Michaił Anikiejeu
Michaił Michajławicz Anikiejeu (biał. Міхаіл Міхайлавіч Анікееў[a], ros. Михаил Михайлович Аникеев, Michaił Michajłowicz Anikiejew; ur. 23 maja 1949 w Nikolsku w rejonie drybińskim lub w Nikolsku w rejonie horeckim) – białoruski agronom, kołchoźnik i polityk, deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XI kadencji i Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2004 deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji; kandydat nauk rolniczych (odpowiednik polskiego stopnia doktora), docent.
| Pełne imię i nazwisko |
Michaił Michajławicz Anikiejeu |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 maja 1949 |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
Partia Komunistów Białoruska, frakcja komunistów |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
| Deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XI kadencji | |
| Okres |
od 1985 (?) |
| Przynależność polityczna | |
| Przewodniczący Horeckiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego | |
| Okres |
od 1986 |
| Przynależność polityczna | |
| Kandydat nauk rolniczych | |
| Alma Mater | |
|---|---|
| Doktorat |
1989 – rolnictwo |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Białoruska Państwowa Akademia Gospodarstwa Wiejskiego |
| Katedra |
Katedra Hodowli Roślin |
| Stanowisko | |
| Okres zatrudn. |
od 1991 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Młodość i praca edytuj
Urodził się 23 maja 1949 roku we wsi Nikolsk, w rejonie drybińskim[1] (według innego źródła – we wsi Nikolsk, w rejonie horeckim[2]) obwodu mohylewskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1979 roku ukończył Białoruską Państwową Akademię Gospodarstwa Wiejskiego (BPAGW), uzyskując wykształcenie agronoma. W 1989 roku na tej samej uczelni zdobył stopień kandydata nauk rolniczych (odpowiednik polskiego stopnia doktora). Temat jego dysertacji kandydackiej brzmiał: Opracowanie podstawowych elementów intensywnej technologii uprawy kukurydzy na glebach darniowo-bielicowych i piaszczysto-gliniastych w warunkach północno-wschodniej części Białoruskiej SRR. W latach 1966–1968 pracował jako robotnik w sowchozie „Drybinskij” i listonosz. W latach 1968–1970 odbywał służbę wojskową w szeregach Sił Zbrojnych ZSRR. W latach 1970–1977 pracował jako kierownik fermy, brygadzista w sowchozie „Drybinskij”. W latach 1977–1986 był głównym agronomem w sowchozie „Kopcewskij”, dyrektorem sowchozu „Goreckij”. W latach 1986–1987 pełnił funkcję przewodniczącego Horeckiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1987–1991 pracował jako I sekretarz Osipowickiego Komitetu Miejskiego Komunistycznej Partii Białorusi. Od 1991 roku był docentem w Katedrze Hodowli Roślin BPAGW[1]. Był członkiem Partii Komunistów Białoruskiej[3].
Działalność w Radzie Najwyższej edytuj
Michaił Anikiejeu był deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XI kadencji[2]. W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z Drybińskiego Okręgu Wyborczego Nr 165[3]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[4]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych[5]. Należał do frakcji komunistów. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Francuskiej[6].
Działalność w Izbie Reprezentantów edytuj
Michaił Anikiejeu poparł dokonaną przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[7]. Pełnił w niej funkcję członka Komisji Praw Człowieka i Stosunków Narodowościowych[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej formalnie zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[8].
21 listopada 2000 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów II kadencji z Horeckiego Okręgu Wyborczego Nr 67[9]. Pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Praw Człowieka, Stosunków Narodowościowych i Środków Masowego Przekazu. Wchodził w skład zjednoczenia deputackiego „Za Związek Ukrainy, Białorusi i Rosji” oraz grup deputackich „Jedność” i „Deputowany Ludowy”[2]. Był także deputowanym do Zgromadzenia Parlamentarnego Związku Białorusi i Rosji. Pełnił w nim funkcję członka Komisji ds. Ekologii, Eksploatacji Przyrody i Likwidacji Następstw Awarii[2]. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 16 listopada 2004 roku[10].
Michaił Anikiejeu był jednym z kilku członków Komunistycznej Partii Białorusi zasiadających w Izbie Reprezentantów[11].
Odznaczenia edytuj
- Order „Znak Honoru” (ZSRR)[1];
trzy medale, w tym[2]:
- Medal „Za pracowniczą dzielność” (ZSRR);
- Medal za Ofiarność w Wojsku (ZSRR)[1][a];
- Gramota Pochwalna Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi[2].
Życie prywatne edytuj
Michaił Anikiejeu jest żonaty[1], ma dwie córki i syna[2]. W 1995 roku mieszkał w Horkach[3].
Uwagi edytuj
- ↑ a b W źródle nazwy medali zostały przetłumaczone jako „Za Ofiarność w Pracy” i „Za Ofiarność w Wojsku”. W przypadku pierwszego z nich, analogia do innych haseł w tej samej książce wskazuje, że chodzi o Medal „Za Pracowniczą Dzielność”. W drugim przypadku nie jest jasne, o które odznaczenie chodzi; być może o Юбилейная медаль «За доблестный труд (За воинскую доблесть). В ознаменование 100-летия со дня рождения Владимира Ильича Ленина».
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Kto… ↓, s. 18
- ↑ a b c d e f g Аникеев Михаил Михайлович. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (ros.).
- ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №32-XIII. arc.pravoby.info, 1996-01-23. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-26)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ В. Попов: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 21 ноября 2000 г. №5-П2/I. pravo.levonevsky.org, 2000-11-21. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-18)]. (ros.).
- ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 27 октября 2008 г. № 4-П4/I. pravo.levonevsky.org, 2008-10-27. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (ros.).
- ↑ Екадумава 2011 ↓, s. 279
Bibliografia edytuj
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- Ірына Екадумава: Сыстэма ўлады і сыстэма апазыцыі пасьля канстытуцыйнага крызыцу 1996 г. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 277–288. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).