Mięsień zębaty tylny dolny
Mięsień zębaty tylny dolny (łac. musculus serratus posterior inferior) – w anatomii człowieka czworokątny, cienki mięsień grzbietu należący do grupy mięśni kolcowo-żebrowych. Leży w okolicy piersiowo-lędźwiowej tułowia, pod mięśniem najszerszym grzbietu i częściowo pod mięśniem czworobocznym. Przyczepia się na powięzi piersiowo-lędźwiowej na wysokości kręgów od Th10 do L2, a jego cztery pasma biegną skośnie ku górze i w bok, kończąc się na dolnych brzegach żeber od 9 do 12[1].
Mięsień zębaty tylny dolny
Unaczyniony jest przez gałązki dolnych tętnic międzyżebrowych (IX–XI), a unerwiony przez gałązki dolnych nerwów międzyżebrowych (IX–XI)[1].
Jego funkcją jest opuszczanie i rozchylanie na boki dolnych żeber, co czyni go pomocniczym mięśniem wydechowym[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 658, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ Norbert Boss, Renate Jäckle, Hexal Podręczny leksykon medycyny, Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1996, s. 394, ISBN 83-85842-16-0.