Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013 – dwunaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 18 maja – 22 września 2013 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013
Sevens Grand Prix Series 2013
|
|
| Szczegóły
|
| Organizacja
|
Europa
|
| Termin
|
18 maja – 22 września 2013
|
| Zwycięzca
|
 Anglia
|
W obydwu turniejach zwyciężyli Anglicy broniąc tym samym tytułu sprzed roku, pozostałe miejsca na podium zajęli Francuzi i Rosjanie[1][2][3][4][5].
Informacje ogólne
edytuj
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w dwunasto- lub ośmiozespołowej obsadzie – po dwa na każdym poziomie rozgrywek[6][7].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów w czerwcu i sierpniu – w Lyonie i Bukareszcie – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[8][9]:
| Miejsce
|
Punkty
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
15
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
7
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[7]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
Reprezentacje zostały podzielone na dwie sześciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – dwie czołowe drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, zespoły z miejsc trzeciego i czwartego do turnieju Plate, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[10].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[11].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz i dwie z Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz obu turniejów Dywizji B[12][7].
Klasyfikacja końcowa[13]
edytuj
Bibliografia
edytuj
Linki zewnętrzne
edytuj
Anglia
Francja
Rosja
Portugalia
Włochy
Walia
Szkocja
Gruzja
Rumunia
Hiszpania
Niemcy
Ukraina