Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2018 – siedemnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie ośmiu turniejów w czterech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 20 maja do 9 września 2018 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków.
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2018
Sevens Grand Prix Series 2018
|
|
| Szczegóły
|
| Organizacja
|
Europa
|
| Termin
|
20 maja – 9 września 2018
|
| Zwycięzca
|
 Irlandia
|
Cykl zdominowały reprezentacje Irlandii oraz Niemiec, które trzykrotnie spotykały się w finałach, a za każdym razem górą byli Irlandczycy, co wraz z trzecim miejscem w Exeter dało im wyraźny triumf w całym sezonie. Słabszy w wykonaniu obu tych zespołów był turniej w Anglii, w którym zwyciężyli gospodarze, plasując się ostatecznie na czwartym miejscu klasyfikacji generalnej, a w walce o brązowy medal mistrzostw wyprzedzili ich dwoma punktami Rosjanie. Miejsce w turnieju kwalifikacyjnym do World Rugby Sevens Series (2019/2020) otrzymała czołowa trójka sezonu, relegowana została natomiast Szwecja, bowiem najsłabsza w gronie elity Polska nie była brana pod uwagę z uwagi na fakt bycia gospodarzem jednego z turniejów[1][2][3][4][5][6][7][8][9].
Wszystkie turnieje były transmitowane w Internecie[10][11][12][13].
Informacje ogólne
edytuj
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie ośmiu turniejów – czterech w GPS oraz czterech w niższych dywizjach[14][15][16].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu czterech turniejów w okresie od czerwca do września – w Moskwie, Marcoussis, Exeter i Łodzi – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[17]:
| Miejsce
|
Punkty
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
16
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
8
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do ćwierćfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty miały być ustalane kolejno na podstawie[18]:
- wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[19].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[20].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz po dwie z kolejnych dwóch poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęli odpowiednio zwycięzca Trophy i finaliści obu poziomów Conference – z zastrzeżeniem, iż chronieni przed spadkiem są gospodarze turniejów[21][15].
Moskwa (19–20 maja)
edytuj
Marcoussis (30 czerwca – 1 lipca)
edytuj
Exeter (7–8 lipca)
edytuj
Łódź (8–9 września)
edytuj
Klasyfikacja końcowa
edytuj
Bibliografia
edytuj
Linki zewnętrzne
edytuj
Irlandia
Niemcy
Rosja
Anglia
Portugalia
Francja
Włochy
Walia
Hiszpania
Gruzja
Szwecja
Polska