Miód wrzosowy
Miód wrzosowy – odmiana miodu kwiatowego powstająca z nektaru zbieranego przez pszczoły z kwiatów wrzosu zwyczajnego. Należy do raczej rzadko spotykanych – nie w każdym roku udaje się go pozyskać. Jego cechą charakterystyczną jest galaretkowata konsystencja, zanikająca w wyniku krystalizacji[1] (jest jednym z przykładów płynów nienewtonowskich[2]). Ze względu na konsystencję trudno odwirowuje się go z plastrów[3]. W Polsce za miód wrzosowy uznaje się zgodnie z normą PN-88/A-77626, 1998 miód o zawartości pyłku wrzosowego wynoszącej co najmniej 45% w ogólnej zawartości pyłków obecnych w miodzie[4].
Miód wrzosowy ma kolor ciemnobursztynowy z czerwonawym odcieniem, jednak w wyniku krystalizacji przechodzi w kolor żółto-pomarańczowy lub brunatny[5]. Zapach ma silny[1] i przyjemny[3], przypominający woń wrzosu m.in. ze względu na zawartość jego olejków eterycznych[6]. Smak jest także określany jako przyjemny, mimo że niezbyt słodki, lekko gorzkawy i cierpki[5]. Wyróżnia się dużą zawartością flawonoidów, witamin A, B2, B3, B6 i C oraz żelaza[5]. Cechuje się także dużą zawartością łatwo przyswajalnych białek[5] (zwłaszcza na tle innych miodów ma dużo proliny – średnio 55,3 mg/100 g[4]).
Miód wrzosowy wyróżnia się w stosunku do innych miodów wysoką zawartością wody (średnio 19,1%), wysokim stosunkiem fruktozy do glukozy (średnio 1,32), wysoką przewodnością elektryczną (średnio 0,62 mS/cm) i aktywnością enzymu α-amylazy[4].
Miód wrzosowy bywa pozostawiany pszczołom na zimę, ponieważ umożliwia pasiece dobre zimowanie[3].
Miód wrzosowy stosowany jest też jako dodatek wzbogacający smak potraw. W kosmetyce stosowany jest w celu regeneracji i odmładzania skóry[1]. Dodatek miodu wrzosowego stosowany jest przy wyrobie szkockiej whisky drambuie[7].
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich trafił na listę chronionych produktów tradycyjnych[4][8].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Miód wrzosowy. [w:] Bartnik Mazurski [on-line]. [dostęp 2017-05-13].
- ↑ Mariusz Witczak, Lesław Juszczak, Dorota Gałkowska. Non-Newtonian behaviour of heather honey. „Journal of Food Engineering”. 104 (4), s. 532–537, 2011. DOI: 10.1016/j.jfoodeng.2011.01.013.
- ↑ a b c Mieczysław Lipiński: Pożytki pszczele. Zapylanie i miododajność roślin. Warszawa: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, s. 131-132. ISBN 978-83-09-99024-6.
- ↑ a b c d
Ewa Waś , Helena Rybak-Chmielewska, Teresa Szczęsna, Katarzyna Kachaniuk, Dariusz Teper. Characteristics of Polish unifloral honeys. III. Heather honey (Calluna vulgaris L.). „Journal of Apicultural Science”. 55 (1), s. 129-136, 2011. [dostęp 2017-10-09].
- ↑ a b c d Miód wrzosowy. Wydawnictwo "Pasieka" Bee & Honey Sp. z o.o.. [dostęp 2017-05-14].
- ↑ Miód wrzosowy. [w:] Miody kaszubskie [on-line]. [dostęp 2017-05-13].
- ↑ Rośliny kwiatowe 2. Warszawa: Muza SA, 1998, s. 105, seria: Wielka Encyklopedia Przyrody. ISBN 83-7079-779-2.
- ↑ Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich chroniony przez Unię Europejską. [w:] Sądecki Bartnik [on-line]. [dostęp 2017-06-08].
