Mirosław Petelicki
Mirosław Petelicki, ps. Mirek[1] (ur. 10 września 1916, zm. 11 czerwca 2014)[2][3] – polski strzelec, medalista mistrzostw Europy. Pułkownik ludowego Wojska Polskiego.
| Data urodzenia |
10 września 1916 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci |
11 czerwca 2014 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||
| ||||||||||
Życiorys edytuj
Syn Stanisława, kawalerzysty I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego i Wojska Polskiego.
W 1937 roku wstąpił do Wojska Polskiego, w 1938 roku ukończył Szkołę Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie. W 1939 roku otrzymał przydział do 2 Batalionu Broni Pancernej w Przemyślu. Walczył w kampanii wrześniowej, był ranny w rękę i nogę. Znalazł się w niewoli, z której uciekł.
Podczas okupacji pracował jako nauczyciel wiejski w Nieświczu, od 1941 roku, po agresji III Rzeszy na ZSRR, jako robotnik. Od 1943 roku działał w komunistycznej partyzantce, był członkiem i oficerem sztabu Brygady Spadochronowej „Grunwald” (przyjaźnił się z mjr Józefem Sobiesiakiem, dowódcą tej jednostki). Awansował na podporucznika. Uczestniczył w akcjach przeciwko polskiemu podziemiu zbrojnemu na Kielecczyźnie. Według zeznań por. Jana Szewczaka, Petelicki był jednym z żołnierzy zamieszanych w sprawie morderstwa trzech osób pochodzenia żydowskiego, którego dokonano w lipcu 1944 roku w okolicach Rakowa[1].
Po wojnie pracował w Oddziale Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego ludowego Wojska Polskiego[4]. Był inicjatorem i współzałożycielem 25 czerwca 1974 roku Wojskowego Koła Łowieckiego „Dziczy Jar” przy Głównym Kwatermistrzostwie WP.
Mistrz Polski w strzelectwie[5]. Jego największym międzynarodowym osiągnięciem był srebrny medal w trapie drużynowym na mistrzostwach Europy w 1964 roku w Bolonii (wraz z Adamem Smelczyńskim, Zygmuntem Kiszkurno i Juliuszem Lewartowskim). Zdobył 176 punktów, co było ostatnim wynikiem w polskiej drużynie[6].
Jego żoną była Hanna z d. Komosa (1923–2014), sekretarka szefa Departamentu Uzbrojenia Wojska Polskiego w Ministerstwie Obrony Narodowej. Miał z nią dwóch synów: Sławomira (1946–2012) i Janusza (ur. 1953)[4].
Został pochowany 17 czerwca 2014 roku na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 313-6-18)[7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (11 października 1946)[8]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Piotr Woyciechowski, Sławomir Cenckiewicz. Sławomira Petelickiego (1946–2012) genealogia, sowieckie korzenie i życie skrywane. Szkic do biografii. „Glaukopis”, s. 6, 2013. (pol.).
- ↑ RODZICE PETELICKIEGO Hanna Komosa-Petelicka i Mirosław Petelicki: NIE WIERZYMY, że Sławek się ZABIŁ. se.pl, 2012-06-21. [dostęp 2020-04-23]. (pol.).
- ↑ Mirosław Petelicki. wyborcza.pl. [dostęp 2020-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-25)]. (pol.).
- ↑ a b Piotr Woyciechowski, Sławomir Cenckiewicz: Petelickiego życie skrywane. rp.pl, 2012-10-27. [dostęp 2020-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-17)]. (pol.).
- ↑ Wojciech Czuchnowski, Paweł Wroński: Gdy żołnierz zostaje sam. Portret generała Sławomira Petelickiego. wyborcza.pl. [dostęp 2020-04-23]. (pol.).
- ↑ Zestawienie medali i medalistów IGRZYSK OLIMPIJSKICH, MISTRZOSTW ŚWIATA, MISTRZOSTW EUROPY w STRZELECTWIE SPORTOWYM. pzss.org.pl. [dostęp 2020-04-23]. (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARIA KWIECIŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 59 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.