Wikipedia

Mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza typu 2

Mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza typu 2 (zespół gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej typu 2, MEN2, ang. multiple endocrine neoplasia type 2) – rzadka choroba genetyczna objawiająca się predyspozycją do raka rdzeniastego tarczycy, guza chromochłonnego nadnerczy i nadczynności przytarczyc, a także innych rzadszych guzów i wad wrodzonych. Chorobę wywołują mutacje w protoonkogenie RET; podobna nieco w obrazie klinicznym mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza typu 1 ma inną etiologię.

Zajęcie szeregu gruczołów wydzielania wewnętrznego
Klasyfikacje
ICD-10

D44.8

Obustronny guz chromochłonny nadnerczy usunięty 30-letniemu mężczyźnie z rozpoznaniem MEN2A. Prawy guz ważył 168 g, lewy 220 g

Etiologia edytuj

MEN2 wywołana jest przez mutacje w protoonkogenie RET. Dziedziczenie mutacji jest autosomalne dominujące z wysoką penetracją.

Epidemiologia edytuj

Na całym świecie rozpoznano około 500-1000 rodzin z MEN2. Szacuje się, że częstość schorzenia wynosi 1:30 000. 80% przypadków stanowi MEN2A, około 5% MEN2B.

Objawy kliniczne i przebieg edytuj

 
Nerwiaki podśluzówkowe warg u 13-letniego chłopca z MEN2B
 
Nerwiaki brzegów języka u 23-letniej kobiety z MEN2B
 
Włókna nerwowe rogówki widoczne u 27-letniej pacjentki z MEN2B

W zależności od obrazu klinicznego wyróżnia się dwa podtypy MEN2:

MEN2A (zespół Sipple’a)
  • rak rdzeniasty tarczycy
  • jedno- lub obustronny guz chromochłonny nadnerczy (ponad 50%)
  • nadczynność przytarczyc spowodowana gruczolakiem lub hiperplazją komórek gruczołu (15–30%)
  • liszajowate (ang. lichenoid) zmiany skórne, zlokalizowane najczęściej w górnej części pleców
  • choroba Hirschsprunga (rzadko)
MEN2B (zespół Williamsa-Pollocka, zespół Gorlina-Vickersa, zespół Wagenmanna-Froboese’a)
Rodzinny rak rdzeniasty tarczycy (FMTC)

W FMTC rdzeniasty rak tarczycy jest jedyną cechą zespołu.

Historia edytuj

Liczne eponimiczne nazwy odmian MEN2B honorują lekarzy, którzy przedstawili pierwsze opisy chorób; jednakowoż, eponimy te są rzadko używane. August Wagenmann opisał nerwiaki języka w 1922 roku[1], a rok po nim podobnej obserwacji dokonał Curt Froboese[2]. Oba odkrycia przypomnieli Morrison i Nevin w 1996 roku[3]. Inna nazwa MEN2B, zespół Williamsa-Pollocka, przypomina pracę z 1966 roku[4]. W końcu, trzeci eponim upamiętnia genetyka Roberta Jamesa Gorlina i Roberta A. Vickersa, współautorów pracy z 1968 roku[5]. Z kolei związek guza chromochłonnego z rakiem tarczycy zauważył Sipple w 1961 roku[6], stąd spotykane jest określenie zespołu Sipple’a na MEN2A.

Przypadek Abrahama Lincolna edytuj

W listopadzie 2007 roku amerykański kardiolog John G. Sotos wysunął hipotezę, że Abraham Lincoln chorował na MEN2B. Argumenty przemawiające za tym rozpoznaniem to marfanoidalna budowa ciała 16. prezydenta USA (hipoteza o zespole Marfana u Lincolna została wysunięta wcześniej), wydatna dolna warga, słabe napięcie mięśniowe i wycieńczenie fizyczne pod koniec życia, mogące świadczyć o chorobie nowotworowej[7][8].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Wagenmann A. Multiple neurome des auges und der Zunge. „Ber Dtsch Ophthal”. 43, s. 282–285, 1922. 
  2. ↑ Froboese C. Das aus markhaltigen nervenfascern bestehende gangliezellenlose echte neurom in rankenformzugleich ein beitrag zu den nervosen Geschwulsten der zunge und des augenlides. „Virchows Arch Pathol Anat”. 240, s. 312–327, 1923. DOI: 10.1007/BF01963398. 
  3. ↑ Morrison PJ, Nevin NC. Multiple endocrine neoplasia type 2B (mucosal neuroma syndrome, Wagenmann-Froboese syndrome). „J Med Genet”. 33, s. 779–782, 1996. PMID: 8880581. 
  4. ↑ Williams ED, Pollock DJ. Multiple mucosal neuromata with endocrine tumours: a syndrome allied to von Recklinghausen’s disease. „J Path Bact”. 91, s. 71–80, 1966. PMID: 4957444. 
  5. ↑ Gorlin RJ, Sedano HO, Vickers RA, Cervenka J. Multiple mucosal neuromas, pheochromocytoma and medullary carcinoma of the thyroid: A syndrome. „Cancer”. 22, s. 293–299, 1968. PMID: 5660196. 
  6. ↑ Sipple JH. The association of pheochromocytoma with carcinoma of the thyroid gland. „Am J Med”. 31, s. 163–166, 1961. 
  7. ↑ The Physical Lincoln. [dostęp 2007-12-15].
  8. ↑ Sotos, JG (2008). The Physical Lincoln: Finding the Genetic Cause of Abraham Lincoln’s Height, Homeliness, Pseudo-Depression, and Imminent Cancer Death. Mount Vernon, VA: Mt. Vernon Book Systems.

Bibliografia edytuj

  • Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Andrzej Szczeklik (red.). Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1176–1178. ISBN 83-7430-031-0.
  • Richard J. Epstein: Biologia molekularna człowieka. Molekularne podłoże zjawisk w stanie zdrowia i w przebiegu chorób. Lublin: Czelej, 2005, s. 273–274. ISBN 83-89309-64-5.
  • Francesca Marini, Alberto Falchetti, Francesca Del Monte, Silvia Carbonell Sala, Isabella Tognarini, Ettore Luzi, Maria Luisa Brandi. Multiple endocrine neoplasia type 2. „Orphanet Journal of Rare Diseases”. 1. 45, 2006. DOI: 10.1186/1750-1172-1-45. PMID: 17105651. 
  • Peczkowska M, Januszewicz A. Multiple endocrine neoplasia type 2. „Fam Cancer”. 4. 1, s. 25–36, 2005. DOI: 10.1007/s10689-005-0656-y. PMID: 15883707. 

Linki zewnętrzne edytuj

  Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mnoga_gruczolakowatość_wewnątrzwydzielnicza_typu_2&oldid=72982546”