Migrena przedsionkowa
Migrena przedsionkowa, zawroty głowy zależne od migreny, migrenozależna przedsionkopatia, migrenowe zawroty głowy[1] – rozpoznanie z grupy zespołów epizodycznych.
Rozpoznanie to bywa zaliczane do zespołów epizodycznych, określanych wcześniej mianem dziecięcych zespołów okresowych, stanowiących ekwiwalent migreny (choć nie zawsze jest wśród nich wymieniane)[2], wraz z kolkami niemowlęcymi, łagodnym napadowym kręczem szyi, łagodnymi napadowymi zawrotami głowy czy zespołem cyklicznych wymiotów[3]. W Międzynarodowej Klasyfikacji Bólów Głowy figuruje jako A 1.6.6[1].
Migrena przedsionkowa obserwowana jest u pacjentów w różnym wieku, częściej u kobiet, u których występuje 5 razy częściej, niż u mężczyzn. Występuje rodzinnie[1].
Najpierw dany pacjent podaje objawy migreny, do których potem, niekiedy po kilku latach, dołączają się zawroty głowy pochodzenia układowego z nudnościami, wymiotami, zaburzeniami równowagi, a zdarza się, że i również z oczopląsem. Ponadto w rozpoznaniu tym opisuje się cztery charakterystyczne cechy bólu głowy, z których powinien on spełniać przynajmniej dwie: boli tylko jedna strona głowy, ból ma charakter pulsujący, nasilony w stopniu umiarkowanym bądź ciężkim, jeszcze gorszy w razie podejmowania wysiłku fizycznego. Co więcej, objawom tym winna towarzyszyć fotofobia, fonofobia czy też aura wzrokowa. Epizod może trwać od godzin do dni. Kryteria Międzynarodowej Klasyfikacji Bólów Głowy podają od 5 minut do 72 godzin. Aby postawić rozpoznanie migreny przedsionkowej, nie wystarczy jednak jedynie stwierdzić powyższych objawów. Należy także wykluczyć inne rozpoznania. Diagnostyka różnicowa przebiega jak w przypadku łagodnych napadowych zawrotów głowy[4], w różnicowaniu których uwzględnia się napadową ataksję, migrenę, padaczkę, guzy nerwu przedsionkowo-ślimakowego bądź kąta móżdżkowo-mostowego, infekcje, urazy głowy, łagodne ułożeniowe zawroty głowy, chorobę Meniere’a, wodniaka endolimfatycznego i zapalenie nerwu przedsionkowego[5]. W diagnostyce uwzględnia się EEG, MR, CT, badanie audiometrii i otoemisji akustycznej, próby błędnikowe i badania laboratoryjne[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Winczewska-Wiktor 2017 ↓, s. 605.
- ↑ Winczewska-Wiktor 2017 ↓, s. 594.
- ↑ Winczewska-Wiktor 2017 ↓, s. 594–595.
- ↑ Winczewska-Wiktor 2017 ↓, s. 605-606.
- ↑ Winczewska-Wiktor 2017 ↓, s. 600.
- ↑ Winczewska-Wiktor 2017 ↓, s. 601.
Bibliografia edytuj
- Anna Winczewska-Wiktor, Zespoły epizodyczne, [w:] Barbara Steinborn, Neurologia wieku rozwojowego, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, ISBN 978-83-200-5378-4.
