Messerschmitt Me 263
Messerschmitt Me 263 (Junkers Ju 248) – niemiecki myśliwiec rakietowy z okresu II wojny światowej.
 Model Messerschmitt Me 263 V1 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
1 pilot |
| Historia | |
| Data oblotu |
1944 |
| Lata produkcji |
1944–1945 |
| Wycofanie ze służby |
1946 |
| Liczba egz. |
3 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Ciąg |
20 kN (17 kN + 3 kN) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
9,5 m |
| Długość |
7,9 m |
| Wysokość |
2,7 m |
| Masa | |
| Własna |
2105 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
1000 km/h |
| Prędkość przelotowa |
700 km/h |
| Pułap |
15 000 m |
| Zasięg |
165 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka MK-108 kalibru 30 mm | |
| Rzuty | |
| |
Historia edytuj
Samolot był wersją rozwojową Messerschmitta Me 163 B. Pierwotnie projektowany był przez zespół konstruktorów firmy Messerschmitt pod oznaczeniem Messerschmitt Me 163 D V1. Na polecenie Reichsluftfahrtministerium (RLM) w 1944 roku program badań został jednak przekazany zakładom Junkersa w Dessau, gdzie samolot uzyskał oznaczenie Junkers Ju 248 (później ponownie zmienione na Messerschmitt Me 263).
Pierwszy prototyp Messerschmitta Me 263 V1 został zbudowany w sierpniu 1944 roku. Wtedy też odbyły się loty ślizgowe samolotu holowanego przez bombowiec Junkers Ju 188. W grudniu 1944 roku podjęto decyzje o kontynuowaniu prac badawczych i przekazaniu konstrukcji do produkcji seryjnej pod oznaczeniem Messerschmitt Me 263 A-1.
Zakończenie wojny uniemożliwiło Niemcom zbudowanie wersji seryjnej samolotu. W kwietniu 1945 r. Amerykanie zajęli fabrykę i przejęli trzy prototypy oraz makietę. Prototyp V2 został zniszczony, inny trafił do USA, a kolejny przekazano Rosjanom, którzy stworzyli na jego podstawie myśliwiec przechwytujący Mikojan-Gurewicz I-270[1].
Opis edytuj
Samolot Messerschmitt Me 263 (Junkers Ju 248) bazował na prototypie Messerschmitt Me 163 D V1, od którego różnił się tylko kroplowatym kształtem osłony kabiny pilota.
Messerschmitt Me 263 był dłuższy od Messerschmitta Me 163 B o 0,85 m. Posiadał automatyczne sloty na krawędziach natarcia oraz trójkołowe podwozie chowane w locie (zamiast dotychczas stosowanej w Kometach płozy).
W samolocie zastosowano nowy dwukomorowy silnik rakietowy Walter HWK 109-509 C-4 o ciągu 20 kN (17 kN + 3 kN), który miał zwiększyć ekonomiczność lotu.
Przypisy edytuj
- ↑ John Christopher, The Race for Hitler's X-Planes., Spellmount, 2013, ISBN 978-0-7524-6457-2.
Bibliografia edytuj
- Bartłomiej Belcarz, Samolot myśliwski Messerschmitt Me 163 B Komet, Warszawa: „Bellona”, 1990, ISBN 83-11-07887-4, OCLC 751418201.
- Marek Murawski. Samoloty Luftwaffe 1933-1945. Tom II. Warszawa 1997. ISBN 83-86776-03-X