Mieczysław Linde
Mieczysław Linde (ur. 18 listopada 1868 we Lwowie, zm. w 1940 w rejonie kotłaskim[1][2]) – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 listopada 1868 |
|---|---|
| Data śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1888–1927, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
9 Pułk Strzelców Pieszych |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
            
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się we Lwowie, w rodzinie Franciszka, majora c. i k. armii, i Sydonii Mrowetz[3].
W 1884, po ukończeniu pięciu klas gimnazjum we Lwowie, wstąpił do Szkoły Kadetów w Preszburgu (obecnie Bratysława)[4]. 18 sierpnia 1888 rozpoczął zawodową służbę w Galicyjsko-Bukowińskim pułku piechoty nr 24 w Przemyślu[5]. W 1896 roku został przeniesiony do pułku piechoty Obrony Krajowej Lwów nr 19 we Lwowie[6]. W 1903 został mianowany komendantem szkoły jednorocznych ochotników we Lwowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W I wojnie światowej uczestniczył w walkach na froncie włoskim jako dowódca batalionu i pułku. Od 1914 bezskutecznie starał się o przydział do Legionów Polskich[7].
W czasie służby w c. i k. armii oraz c. k. Obronie Krajowej awansował kolejno na stopnie: kadeta (1 września 1888[8]), podporucznika (1 listopada 1891[9]), porucznika (1 listopada 1895[10]), kapitana (1 listopada 1903[11]), majora (1 sierpnia 1914[4]) i podpułkownika (1 lutego 1916[12]).
W uznaniu 30-letniej służby, 10 września 1916 otrzymał austriackie szlachectwo I stopnia (najniższego), z tytułem „Edler” i predykatem „von Brykula”[13].
22 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Legii Oficerskiej w obronie Lwowa[4]. W lutym 1919 w Chyrowie objął dowództwo grupy swojego imienia. Od maja do sierpnia dowodził Grupą Operacyjną gen. Władysława Sikorskiego. 1 sierpnia został mianowany dowódcą 9 pułku strzelców pieszych[14]. Od 11 stycznia do lipca 1920 dowodził kolejno: XXIII, XXIV i XXXVI Brygadą Piechoty. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[15]. 19 lipca objął dowództwo 6 Dywizji Piechoty[16]. 25 września 1921 otrzymał nominację na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie generałów[17].
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 5. lokatą w korpusie generałów[18].
2 września 1926 odbyła się we Lwowie uroczystość pożegnania gen. Lindego jako zastępcy dowódcy OK VI[19]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[20]. Osiadł we Lwowie[21].
Podczas kampanii wrześniowej był jednym z organizatorów Straży Obywatelskiej w tym mieście. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa, wbrew warunkom rozejmu 3 października 1939 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Zamarstynowie[22]. Po wywózce ze Lwowa znalazł się w obozie w Starobielsku II. Następnie – z wyrokiem skazującym na 10 lat pobytu w łagrze – jesienią 1940 został wywieziony na północ w okolice Kotłasu. Nazwisko generała figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Mieczysław Linde był żonaty z Sydonią Baudisch, z którą miał troje dzieci: Zofię (ur. 1898), Tadeusza (ur. 1900) i Marię (ur. 1901)[23]. Tadeusz Linde poległ 4 lipca 1920 pod Klewaniem, jako podporucznik 3 pułku artylerii polowej Legionów[24].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5274 – 24 marca 1922[25]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie[21]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[26]
- Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 12 lutego 1922[27]
- Krzyż Rycerski Orderu Leopolda z mieczami i dekoracją wojenną[28]
- Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[28]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[28]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy[28]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[28]
- Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów[28]
- Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych[28]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[28]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[28]
Przypisy edytuj
- ↑ Według CAW, Ap. 2599, 4227 (LW 055/5 z 5.1940 r., poz.1) Mieczysław Linde po aresztowaniu w październiku 1939 był więziony w Zamarstynowie we Lwowie, a potem w Kijowie. Został zamordowany wiosną 1940 przez NKWD, prawdopodobnie tamże. Patrz:Ogrody Wspomnień – Mieczysław Linde.
- ↑ sejm-wielki.pl – Mieczysław Eugeniusz Linde (pol.) [dostęp 2011-12-11].
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 196.
- ↑ a b c d Encyklopedia Wojskowa 1935 ↓, s. 64.
- ↑ Rocznik oficerski 1889 ↓, s. 321.
- ↑ Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1897 ↓, s. 322.
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 457.
- ↑ Rocznik oficerski 1889 ↓, s. 273.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1892 ↓, s. 251.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1896 ↓, s. 229.
- ↑ Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1904 ↓, s. 125.
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 52.
- ↑ Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918, DiG 1997.
- ↑ Datę 1 sierpnia 1919 podają Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski. Natomiast autorzy „Księgi chwały piechoty” podają, że płk Mieczysław Linde dowodził 51 pp od 15 października 1919 do 14 marca 1920.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 maja 1920 roku, s. 352.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 197.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
- ↑ Pożegnanie gen. Lindego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 201 z 4 września 1926.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 877.
- ↑ Sławomir Kalbarczyk. Ukraińska Lista Katyńska. „Komentarze historyczne”, s. 54. Instytut Pamięci Narodowej.
- ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. 551.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 485.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922 roku, s. 322.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 284.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 kwietnia 1922 roku, s. 250.
- ↑ a b c d e f g h i Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 287.
Bibliografia edytuj
- Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1889. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1888.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1892. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1892.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1895.
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1897. Wiedeń: styczeń 1897.
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1904. Wiedeń: styczeń 1904.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939
- K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 177
- Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918, DiG 1997, ISBN 83-85490-88-4.
- Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.