a jej jądro zapadnie się, tworząc czarną dziurę[7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f E.I. Doran, P.A. Crowther, A. de Koter, C.J. Evans i inni. The VLT-FLAMES Tarantula Survey - XI. A census of the hot luminous stars and their feedback in 30 Doradus. „Astronomy & Astrophysics”. 558, s. 134, 2013. DOI: 10.1051/0004-6361/201321824. arXiv:1308.3412. Bibcode: 2013A&A...558A.134D.
- ↑ G Pietrzyński, D. Graczyk, W. Gieren, I.B. Thompson i inni. An eclipsing-binary distance to the Large Magellanic Cloud accurate to two per cent. „Nature”. 495 (7439), s. 76–79, 7 marca 2013. DOI: 10.1038/nature11878. arXiv:1303.2063. PMID: 23467166. Bibcode: 2013Natur.495...76P.
- ↑ a b c d R. Hainich, U. Rühling, H. Todt, L.M. Oskinova i inni. The Wolf-Rayet stars in the Large Magellanic Cloud. „Astronomy & Astrophysics”. 565, s. A27, 2014. DOI: 10.1051/0004-6361/201322696. arXiv:1401.5474. Bibcode: 2014A&A...565A..27H.
- ↑ a b Simon F. Portegies Zwart, David Pooley, Walter H. G. Lewin. A Dozen Colliding-Wind X-Ray Binaries in the Star Cluster R136 in the 30 Doradus Region. „The Astrophysical Journal”. 574 (2), s. 762, 2002. DOI: 10.1086/340996. arXiv:astro-ph/0106109. Bibcode: 2002ApJ...574..762P.
- ↑ a b Paul A. Crowther, S.M. Caballero-Nieves, K.A. Bostroem, J. Maíz Apellániz i inni. The R136 star cluster dissected with Hubble Space Telescope/STIS. I. Far-ultraviolet spectroscopic census and the origin of He II λ1640 in young star clusters. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 458, s. 624, 2016. DOI: 10.1093/mnras/stw273. arXiv:1603.04994. Bibcode: 2016MNRAS.458..624C.
- ↑ P.A. Crowther, O. Schnurr, R. Hirschi, N. Yusof i inni. The R136 star cluster hosts several stars whose individual masses greatly exceed the accepted 150 M⊙ stellar mass limit. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 408 (2), s. 731, 2010. DOI: 10.1111/j.1365-2966.2010.17167.x. arXiv:1007.3284. Bibcode: 2010MNRAS.408..731C.
- ↑ J.H. Groh, G. Meynet, C. Georgy, S. Ekström. Fundamental properties of core-collapse supernova and GRB progenitors: Predicting the look of massive stars before death. „Astronomy & Astrophysics”. 558, s. A131, 2013. DOI: 10.1051/0004-6361/201321906. arXiv:1308.4681. Bibcode: 2013A&A...558A.131G.
Linki zewnętrzne edytuj
- Melnick 34. [w:] Hubble [on-line]. ESA, 1994-01-13. [dostęp 2016-06-11]. (ang.).
- Melnick 34 w bazie SIMBAD (ang.)