Michał Sikorski (podpułkownik)
Michał Sikorski (ur. 9 września 1882 w Warszawie, zm. 16 lipca 1939 tamże) – inżynier chemik, żołnierz armii rosyjskiej i podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik uzbrojenia
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 września 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 lipca 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
11 pułk artylerii polowej |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 9 września 1882 w Warszawie w rodzinie Michała (zm. 1898) i Natalii z Bracławskich (zm.1928)[1]. Był inżynierem chemikiem[2], absolwentem wydziału przyrodniczo-chemicznego[1] Uniwersytetu Kijowskiego. W 1914 został zmobilizowany do armii rosyjskiej, gdzie służył w artylerii[1]. Pod koniec grudnia 1917 został oficerem II Korpusu Polskiego w Rosji[3][1]. Brał udział w bitwie pod Kaniowem[1].
Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako starszy oficer w 3. baterii 11 pułku kresowym artylerii polowej[1][4]. Szczególnie zasłużył się 17 października 1920 podczas walk o wieś Berezewo, gdzie „po śmierci dowódcy przejął kierowanie plutonem, który zaczął się wycofywać. Własnym przykładem porwał żołnierzy do kontrataku i gwałtownym natarciem odzyskał utracone pozycje /.../ otwierając huraganowy ogień na pozycje cofającego się nieprzyjaciela i zadając mu ciężkie straty”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 84. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 22 pułk artylerii polowej[5]. W 1923 dowodził w tym pułku II dywizjonem[6]. W październiku 1924 został przydzielony z 22 pap do Szefostwa Artylerii i Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I na stanowisko referenta[7][8]. Do czerwca 1927 pełnił służbę w 6 pułku artylerii polowej w Krakowie na stanowisku zastępcy dowódcy pułku. 12 kwietnia 1927 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 8. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W czerwcu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do Instytutu Badań Materiałów Uzbrojenia na stanowisko kierownika pracowni centrali badań chemicznych[10][11]. W grudniu 1929 został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia[12].
Po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej został zatrudniony w Instytucie Technicznym Uzbrojenia[3][1].
W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „reklamowany na 12 miesięcy”[13].
Zmarł 16 lipca 1939 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 4-3-6)[2][3][1].
Był kawalerem[1]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2270[1][14]
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)[15][3][1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[16]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[1][17]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[17]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Polak (red.) 1993 ↓, s. 190.
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF BRACŁAWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-06-17].
- ↑ a b c d Nekrolog ↓.
- ↑ Hejnar 1929 ↓, s. 21.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 190, tu podano, że urodził się 29 września 1884 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 757, 815.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 31 października 1924 roku, s. 649.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 42, 678, 739.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 451.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 380.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 363, 859.
- ↑ Hejnar 1929 ↓, s. 22.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Franciszek Hejnar: Zarys historji wojennej 22-go Pułku Artylerii Polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 198, s. 4, 1939-07-19. Warszawa.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.