Mieczysław Łopuski
Mieczysław Wincenty Łopuski (ur. 19 stycznia 1908 w Tartakowie, zm. 29 czerwca 1982 w Warszawie) – porucznik Armii Krajowej, powstaniec warszawski, konstruktor powstańczego granatnika.
 Mieczysław Łopuski | |
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
batalion „Zaremba-Piorun” |
| Stanowiska |
kierownik rusznikarni |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys edytuj
Urodził się jako syn Ignacego i Franciszki. Miał pięć sióstr: Stanisławę, Wandę, Paulinę, Anielę i Bronisławę. Przed wojną ukończył Technikum Lotnicze (w 1936 roku)[1], przeszedł również przeszkolenie spadochroniarskie.
Po wybuchu powstania warszawskiego zgłosił się 6 sierpnia 1944 r.[a] do powstańczej wytwórni uzbrojenia mieszczącej się przy ulicy Hożej 51 i zaoferował zbudowanie w krótkim czasie granatnika. Wytwórnia ta działała w ramach VII Obwodu AK „Obroża”. Dowódca wytwórni - ówczesny porucznik Michał Bucza ps. „Mechanik” - wyraził na to zgodę. Do 10 sierpnia Mieczysław Łopuski przygotował prototyp charakteryzujący się prostotą konstrukcji, w którym lufa sporządzona został z uciętej rury wodociągowej[3]. Po przeprowadzonych próbach, w dniu 17 sierpnia w obecności przedstawicieli komendy Okręgu AK Warszawa odbyło się końcowe sprawdzenie granatnika, po którym wprowadzono go do seryjnej warsztatowej produkcji[4]. Pod koniec sierpnia 1944 r.[b] podczas próby stworzenia granatu zapalającego do granatnika doszło do nieszczęśliwego wypadku, w wyniku którego Mieczysławowi Łopuskiemu amputowano rękę (do łokcia)[6]. W trakcie powstania wyprodukowano około 25 sztuk granatnika[7].
W czasie powstania warszawskiego pod pseudonimem „Konstruktor” przydzielony był w randze porucznika do batalionu „Zaremba-Piorun”, w którym należał do grupy sapersko-technicznej dowodzonej przez kpt. Michała Bucza ps. „Mechanik”[8]. Do 15 września 1944 roku kierował rusznikarnią, a zastąpił go na tym stanowisku por. inż. Eugeniusz Żochowski ps. „Eugeniusz”. Po upadku powstania wyszedł z miasta wraz z ludnością cywilną[8].
Po wojnie skonstruował chemiczną maszynę pralniczą i założył pralnię chemiczną „Opus” mieszczącą się przy ul. Hożej 41 w Warszawie (jego córka prowadziła ją do lat 90. XX wieku). Pracował nad urządzeniami rehabilitacyjnymi - skonstruował m.in. łóżko pionizujące oraz wyciągi dla osób po urazach kręgosłupa. Był właścicielem restauracji oraz klubu nocnego „Piekiełko” znajdującego się przy ul. Poznańskiej, a po ich likwidacji prowadził w tym samym budynku sklep z urządzeniami rehabilitacyjnymi.
W 1956 roku uzyskał tytuł inżyniera mechanika nadany przez Państwową Komisję Weryfikacyjno-Egazminacyjną przy Politechnice Warszawskiej[1]. Żonaty z Czesławą z domu Jarząbek (ur. 20 lipca 1908 r., zm. 29 czerwca 1978 r.). Z ich związku narodziły się dwie córki: Waldyna i Maria Elżbieta.
Spoczywa wraz z żoną na Starych Powązkach w Warszawie - kwatera: 167, rząd: 6, miejsce: 13.
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Satora 2001 ↓, s. 308.
- ↑ Przegląd Pruszkowski Nr 1 ↓, s. 44.
- ↑ Satora 2001 ↓, s. 308-308.
- ↑ Satora 2001 ↓, s. 313.
- ↑ Przegląd Pruszkowski Nr 1 ↓, s. 45.
- ↑ Satora 2001 ↓, s. 314.
- ↑ Satora 2001 ↓, s. 315-316.
- ↑ a b Powstańcze biogramy ↓.
Bibliografia edytuj
- Kazimierz Satora: Podziemne zbrojownie polskie 1939–1934. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 831109158-7.
- Powstańcze biogramy - Mieczysław Łopuski. [dostęp 2021-01-30].
- Tadeusz Baczyński - Dowództwo VII Obwodu „Obroża” Okręgu Warszawskiego AK w Powstaniu Warszawskim. [dostęp 2021-01-30].