Monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Barkułabowie
Monaster Wniebowstąpienia Pańskiego – prawosławny żeński klasztor w Barkułabowie, w obwodzie mohylewskim Białorusi, w jurysdykcji eparchii bobrujskiej i bychowskiej Egzarchatu Białoruskiego.
.jpg) Widok klasztoru w XIX w. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Ihumenia |
Antonina (Połujanowa) |
| Typ monasteru |
żeński |
| Liczba mniszek (2011) |
11 |
| Obiekty sakralne | |
| Sobór |
św. Jana Chrzciciela |
| Fundator |
Bogdan Stetkiewicz |
| Data budowy |
1641 |
| Data zamknięcia |
1924 |
| Data zburzenia |
po 1924 |
| Data reaktywacji |
2008 |
Położenie na mapie obwodu mohylewskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 53°38′00″N 30°16′00″E/53,633333 30,266667
| |
Historia edytuj
Monaster ufundował w 1641 Bogdan Stetkiewicz i jego żona Helena Sołomerecka. Fundatorzy nadali żeńskiemu klasztorowi ziemię (wyspę Barok na Dnieprze, pole i łąkę), młyn wodny oraz udzielili zezwolenia na połów ryb w wydzielonej części Dniepru. Stetkiewicz opiekował się wspólnotą także po przedwczesnej śmierci żony, głównej inicjatorki przedsięwzięcia[1]. W kompleksie klasztornym został wzniesiony sobór, dzwonnica oraz mury obronne z bramą wjazdową. W 1648 książę Pożarski przekazał monasterowi ikonę Matki Bożej, która stała się następnie obiektem kultu pod nazwą Barkołabowskiej Ikony Matki Bożej[1]. W I Rzeczypospolitej wspólnota podlegała monasterowi Trójcy Świętej w Słucku[2]. Od 1833 była to filia monasteru Świętego Ducha w Bujniczach[3].
Monaster funkcjonował nieprzerwanie do 1924, kiedy został zamknięty, a w kolejnych dziesięcioleciach całkowicie zniszczony. Cudotwórcza ikona od 1951 znajdowała się w cerkwi Trójcy Świętej w Bychowie[4]. W końcu XX wieku na miejscu po klasztorze wzniesiony został pamiątkowy krzyż. Decyzję o odbudowie monasteru i ponownej organizacji wspólnoty podjął Synod Egzarchatu Białoruskiego w 2008, kierując do Barkułabowa grupę ośmiu mniszek z monasteru Zaśnięcia Matki Bożej w Orszy na czele ze schiihumenią Antoniną (Połujanową). W 2010 z monasteru św. Mikołaja w Mohylewie[5] do reaktywowanej wspólnoty ponownie przeniesiono Barkułabowską Ikonę Matki Bożej[4]. W tym samym roku biskup bobrujski i bychowski Serafin poświęcił odbudowany monasterski sobór św. Jana Chrzciciela[6].
Odbudowane obiekty monasteru edytuj
-
Sobór św. Jana Chrzciciela -
Dzwonnica -
Budynek klasztorny -
Brama wjazdowa
.jpg)
.jpg)
Przypisy edytuj
- ↑ a b История Свято-Вознесенского Барколабовского монастыря
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 27. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ D. Koczetow, M. Fiedosienko, Bujniczskij w czest' soszestwija Swiatogo Ducha na Apostołow Żenskij Monastyr' [w:] Prawosławnaja Encikłopiedija, t. VI, Moskwa 2004, ss.330–331
- ↑ a b Женский монастырь дер. Барколабово. [dostęp 2012-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-08)].
- ↑ Обитель чудотворца Николая. [dostęp 2012-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)].
- ↑ Освящен восстановленный храм Иоанна Предтечи в Свято-Вознесенском женском монастыре в Барколабово. [dostęp 2012-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-29)].