Wikipedia

Mirko Filipović

chorwacki kickbokser, zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), okazjonalnie aktor

Mirko „Cro Cop” Filipović (ur. 10 września 1974 w Vinkovci) – chorwacki kickbokser, bokser i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) wagi ciężkiej. Mistrz świata w kickboxingu w formule full contact (1996), wicemistrz K-1 WGP (1999), mistrz K-1 WGP (2013) oraz tryumfator turniejów MMA PRIDE Openweight GP (2006) oraz RIZIN FF World Grand Prix (2016). Był także oficerem policji oraz posłem do chorwackiego parlamentu.

Mirko Filipović
Ilustracja
Pseudonim

Cro Cop

Data i miejsce urodzenia

10 września 1974
Vinkovci

Obywatelstwo

Chorwacja

Wzrost

188 cm

Masa ciała

109 (2018) kg

Styl walki

kick-boxing

Kategoria wagowa

ciężka

Klub

Cro Cop Squad Gym

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

48

Zwycięstwa

35

Przez nokauty

26

Przez poddania

6

Przez decyzje

3

Porażki

11

Remisy

2

Nieodbyte

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 30 września 2018.
Strona internetowa

Wczesne lata edytuj

Mirko Filipovic urodził się w Vinkovci. Trenować siłowo zaczął już w wieku 11 lat. Inspiracją był dla niego film Krwawy sport z główną rolą Jean-Claude’a Van Damme’a. Początkowo ćwiczył w przydomowej szopie, gdzie miał do dyspozycji proste przyrządy: sztangę własnej roboty, drążek, worek wypchany trocinami.

Dorastał w czasach rozpadu Jugosławii i wojny domowej 1991–1995. W tym czasie przeniósł się na sześć miesięcy z rodzinnej Privlaki do sąsiedniego miasta Varaždin (działała tam szkoła). Na miejscu szukał działającego klubu kick-boxingu, jednak do wyboru miał tylko kluby boksu oraz karate. Zdecydował się na karate (kierując się tym, że w boksie nie walczy się za pomocą nóg), jednak sposób treningów nie spodobał mu się, gdyż stwierdził, że ciosy w powietrze, kimona czy ustawianie w szeregu nie są praktyczne. Pewnego dnia zobaczył grupę osób trenujących kick-boxing. Po uzyskaniu zgody trenera przyłączył się do nich. Po powrocie z Varaždinu kontynuował treningi.

W 1994 roku zmarł jego ojciec. Filipović odbywał wtedy służbę wojskową, a jego rodzina nie miała za co żyć, gdyż ojciec był jedyną osobą pracującą. Filipović złożył więc podanie i został przyjęty do akademii policyjnej. Został przydzielony do oddziału antyterrorystycznego „Lučko”. Zarobione pieniądze (pensja ok. 500 $) przeznaczał na utrzymanie rodziny oraz treningi. Często, ze względu na karierę sportową, był zwalniany z obowiązków służbowych. W zamian wchodził do ringu w koszulce z napisem ATJ LUCKO. W oddziale tym służył przez 6 lat. Ze względu na policyjną karierę występował pod pseudonimem „Cro Cop” (w wolnym tłumaczeniu z ang. „Chorwacki Gliniarz”).

Boks amatorski edytuj

W 1997 roku został mistrzem Chorwacji w wadze superciężkiej (ponad 91 kg), a także zajął 2. miejsce w międzynarodowym turnieju o Puchar Akropolu, przegrywając w finale na punkty z Paolo Vidozem. Wystąpił również na mistrzostwach świata w Budapeszcie, z których został wyeliminowany w 1/16 finału przez ówczesnego mistrza świata i Europy, Aleksieja Lezina[1]. W 1998 roku ponownie wygrał mistrzostwa kraju i reprezentował Chorwację na mistrzostwach Europy w Mińsku (przegrał w I rundzie z Sinanem Şamilem Samem)[2]. W tym samym roku zdobył brązowy medal na igrzyskach śródziemnomorskich oraz srebrny na mistrzostwach CISM w Niemczech.

Kariera w K-1 edytuj

Wczesna kariera edytuj

W K-1 zadebiutował w 1996 roku w wieku 22 lat (występował wtedy jeszcze pod pseudonimem „Tigar”). Był jednym z najmłodszych zawodników tej organizacji. Jego trenerem był ówcześnie Branko Cikatić (zwycięzca K-1 Grand Prix 1993). W swojej pierwszej walce Filipović zmierzył się z Francuzem Jérôme „Geronimo” Le Bannerem – finalistą K-1 World Grand Prix 1995. Chorwat wygrał przez jednogłośną decyzję sędziów (w pierwszej rundzie Le Banner był liczony). Następną walkę stoczył z Ernesto Hoostem, utytułowanym zawodnikiem boksu tajskiego i K-1, z którym przegrał przez TKO. Wkrótce po tej walce Filipović, skonfliktowany z Branko Cikatićem, odszedł na 3 lata z K-1 i rozpoczął w Chorwacji amatorską karierę bokserską.

Powrót do K-1 edytuj

Do K-1 powrócił w 1999 roku, już jako „Cro Cop”. Dzięki współpracy z Damirem Siserem, renomowanym trenerem ciężarowców i kulturystów, wyraźnie rozwinął się fizycznie. Rozpoczynając u niego trening Filipović ważył 93 kg i skarżył się, że nie może nabrać masy. Siser przepisał mu odpowiednie suplementy oraz ćwiczył z nim 2-3 razy w tygodniu. W rezultacie Filipović zyskał ponad 10 kg masy mięśniowej.

W pierwszej walce po powrocie znokautował Jana Nortje, po czym stoczył kolejnych 5 walk, z których przegrał tylko jedną, przez decyzję. Zwycięstwa nad Bernardo, Musashim i Greco doprowadziły go do finału K-1 World GP 1999 w Tokio. Zmierzył się w nim z Ernesto Hoostem. Również i tym razem Holender był górą (KO przez cios w korpus). Trzecia walka i trzecia porażka z Hoostem miała miejsce rok później w ćwierćfinale K-1 World GP 2000. Pojedynek był jednak wyrównany i do rozstrzygnięcia potrzebna była dodatkowa runda. Mimo tych porażek Chorwat szybko awansował do grona gwiazd K-1 oraz zyskał reputację jednego z najmocniej kopiących zawodników. Jego głównym atutem były szybkie i celne kombinacje bokserskie oraz lewe kopnięcie okrężne w głowę.

W 2001 roku najpierw został sensacyjnie znokautowany przez Michaela McDonalda, a później, podczas treningu doznał kontuzji, która wyeliminowała go z eliminacji do finału World GP. K-1 zaproponowało mu wtedy występ w walce MMA przeciwko zapaśnikowi Kazuyukiemu Fujicie. Po tym pojedynku Filipović powziął decyzję o rozstaniu z kick-boxingiem i rozpoczęciu kariery w MMA. W 2002 roku stoczył w K-1 jeszcze 3 walki (wygrał z Yanagisawą, Bonjaskym i Huntem), a w swojej ostatniej, która odbyła się 30 kwietnia 2003 roku, znokautował w pierwszej rundzie Boba Sappa.

Od 2012 edytuj

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

Kariera w MMA edytuj

PRIDE FC edytuj

Karierę w MMA rozpoczął 19 sierpnia 2001 roku na gali K-1 Andy Hug Memorial. Walczyli tam na specjalnych zasadach kick-boxerzy z graplerami. Filipović pokonał Kazuyukiego Fujitę przez TKO (podczas próby obalenia Fujita otrzymał w głowę cios kolanem, co spowodowało głębokie rozcięcie i pęknięcie czaszki). W listopadzie 2001 zadebiutował w organizacji PRIDE FC (z którą był związany przez następne 5 lat), gdy podczas gali PRIDE 17 zremisował z Nobuhiko Takadą.

Kolejne walki, nie licząc remisu z Wanderleiem Silvą, były szybkimi zwycięstwami Filipovicia. Wśród pokonanych przez niego zawodników byli m.in. Igor Wowczanczyn, Heath Herring oraz Kazushi Sakuraba.

Zwycięską passę Filipovicia zakończył Antonio Rodrigo „Minotauro” Nogueira, który w walce o tymczasowe mistrzostwo PRIDE w wadze ciężkiej pokonał go przez poddanie. Szansą na odzyskanie miana pretendenta do tytułu miał być dla Chorwata udział w turnieju Pride Grand Prix 2004, w którym miało dojść do jego walki z Fiodorem Jemieljanienko. Najpierw jednak Filipović musiał pokonać Kevina Randlemana. Mimo że był zdecydowanym faworytem, niespodziewanie przegrał przez szybki nokaut.

Porażka ta chwilowo zmniejszyły szanse Chorwata na walkę o mistrzostwo. Jednak gdy wygrał on 7 kolejnych walk (6 przed czasem), w tym z bratem Fiodora, Aleksandrem, władze PRIDE przyznały mu prawo do walki z Rosjaninem. Odbyła się ona w sierpniu 2005 roku. Ku zaskoczeniu obserwatorów Rosjanin zdecydował się na bój w „stójce”, która była domeną Filipovicia. Walka była wyrównana, ale to mistrz kontrolował jej przebieg i wygrał ją przez jednogłośną decyzję.

Następne dwie walki stoczone przez Chorwata były pojedynkami rewanżowymi. Najpierw wygrał z Joshem Barnettem, lecz wkrótce potem przegrał przez niejednogłośną decyzję z Markiem Huntem, który powetował sobie przegraną sprzed 3 lat z K-1.

W 2006 roku Filipović osiągnął największy sukces w swojej karierze MMA. Zwyciężył w turnieju PRIDE Openweight Grand Prix. Kolejno wyeliminował w nim Ikuhisę Minowę, Hidehiko Yoshidę, Wanderleia Silvę, a w finale Josha Barnetta (wszystkie walki zakończył przed czasem w pierwszej rundzie).

Ultimate Fighting Championship edytuj

W grudniu 2006 roku podpisał dwuletni kontrakt na 6 walk z UFC. Pierwszą walkę w octagonie stoczył 3 lutego 2007 roku z Eddiem Sanchezem, wygrywając w pierwszej rundzie przez TKO (UFC 67). Jednak w drugiej uważany za zdecydowanego faworyta Filipović został znokautowany przez Brazylijczyka Gabriela Gonzagę. Kolejna porażka z Cheickiem Kongo sprawiła, że Chorwat odszedł z UFC.

DREAM edytuj

15 marca 2008 roku zadebiutował w DREAM, gdy pokonał byłego zawodnika Pancrase, Tatsuyę Mizuno przez TKO. W następnej walce zmierzył się z Alistairem Overeemem. Pojedynek został przerwany, gdy kilkukrotnie uderzony kolanem w krocze Filipović odmówił kontynuowania dalszej walki (ogłoszono no contest). Choć obaj rywale zapowiedzieli chęć powtórzenia walki, do rewanżu nie doszło[5][6].

Na sylwestrowej gali Dynamite!! 2008 Chorwat zmierzył się z zawodnikiem K-1, Choi Hong-manem. Pokonał go przez techniczny nokaut po niskim kopnięciu w kolano.

Powrót do UFC edytuj

 
Filipović (z prawej) kontra Patrick Barry (UFC 115)

Po walce z Koreańczykiem Filipović przeszedł operację kontuzjowanego kolana. Po zakończeniu rehabilitacji, w maju 2009 roku podpisał kontrakt na jedną walkę dla UFC. 13 czerwca stoczył w Kolonii pojedynek z Mostaphą Al-turkiem. W jego trakcie, przy wyprowadzaniu ciosu prostego, Chorwat przypadkowo włożył palec w oko rywala. Brytyjczyk, nie będąc w stanie kontynuować pojedynku, odwrócił się plecami i przyjął bez odpowiedzi kilka kolejnych ciosów. Sędzia, nie dopatrując się faulu, przerwał walkę i ogłosił zwycięstwo Filipovicia przez TKO. Manager Brytyjczyka zapowiedział złożenie oficjalnego protestu[7]. Wynik walki ostatecznie nie został jednak zmieniony.

W lipcu Filipović podpisał z UFC kontrakt na trzy kolejne walki[8]. Pierwszą z nich przegrał przez poddanie werbalne z Juniorem dos Santosem (UFC 103), gdy po jednym z ciosów Brazylijczyka doznał kontuzji oka i poprosił sędziego o przerwanie walki[9]. Drugą, podczas gali UFC 110, wygrał przez TKO z Australijczykiem Anthonym Peroshem, który walczył w zastępstwie chorego Bena Rothwella. Cztery miesiące później Filipović pokonał Patricka Barry’ego przez duszenie zza pleców na 30 sekund przed końcem trzeciej rundy, mimo że w pierwszej Amerykanin dwukrotnie zdołał powalić go na deski celnymi uderzeniami[10].

Filipović walczył ponownie już we wrześniu (UFC 119), gdy zgodził się zastąpić kontuzjowanego Antonio Rodrigo Nogueirę w pojedynku z Frankiem Mirem. Chorwat przegrał przez ciężki nokaut w ostatniej minucie walki, gdy został trafiony w szczękę kolanem[11]. Pół roku później (UFC 128) został również znokautowany przez Brendana Schauba. 29 października odniósł trzecią z rzędu porażkę przed czasem, przegrywając z Royem Nelsonem na gali UFC 137. W konsekwencji ogłosił zakończenie swojej kariery w MMA[12] lecz rok później postanowił wznowić ją. 23 sierpnia 2014 zdobył pas mistrza Inoki Genome Fight pokonując złotego medalistę olimpijskiego z judo Satoshiego Ishiiego wskutek głębokiego rozcięcia i niedopuszczenia go do kontynuowanie walki. Pas obronił 30 grudnia na sylwestrowej gali Inoki Bom-Ba-Ye nokautując w rewanżowej walce Ishiiego w 2. rundzie.

Ponowny powrót do K-1 edytuj

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

Lata 2015–2016 edytuj

W lutym 2015 ogłoszono pierwszą w historii galę UFC w Polsce, która ostatecznie odbyła się 11 kwietnia. W walce wieczoru po czteroletniej przerwie zmierzył się w rewanżowym starciu z Gonzagą. Filipović zrewanżował się Brazylijczykowi za ciężki nokaut z 2007 roku pokonując go przez TKO (uderzeniami w parterze) w 3. rundzie[13].

Swój kolejny pojedynek miał stoczyć 28 listopada 2015, na gali w Seulu z Anthonym Hamiltonem[14] lecz do tego pojedynku ostatecznie nie doszło gdyż Chorwat nieoczekiwanie ogłosił, że jest kontuzjowany i postanowił ponownie zakończyć karierę, w związku z trapiącymi go kontuzjami[15]. Pod koniec listopada 2015 USADA, poinformowała o zawieszeniu Filipovicia na dwa lata za stosowanie i posiadanie zabronionej substancji hGH. 9 stycznia 2016, USADA ogłosiła, że próbki Filipovicia okazały się czyste jednak w związku z tym, iż Chorwat wcześniej przyznał się do stosowania środków z hGH, zawieszenie zostało podtrzymane[16][17].

W lipcu 2016, związał się z nowo powstałą organizacją Rizin Fighting Federation, startując w turnieju wagi otwartej. 25 września 2016, pokonał Koreańczyka Hyun Man Myunga w rundzie otwierającej turniej. W ćwierćfinale 29 grudnia 2016, miał ponownie zmierzyć się po wielu latach z Wanderleiem Silvą, jednak z powodu kontuzji Brazylijczyk musiał się wycofać z walki[18]. Zastąpił go zwycięzca ubiegłorocznej edycji turnieju RIZIN wagi ciężkie, Amerykanin Muhammed Lawal[19]. Filipović, pokonał Amerykanina przez KO w drugiej rundzie. Podczas półfinałów, które odbyły się dwa dni później, pokonał estońskiego sumitę Kaido Höövelsona przez TKO w pierwszej rundzie, natomiast w finale mającym miejsce na tej samej gali, zwyciężył Irańczyka Amira Ali Akbariego również przez TKO w pierwszej rundzie, zostając ostatecznie zwycięzcą całego turnieju[20].

Życie prywatne edytuj

Jest synem Žarko (zm. 1994) i Any Filipović. Mieszka w Zagrzebiu z żoną Klaudiją oraz synami Ivanem i Filipem. W latach 2003–2007 był deputowanym do chorwackiego parlamentu z listy Socjaldemokratycznej Partii Chorwacji (SDP). W 2005 roku wystąpił w głównej roli w filmie akcji Śmiertelna misja (Ultimate Force).

Osiągnięcia edytuj

Mieszane sztuki walki edytuj

  • 2016: RIZIN FF World Grand Prix 2016 – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej
  • 2014: mistrz Inoki Genome Fight w wadze ciężkiej
  • 2006: PRIDE Openweight Grand Prix – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej

Boks amatorski edytuj

  • 1998: Igrzyska śródziemnomorskie – 3. miejsce w wadze superciężkiej
  • 1997, 1998: mistrz Chorwacji w wadze superciężkiej

Kick-boxing edytuj

Lista walk MMA edytuj

Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Wygrana 37-11-2   Roque Martinez TKO (rozcięcie) 1 5:02 RIZIN 13 30.09.2018   Saitama
Wygrana 36-11-2   Tsuyoshi Kosaka TKO (ciosy pięściami) 1 1:02 RIZIN Fighting World Grand Prix 2017: Final Round 31.12.2017   Saitama
Wygrana 35-11-2   Amir Ali Akbari TKO (ciosy pięściami) 1 2:02 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round 31.12.2016   Saitama Finał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 34-11-2   Kaido Höövelson KO (kolano na korpus) 1 0:47 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round 31.12.2016   Saitama Półfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 33-11-2   Muhammed Lawal KO (ciosy pięściami) 2 1:41 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 2nd Round 29.12.2016   Saitama Ćwierćfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 32-11-2   Myung Hyun-man Poddanie (duszenie trójkątne rękoma) 1 2:20 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 1st Round 25.09.2016   Saitama Pierwsza runda turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 31-11-2   Gabriel Gonzaga TKO (ciosy łokciami i pięściami) 3 3:30 UFC Fight Night - Gonzaga vs Cro Cop 2 11.04.2015   Kraków Walka wieczoru
Wygrana 30-11-2   Satoshi Ishii TKO (niezdolność do walki) 2 5:00 Inoki Bom-Ba-Ye 2014 30.12.2014   Tokio Obronił pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Wygrana 29-11-2   Satoshi Ishii TKO (rozcięcie) 2 2:37 Inoki Genome Fight 2 23.08.2014   Tokio Zdobył pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Przegrana 28-11-2   Aleksiej Olejnik Poddanie (dźwignia na kark) 1 4:42 Legend Fight Show 2 08.11.2013   Moskwa
Wygrana 28-10-2   Shinichi Suzukawa Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) 1 1:18 Inoki Bom-Ba-Ye 2012 31.12.2012   Tokio
Przegrana 27-10-2   Roy Nelson TKO (ciosy pięściami) 3 1:30 UFC 137: Penn vs. Diaz 29.10.2011   Las Vegas
Przegrana 27-9-2   Brendan Schaub KO (cios pięścią) 3 3:44 UFC 128: Shogun vs. Jones 19.03.2011   New Jersey
Przegrana 27-8-2   Frank Mir KO (cios kolanem) 3 4:02 UFC 119: Mir vs. Cro Cop 25.09.2010   Indianapolis
Wygrana 27-7-2   Patrick Barry Poddanie (duszenie zza pleców) 3 4:30 UFC 115: Liddell vs. Franklin 12.06.2010   Vancouver
Wygrana 26-7-2   Anthony Perosh TKO (rozcięcie) 2 5:00 UFC 110: Invincible 21.02.2010   Sydney
Przegrana 25-7-2   Junior dos Santos Poddanie (kontuzja oka) 3 2:00 UFC 103: Franklin vs. Belfort 19.09.2009   Dallas
Wygrana 25-6-2   Mostapha Al-turk TKO (ciosy pięściami) 1 3:06 UFC 99: The Comeback 13.06.2009   Kolonia
Wygrana 24-6-2   Choi Hong-man TKO (niskie kopnięcie) 1 6:32 Dynamite!! 2008 31.12.2008   Saitama
No contest 23-6-2   Alistair Overeem Filipović został kopnięty kolanem w krocze. 1 DREAM.6 23.09.2008   Saitama
Wygrana 23-6-2   Tatsuya Mizuno KO (ciosy pięściami) 1 0:56 DREAM.1 15.03.2008   Saitama
Przegrana 22-6-2   Cheick Kongo Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 75: Champion vs. Champion 08.09.2007   Londyn
Przegrana 22-5-2   Gabriel Gonzaga KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 4:51 UFC 70: Nations Collide 21.04.2007   Manchester
Wygrana 22-4-2   Eddie Sanchez TKO (ciosy pięściami) 1 4:33 UFC 67: All or Nothing 03.02.2007   Las Vegas
Wygrana 21-4-2   Josh Barnett Poddanie (kontuzja oka) 1 7:32 PRIDE: Final Conflict Absolute 10.09.2006.   Saitama Finał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana 20-4-2   Wanderlei Silva KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 5:26 PRIDE: Final Conflict Absolute 10.09.2006   Saitama Półfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana 19-4-2   Hidehiko Yoshida Poddanie (niskie kopnięcia) 1 7:38 PRIDE: Critical Countdown Absolute 01.07.2006   Saitama Ćwierćfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana 18-4-2   Ikuhisa Minowa TKO (ciosy pięściami) 1 1:10 PRIDE: Total Elimination Absolute 05.05.2006   Osaka Pierwsza runda PRIDE 2006 Openweight GP
Przegrana 17-4-2   Mark Hunt Decyzja niejednogłośna 3 5:00 PRIDE: Shockwave 2005 31.12.2005   Saitama
Wygrana 17-3-2   Josh Barnett Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 PRIDE 30 23.10.2005   Saitama
Przegrana 16-3-2   Fiodor Jemieljanienko Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 PRIDE: Final Conflict 2005 28.08.2005   Saitama Walka o mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana 16-2-2   Ibragim Magomiedow KO (kopnięcie okrężne w korpus) 1 3:53 PRIDE: Critical Countdown 2005 26.06.2005   Saitama
Wygrana 15-2-2   Mark Coleman KO (ciosy pięściami) 1 3:40 PRIDE 29 20.02.2005   Saitama
Wygrana 14-2-2   Kevin Randleman Poddanie (duszenie gilotynowe) 1 0:41 PRIDE: Shockwave 2004 31.12.2004   Saitama
Wygrana 13-2-2   Josh Barnett Poddanie (kontuzja) 1 0:46 PRIDE 28 31.10.2004   Saitama
Wygrana 12-2-2   Aleksandr Jemieljanienko KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 2:09 PRIDE: Final Conflict 2004 15.08.2004   Saitama
Wygrana 11-2-2   Shungo Oyama KO (ciosy pięściami) 1 1:00 PRIDE: Bushido 4 19.07.2004   Nagoja
Wygrana 10-2-2   Hiromitsu Kanehara Decyzja jednogłośna 2 5:00 PRIDE: Bushido 3 23.05.2004   Jokohama
Przegrana 9-2-2   Kevin Randleman KO (ciosy młotkowe) 1 1:57 PRIDE: Total Elimination 2004 25.04.2004   Saitama Pierwsza runda PRIDE 2004 Heavyweight GP
Wygrana 9-1-2   Yoshihisa Yamamoto KO (ciosy pięściami) 1 2:12 PRIDE Bushido 2 15.02.2004   Saitama
Wygrana 8-1-2   Ron Waterman TKO (kopnięcia) 1 1:27 PRIDE 27 01.02.2004   Osaka
Przegrana 7-1-2   Antônio Rodrigo Nogueira Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) 2 1:45 PRIDE: Final Conflict 2003 09.11.2003   Tokio Walka o tymczasowe mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana 7-0-2   Dos Caras Jr. KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 0:46 PRIDE: Bushido 1 05.10.2003   Saitama
Wygrana 6-0-2   Ihor Wowczanczyn KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 1:29 PRIDE: Total Elimination 2003 10.08.2003   Saitama
Wygrana 5-0-2   Heath Herring TKO (ciosy pięściami) 1 3:17 PRIDE 26 08.06.2003   Jokohama
Wygrana 4-0-2   Kazuyuki Fujita Decyzja jednogłośna 3 5:00 Inoki Bom-Ba-Ye 2002: K-1 vs. Inoki 31.12.2002   Saitama
Wygrana 3-0-2   Kazushi Sakuraba TKO (kontuzja) 2 5:00 PRIDE: Shockwave 2002 28.08.2002   Tokio
Remis 2-0-2   Wanderlei Silva Remis 5 3:00 PRIDE 20 28.04.2002   Jokohama Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana 2-0-1   Yuji Nagata KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 0:21 Inoki Bom-Ba-Ye 2001-K-1 vs. Inoki 31.12.2001   Saitama
Remis 1-0-1   Nobuhiko Takada Remis 5 3:00 PRIDE 17 03.11.2001   Tokio Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana 1-0-0   Kazuyuki Fujita TKO (rozcięcie) 1 0:39 K-1 Andy Hug Memorial 19.08.2001   Saitama

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ 9.World Championships – Budapest, Hungary – October 18-26 1997. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-08-10]. (ang.).
  2. ↑ 32.European Championships – Minsk, Belarus – May 17-24 1998. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-08-10]. (ang.).
  3. ↑ a b Patrick L. Stumberg: Mirko Cro Cop Final Fight results: Filipovic decisions Ray Sefo in his farewell bout. mmamania.com, 10 marca 2012. [dostęp 2012-04-23]. (ang.).
  4. ↑ a b K-1 World Grand Prix 2013 Live Results. liverkick.com, 15.03.2013. (ang.).
  5. ↑ Tim Leidecker: Overeem: ‘Cro Cop’ Yet to Sign. [dostęp 2008-12-04]. (ang.).
  6. ↑ Slobodan Mufić: Cro Cop: Vratit ću mu istom mjerom. [dostęp 2008-12-04]. (chorw.).
  7. ↑ Al-turk to appeal against Cro Cop result. fightersonlymagazine.co.uk, 14 czerwca 2009. [dostęp 2009-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-15)]. (ang.).
  8. ↑ 10 Questions for Lorenzo Fertitta. sherdog.com, 14 czerwca 2009. [dostęp 2009-07-15]. (ang.).
  9. ↑ Greg Savage: Belfort Beats Franklin at UFC 103. sherdog.com, 20 września 2009. [dostęp 2009-09-20]. (ang.).
  10. ↑ Brian Knapp: Franklin Knocks Out Liddell at UFC 115. sherdog.com, 12 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-13]. (ang.).
  11. ↑ Brian Knapp: Mir Knee KOs Cro Cop at UFC 119. sherdog.com, 25 września 2010. [dostęp 2010-09-28]. (ang.).
  12. ↑ D. Benjamin Satkowiak: Cro Cop Retires, Ending Successful MMA Career: Fan Reaction. sports.yahoo.com, 31 października 2011. [dostęp 2011-11-02]. (ang.).
  13. ↑ UFC Fight Night 64: Gonzaga vs. Cro Cop 2 – wyniki i relacja na żywo. fight24.pl, 11.04.2015. (pol.).
  14. ↑ Tomasz Nowosielski: Mirko „Cro Cop” Filipović kontra Anthony Hamilton na gali UFC w Korei Południowej. mmarocks.pl, 23.08.2015. (pol.).
  15. ↑ Dominik Wozniak: Mirko „Cro Cop” Filipovic wypada z UFC Fight Night 79 i przechodzi na emeryturę!. mma.pl, 10.11.2015. (pol.).
  16. ↑ Próbki „Cro Copa” wróciły czyste! USADA podtrzymało jednak dwuletnie zawieszenie Filipovića. mmarocks.pl, 10.01.2016. (pol.).
  17. ↑ Marc Raimondi: USADA: Mirko Cro Cop still suspended despite report stating he didn't fail drug test. mmafighting.com, 09.01.2016. (ang.).
  18. ↑ Wanderlei Silva odpowiada Mirko Filipovićowi i wyjaśnia powód odwołania walki na RIZIN. fight24.pl, 04.12.2016. (pol.).
  19. ↑ Karol Dąbrowski: Rizin FF: „King Mo” zastąpi Wanderleia Silvę i zawalczy z Mirko „Crocopem” Filipovicem na sylwestrowej gali w Japonii. mmanews.pl, 19.12.2016. (pol.).
  20. ↑ W. Mrozowski: Mirko Cro Cop zwycięzcą turnieju wagi ciężkiej Rizin 2016. mmanews.pl, 31.12.2016. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mirko_Filipović&oldid=72757559”