Merenre I
Merenre I – władca starożytnego Egiptu z VI dynastii.
| |
| władca starożytnego Egiptu | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Miejsce spoczynku |
piramida Merenre I w Sakkarze |
| Ojciec | |
| Matka | |
Lata panowania edytuj
- 2285–2279 p.n.e. (Kwiatkowski)
- ok. 2250 p.n.e. (Schneider)
- 2255–2246 p.n.e. (Tiradritti/De Luca)
Kontrowersje co do okresu panowania edytuj
Kanon Turyński podaje 6 lat i 4 miesiące panowania Merenre, Maneton - 7 lat. Większość badaczy skłania się do tezy, że panował krótko – 6 lub 10 lat (Schneider), 9 lub 10 (Grimal), niektórzy tylko uważają, że dłużej – 14 lat (Bauv/Dobrev) lub nawet 44 (Smith, Vercouter), co jednak wydaje się nieprawdopodobne. Fakt, że zmarł w młodym wieku potwierdzałaby mumia młodego mężczyzny znaleziona w jego piramidzie, o ile bylibyśmy pewni, że jest to mumia władcy, a nie pochodzi z innego, późniejszego pochówku.
Rodzina edytuj
Merenre I był synem poprzedniego władcy Pepiego I i jego żony Anchnesmerire I, choć są tacy (Vercouter), którzy uważają, że matką jego była Nubunet, pierwsza żona Pepiego I, która popadła w niełaskę. Jego siostrą była Neit, żona brata przyrodniego i następcy Merenre, Pepiego II.
Polityka wewnętrzna edytuj
Już pod koniec życia ojca był współrządcą Egiptu. Samodzielne rządy zaczął po jego śmierci. Reforma administracyjna za jego rządów cechowała się decentralizacją, m.in. nomarchowie i naczelnik Górnego Egiptu nie rezydowali w stolicy, lecz w swoich prowincjach, gdzie również byli chowani. Za redukcją liczby urzędników w stolicy szło zwiększenie liczby urzędników na prowincji. Następowało dalsze osłabienie władzy centralnej.
Na niwie gospodarcze nadal eksploatował kopalnie na Synaju oraz kamieniołomy w Nubii, na Elefantynie i w Hatnub, pozyskując stamtąd materiał, którego użył do budowy swojej piramidy.
Polityka zagraniczna edytuj
W polityce zagranicznej daje się zauważyć szczególne zainteresowanie władcy obszarem Nubii. Dążył do nawiązania stosunków gospodarczych i wojskowych z Nubią oraz do kolonizacji i rozszerzenia swoich wpływów na te tereny wszelkimi metodami. W tym celu Merenre wysyłał tam trzykrotnie wyprawy pod dowództwem namiestnika Elefantyny Harchufa oraz wspierał działalność Uniego, która miała umożliwić penetrację Nubii przez Egipcjan i w tym celu w ciągu roku Uni próbował wykopać pięć kanałów omijających I kataraktę. Gwałtowność prądu rzecznego udaremniła jednak jego pracę.
Wyprawy te doprowadziły do uzyskania dużych zysków i zmusiły do uległości szczepy nubijskie, czego wyrazem był hołd wodzów Dolnej Nubii, który przyjął sam faraon osobiście na Elefantynie podczas podróży inspekcyjnej na południe kraju. Zasięg egipskiej penetracji kończył się w tym czasie aż na terenach na południe od III katarakty.
Zespół grobowy edytuj
Został pochowany w swojej niedokończonej piramidzie w Sakkarze.
Bibliografia edytuj
- Nicolas Grimal, Dzieje starożytnego Egiptu, Adam Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, s. 92-96, ISBN 83-06-02917-8, OCLC 749417518.
- Bogusław Kwiatkowski, Poczet faraonów, Warszawa: Iskry, 2002, s. 187-188, ISBN 83-207-1677-2, OCLC 830308044.
- Schneider Th. „Leksykon faraonów”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2001, s. 80-81, ISBN 83-01-13479-8
- Tiradritti F., De Luca A. „Skarby egipskie”, Muza SA, Warszawa, s. 24, 89, ISBN 83-7200-635-0