Moriz Rosenthal

polski pianista

Moriz Rosenthal, także pol. Maurycy Rosennthal (ur. 17 grudnia 1862 we Lwowie, zm. 3 września 1946 w Nowym Jorku) – polski pianista.

Moriz Rosenthal
Ilustracja
Moriz Rosenthal
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1862
Lwów

Data i miejsce śmierci

3 września 1946
Nowy Jork

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista, pedagog

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Rosenthal urodził się we Lwowie (wówczas leżącym w granicach Cesarstwa Austriackiego), gdzie jego ojciec był dyrektorem i profesorem akademii. W wieku ośmiu lat rozpoczął naukę gry na fortepianie.

W 1872 roku Rosenthal został uczniem Karola Mikulego, dyrektora Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, następnie studiował z Rafaelem Joseffy’m i Tausigiem. Zwiedził Rumunię. W 1878 roku został uczniem Ferenca Liszta, z którym studiował w Weimarze i Rzymie.

Jako uczeń Liszta, Rosenthal bywał m.in. w Petersburgu, Paryżu. Jego wykształcenie ogólne nie zostało zaniedbane. W 1880 roku podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Sześć lat później powrócił do kariery pianisty, osiągając sukcesy w Lipsku, a następnie w 1888 roku w Bostonie[1], wreszcie w Anglii w 1895 roku.

W latach 1926–1928 był wykładowcą w Curtis Institute of Music w Filadelfii. Od 1939 nauczał w własnej szkole gry na fortepianie w Nowym Jorku.

Przyjaźnił się z wieloma znanymi muzykami swoich czasów, m.in. Johannesem Brahmsem, Johannem Straussem, Antonem Rubinsteinem, Hansem von Bülowem, Camille’em Saint-Saënsem, Jules’em Massenetem i Isaakiem Albénizem.

11 listopada 1934 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi „za zasługi na polu propagandy muzyki polskiej zagranicą” (wymieniony jako „Maurycy Rosenthal”)[2].

Antologia pism autobiograficznych Rosenthala została opublikowana w ramach programu „In Word and Music” (red. Mark Mitchell, Allan Evans, wyd. Indiana University Press, 2006) – zawiera również płytę CD z niepublikowanymi nagraniami.

Przypisy edytuj

  1. New York Times Pianist at 80, Moriz Rosenthal, Who Can Look Back on Long, Distinguished Career, Olin Downes, 13 grudnia 1942.
  2. M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338.

Linki zewnętrzne edytuj