Wikipedia

Metro w Kijowie

system metra w Kijowie

Metro w Kijowie (ukr. Київський Метрополітен) – system kolei miejskiej, głównie podziemnej, zlokalizowany w Kijowie. Pierwsza pod względem liczby stacji i długości miejska kolej podziemna Ukrainy. Jest to pierwszy tego typu środek transportu powstały na Ukrainie oraz historycznie trzeci w byłym ZSRR. Stacja Arsenalna (ukr. Арсенальна), znajdująca się na linii Swiatoszyńsko-Browarskiej, jest najgłębiej położonym pod powierzchnią gruntu tego typu obiektem na świecie – 105 metrów[2].

Metro w Kijowie
metro
Logotyp
Logo metra w Kijowie
Ilustracja
Stacja Wokzalna
Państwo

 Ukraina

Miasto wydzielone

 Kijów

Lokalizacja

Kijów

Operator

Kyjiwśkyj Metropoliten

Liczba linii

3

Lata funkcjonowania

od 1960

Dzienna
liczba pasażerów

1,36 mln (2018)

Roczna
liczba pasażerów

498,07 mln (2018)

Infrastruktura
Schemat sieci
Aktualny plan linii kijowskiego metra
Długość sieci

67,6 km

Rozstaw szyn

1520 mm

Liczba stacji

52 pasażerskich

Tabor
Liczba pojazdów

821 wagonów[1]

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Stacja Syreć

Historia edytuj

 
Ruchome schody na stacji Arsenalna są jednymi z najdłuższych
 
Rozwój kijowskiego metra
 
Informacja pasażerska w kijowskim metrze

Plany i budowa edytuj

Pierwsze plany stworzenia w Kijowie metra powstały już około 1884 roku. Planowana linia miała połączyć Chreszczatyk (okolice dzisiejszego bazaru Besarabka) z placem Pocztowym. Niestety wówczas miasto nie było w stanie sfinansować tak poważnej inwestycji. Do planów powrócono w 1916 roku, wówczas inwestycję zobowiązała się sfinansować Amerykańsko-Rosyjska Izba Przemysłowa. Mimo przewrotu bolszewickiego prowadzono prace projektowe. Jednak wraz z upadkiem rządu zwolennika metra, hetmana Pawło Skoropadskiego plany budowy upadły. Powrócono do nich pod koniec lat 30. XX wieku, gdy m.in. w Moskwie metro już stanowiło filar komunikacji miejskiej. Jednak rozpoczęte prace przerwała II wojna światowa. Zaraz po zakończeniu wojny, w 1945 roku utworzono firmę Kyjiwmetrobud (ukr. Київметробуд), która przystąpiła do realizacji projektu. Dnia 6 listopada 1960 roku uruchomiono pierwszy odcinek linii Swiatoszynśko-Browarśkiej (ukr. Святошинсько-Броварська). Oddany do użytku odcinek miał pięć stacji:

  • Wokzalna,
  • Uniwersytet,
  • Chreszczatyk,
  • Arsenalna,
  • Dnipro.

W 1965 roku wybudowano most przez Dniepr, który połączył lewobrzeżną dzielnicę Darnycja z centrum miasta. Linię tę rozbudowano w 1971 roku doprowadzając ją do dzielnicy Swiatoszyn. Linia ta otrzymała kolor czerwony. Drugą linię otwartą w 1976; otrzymała kolor niebieski i zwana była Kureniwśko-Czerwonoarmijśką (Куренівсько-Червоноармійська). Łączyła ona północne i południowe prawobrzeżne dzielnice z centrum miasta. W 1980 roku nastąpiła jej rozbudowa do dzielnicy Obołoń. Trzecią linię, zieloną, czyli Syrećko-Peczerśka (Сирецько-Печерська) otworzono w 1989 roku. W roku 1990 po wybudowaniu nowego mostu nad Dnieprem przedłużono ją do dzielnicy Charkiwśkyj Masyw. 23 maja 2008 roku została otwarta stacja Czerwonyj chutir.

W trakcie agresji rosyjskiej na Ukrainę w 2022 r. stacje metra służyły jako schrony przeciwlotnicze. W związku z tą samą wojną dyrektor metra zwrócił się do mera o zmianę nazwy pięciu stacji Drużby Narodiw (Przyjaźni Narodów), Płoszcza Lwa Tołstoho (Plac Lwa Tołstoja), Berestejska (Brzeska), Mińska, Herojiw Dnipra (Bohaterów Dniepru) na inne, niekojarzące się z Rosją[3].

Opłaty za przejazd edytuj

Opłaty uiszczane są przez wrzucenie plastikowego żetonu przed zjazdem do tunelu. Opłata jest niezależna od przejechanego dystansu, ani od ilości przesiadek i wynosi 8 UAH (stan na styczeń 2020). Żetony sprzedawane są w automatach i kasach znajdujących się na terenie wszystkich stacji metra. W ramach przemieszczania się można korzystać z karty miejskiej.

Linie edytuj

Linie i spis stacji edytuj

# Nazwa linii Otwarta Rok ostatniego wydłużenia linii Długość Liczba stacji
1 Swiatoszynśko-Browarśka (Святошинсько-Броварська) 6.11.1960 2003 22,75 km 18
2 Obołonśko-Teremkiwśka (Оболонсько-Теремківська лінія) 17.12.1976 2013 20,95 km 18
3 Syrećko-Peczerśka (Сирецько-Печерська) 31.12.1989 2008 23,9 km 16

  Linia Swiatoszynśko-Browarśka (Святошинсько-Броварська) edytuj

  Linia Obołonśko-Teremkiwśka (Оболонсько-Теремківська лінія) edytuj

  Linia Syrećko-Peczerśka (Сирецько-Печерська) edytuj

Tabor edytuj

 
Pociąg typu E-KM znajdujący się na stacji metra Dnipro na trasie linii Swiatoszynśko-Browarśkiej

Metro kijowskie jest obsługiwane przez tabor wyprodukowany w Związku Radzieckim i w dzisiejszej Rosji przez zakłady z Petersburga (Leningradu) i z zakładów w Mytiszczach koło Moskwy. Są to wagony typu:

  • 81-714 (model z 1976 roku),
  • 81-717 (model z 1976 roku),
  • 81-501 i 81-502 (model z 1978 roku),
  • 81-553, 81-554 i 81-555 (model z 2005 roku).

Plany na przyszłość edytuj

Zgodnie z projektem planu rozwoju Kijowa do 2025 roku[4], opracowanym przez „Instytut ogólnego planu Kijowa” w 2011 roku planuje się budowę nowej linii metra od masywu Trojeszina do lotniska w Kijowie, przedłużenie linii Syrećko-Peczerśkiej do masywu Winogradar. Planowana jest też budowa zajezdni na linii Obołonśko-Teremkiwśkiej za stacją Teremki. Przewiduje się także budowę węzłów przesiadkowych w pobliżu stacji kolei miejskich. W 2020 roku nowe poręcze zostały zamontowane w trybie testowym, w przyszłości planowane jest ich stosowanie we wszystkich pociągach[5].

Przykładowe stacje metra edytuj

  •  

    Zołoti worota
  •  

    Demijiwśka
  •  

    Hołosijiwśka
  •  

    Boryspilśka

Przypisy edytuj

  1. ↑ Про метрополітен [online], metro.kyiv.ua [dostęp 2022-01-08] (ukr.).
  2. ↑ Najgłębsza stacja metra – C12 Nowy Świat [online], www.geotekst.pl, 11 marca 2012 [dostęp 2020-06-10].
  3. ↑ Szef Metra w Kijowie chce przemianować pięć stacji. Będzie Warszawska? [online], www.transport-publiczny.pl [dostęp 2022-04-11] (pol.).
  4. ↑ «Схема рейкового пассажирского транспорта» на сайте КО «Институт Генерального плана г. Киева» (ukr.).
  5. ↑ Kyiv-future, Nowe poręcze w kijowskim metrze [online], kyiv-future.com.ua [dostęp 2020-12-17] (ukr.).

Bibliografia edytuj

  • O. Aleksejczuk „Kijów i Okolice”, wyd. Pascal 2006
  • Oficjalna strona metra Kijowskiego (link poniżej)

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Metro_w_Kijowie&oldid=73199868”