Mieczysław Kalinowski
Mieczysław Kalinowski (ps. „Skrucha”, „Grzegorz”, „Żelazny”, „Aleksander Kruszyński”, „Klonowicz”, „Jan Kowalski”, „Marian”, Fred; ur. 31 grudnia 1907 w Warszawie, zm. 12 października[1] 1943 pod Lenino) – oficer Wojska Polskiego, uczestnik II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 grudnia 1907 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 października 1943 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych 1 dywizjonu armat przeciwpancernych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w wielodzietnej rodzinie szewca Jana Kalinowskiego, członka PPS-Lewicy i SDKPiL[2]. W 1925 ukończył warszawskie gimnazjum. Członek Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), w 1930 przemianowanego na KZMP. Sekretarz Komitetu Dzielnicowego (KD) ZMK na Powiślu, następnie Komitetu Warszawskiego, a od 1929 Komitetu Centralnego (KC) KZM. Za działalność komunistyczną wielokrotnie aresztowany i więziony przez władze sanacyjne[3]. Podczas pobytu na Pawiaku ułożył słowa do pieśni „Nie masz, bracie, jak w komunie”, będącej nieoficjalnym hymnem ZMK. Służbę wojskową odbył w Modlinie. Uczestnik (wraz z Lucjanem Szenwaldem) Międzynarodowego Kongresu Młodzieży w Brukseli w marcu 1936. W latach 1937–1938 był członkiem Sekretariatu KC Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy. Uczestnik kampanii wrześniowej, walczył w obronie twierdzy Modlin, gdzie został ranny i wzięty do niewoli, skąd zbiegł. W latach 1939–1941 mieszkał we Lwowie, gdzie był przewodniczącym Komitetu Fabrycznego w fabryce trykotarzy. Współpracował z „Czerwonym Sztandarem”. Od września 1941 do maja 1943 przebywał w Kutaisi, gdzie był robotnikiem w fabryce chemicznej. Wezwany przez Zarząd Główny ZPP, organizował Dywizję Kościuszkowską, w której został zastępcą do spraw polityczno-wychowawczych dowódcy 1 dywizjonu armat przeciwpancernych. 15 sierpnia 1943 mianowany porucznikiem. w bitwie pod Lenino został śmiertelnie ranny.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Virtuti Militari (V klasy)
- Order Wojny Ojczyźnianej.
Upamiętnienie edytuj
Lucjan Szenwald poświęcił mu wiersz: Elegia na śmierć Mieczysława Kalinowskiego[4].
W 1953 roku Poczta Polska z okazji 10-lecia Ludowego Wojska Polskiego wydała znaczek pocztowy z podobizną Mieczysława Kalinowskiego[3].
W okresie Polski Ludowej był patronem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie[5][4].
Przypisy edytuj
- ↑ Surgielewicz 1974 ↓, s. 196.
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 180.
- ↑ a b Alef-Bolkowiak (red.) 1972 ↓, s. 159.
- ↑ a b Rydłowski 1971 ↓, s. 186.
- ↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 752.
Bibliografia edytuj
- Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
- Polski Słownik Biograficzny t. XI, Wrocław-Warszawa-Kraków 1964–1965.
- Gustaw Alef-Bolkowiak (red.): Na frontach antyhitlerowskiej wojny. Album znaczków pocztowych. Wyd. 1. Warszawa: Agencja Wydawnicza Ruch, 1972.
- Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.
- Remigiusz Surgielewicz: Olek: opowieść biograficzna o Aleksandrze Kowalskim. Wyd. 1. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1974.