Michał Belina-Prażmowski
Michał Belina-Prażmowski (ur. 27 stycznia 1892, zm. 12 września 1920 pod wsią Michale[1][2]) – rotmistrz Wojska Polskiego.
 rotmistrz
| |
| Data urodzenia |
27 stycznia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 września 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 27 stycznia 1892, w rodzinie Bronisława (1862–1933) i Marii z Krzelimowskich (1869–1950)[3][4].
7 kwietnia 1919 w Pałacu Mostowskich w Warszawie objął dowództwo 5 baterii artylerii konnej „Odsieczy Lwowa”. 26 maja tego roku razem z baterią wyjechał do Krakowa[5]. Tam dowodzony przez niego pododdział rozwinięty został w 4 Dywizjon Artylerii Konnej, a on sam mianowany został dowódcą 1 baterii[6]. Pod koniec października 1919 dowodził grupą w natarciu 13 Dywizji Piechoty i 4 Brygady Jazdy na Zwiahel w celu opanowania linii rzeki Słucz[7].
W styczniu 1920 w Górze Kalwarii pod Warszawą przystąpił do organizacji 6 Dywizjonu Artylerii Konnej[7][8]. Następnie wyznaczony został na stanowisko dowódcy 4 dak[9]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas oficerem 11 Pułku Ułanów odkomenderowanym do 1 Brygady Jazdy[10].
27 sierpnia 1920 objął, po rannym rotmistrzu Piotrze Massalskim, dowództwo 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich[11] i zaczął być tytułowany rotmistrzem[12]. Dowodził pułkiem w bitwie pod Komarowem. „Znamienny był dzień 12 września. Sforsowaliśmy wtedy Bug pod wsią Kosmowem. W momencie kiedy, już na wschodnim brzegu, nasz szwadron zsiadł z koni, podjechał do nas dowodzący pułkiem rotmistrz Belina-Prażmowski i w tej samej chwili usłyszeliśmy krótki gwizd pocisku, a przed frontem szwadronu rozerwał się granat. Dowódca pułku padł na miejscu razem z koniem [...]”[13][14][15]. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2946[18] – pośmiertnie[19][20]
- Krzyż Walecznych[21][22]
- Medal Niepodległości – pośmiertnie 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[23][24][25]
Przypisy edytuj
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 708, jako rotmistrz 14 puł..
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 402, jako major 4 dak.
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: MICHAŁ BELINA – PRAŻMOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-06-23].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
- ↑ Łubieński 1929 ↓, s. 3.
- ↑ Łubieński 1929 ↓, s. 3, 5.
- ↑ a b Łubieński 1929 ↓, s. 7.
- ↑ Mianowski 1930 ↓, s. 4.
- ↑ Mianowski 1930 ↓, s. 11.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920 roku, s. 794.
- ↑ Czaykowski 1928 ↓, s. 33.
- ↑ Skibiński 1989 ↓, s. 139.
- ↑ Skibiński 1989 ↓, s. 141-142.
- ↑ Mianowski 1930 ↓, s. 15.
- ↑ Czaykowski 1928 ↓, s. 35, 38.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 427.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 106.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-29]..
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Witold Czaykowski: Zarys historji wojennej 14-go pułku ułanów jazłowieckich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Władysław Łubieński: Zarys historji wojennej 4-go dywizjonu artylerii konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Zygmunt Mianowski: Zarys historji Wojennej 6-go dywizjonu artylerii konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Franciszek Skibiński: Ułańska młodość 1917-1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07705-3.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.