Mitrydates I (ur. ok. 195 p.n.e., zm. 132 p.n.e.[1]) – król Partii z dynastii Arsacydów (Arsakidów) od ok. 170/165 p.n.e.[2] Jeden z budowniczych imperium partyjskiego.

Mitrydates I
Ilustracja
Moneta Mitrydatesa I z mennicy w Seleucji nad Tygrysem. Rewers pokazuje Herkulesa w lwiej skórze i z maczugą. Grecka inskrypcja brzmi ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΣΑΚΟΥ ΦΙΛΕΛΛΗΝΟΣ ([moneta] Wielkiego Króla Arsakesa Przyjaciela Greków). Data ΓΟΡ to rok 173 Ery Seleucydów, czyli 140/139 r. p.n.e.
król Partów
Okres

od 171 p.n.e.
do 138 p.n.e.

Dane biograficzne
Dynastia

Arsacydzi

Data urodzenia

ok. 195 p.n.e.

Data śmierci

138 p.n.e.

Ojciec

Priapatius

Rodzeństwo

Fraates I,
Artabanus I

Dzieci

Fraates II

Syn trzeciego króla Partii Priapatiusa; następca Fraatesa I, swego starszego brata, który wyznaczył go na króla pomijając własnych synów, których wybór byłby zgodny z partyjską tradycją. Mitrydates realizował politykę podbojów państw ościennych, umacniając ich kosztem potęgę Partii. Jego pierwszym łupem stały się wschodnie satrapie: Margiana, Aria i Baktria[3]. Podbijając je Mitrydates wykorzystał rozpad Królestwa Greków Baktryjskich. Ok. 155–148 p.n.e. po ciężkich walkach Mitrydates zajął Medię, prowincję imperium Seleucydów[4]. Ok. 144 p.n.e. Mitrydates założył Ktezyfon, nową stolicę swojego państwa. Prawdopodobnie podporządkował sobie w latach 150–140 p.n.e. Medię Atropatene[5]. W lipcu 141 p.n.e. Partowie zajęli Seleucję, stolicę Seleucydów, a w październiku Uruk w południowej Babilonii. Przeciwnik Mitrydatesa I, seleucydzki król Syrii Demetriusz II Nikator, został pobity i wzięty do niewoli, gdy próbował odzyskać stracone prowincje. W 139 p.n.e. Mitrydates zajął Elymais (czyli Elam) i przyjął hołd tamtejszego władcy.

Mitrydates I był pierwszym władcą z dynastii partyjskiej, który przyjął starą tytulaturę perskich Achemenidów – "wielki król, król królów" (pers. szachinszach, gr. basileus megas, basileus basileon). Jednocześnie bił monety z grecką legendą: Basileus Megas Arsakes Filhellenos, co znaczy "Wielki Król Arsakes Przyjaciel Greków". Uważa się jednak, że był to chwyt czysto propagandowy.

Przypisy edytuj

  1. Olbrycht 2010 ↓, s. 229.
  2. Olbrycht 2010 ↓, s. 231.
  3. Olbrycht 2010 ↓, s. 236.
  4. Olbrycht 2010 ↓, s. 237, 238.
  5. Olbrycht 2010 ↓, s. 239, 240.

Bibliografia edytuj