Muratyn
Muratyn – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Łaszczów[5][6].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
84 |
| Kod pocztowy |
22-650[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LTM |
| SIMC |
0893802 |
Położenie na mapie gminy Łaszczów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego  | |
 50°33′37″N 23°41′31″E/50,560278 23,691944[1]
| |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Na terenie wsi obok kościoła rzymskokatolickiego, prowadzi działalność duszpasterską Kościół Chrystusowy, wyznanie protestanckie o charakterze ewangelicznym[7].
Wieś stanowi sołectwo gminy Łaszczów[8]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 163 mieszkańców[9].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Przemienienia Pańskiego w Czartowcu[10].
Części wsi edytuj
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0893819 | Bajówka | część wsi |
| 0893825 | Felówka | część wsi |
| 0893831 | Podpole | część wsi |
Historia edytuj
Muratyn dawniej nazywany także Moratyn – wieś z rodowodem sięgającym wieku XV. Pojawia się w dokumentach w 1430 roku, wówczas to została nadana Mikołajowi (z sochaczewskiego Nieborowa) Nieborowskiemu herbu Prawda (w latach 1417–1430 kuchmistrz książęcy, kasztelan sochaczewski 1427-1430). W 1494 r. należała do Jana Nieborowskiego, który w tym roku wieś odsprzedaje[11]. (A. Boniecki w herbarzu podaje, iż w 1492 dziedzicem wsi był Jan Lubański z Lubań w ziemi rawskiej na południowym Mazowszu.) W 1533 r. wieś należy do Sasina Nieborowskiego. Według spisu poborowego z 1564 roku była to już własność Drohiczańskich (wówczas 2,25 łana = 37,8 ha gruntów), w 1687 – Prusinowskich, zaś w połowie XVIII wieku należała do Rostkowskich[12].
Według spisu z 1880 r. wieś liczyła 46 domów i 471 mieszkańców, w tym 73 katolików[12].
Spis z 1921 r. wykazał we wsi 54 domy oraz 464 mieszkańców, w tym 4 Żydów i 404 Ukraińców[13].
Na przełomie XIX i XX w. istniała tu drewniana cerkiew wystawiona w 1687 roku. Dziedzice wsi – Prusinowscy – uczynili to jak podają dlatego, aby ich poddani chłopi
”... już po cudzych parafijach nie błąkali się więcej, ale jako jednego pana poddani tam na nabożeństwie bywali”[14]
.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 84240
- ↑ Wieś Muratyn w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-11-02], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-11-02].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 799 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-09-06].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200), ze zmianami w obwieszczeniu z dnia 4 sierpnia 2015(dts) (Dz.U. z 2015 r. poz. 1636).
- ↑ Strona Kościoła Chrystusowego w RP.
- ↑ Jednostki pomocnicze gminy Łaszczów. Urząd Gminy Łaszczów. [dostęp 2017-09-06].
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Janeczek 1991 ↓, s. 337.
- ↑ a b Moratyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 667.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2017-09-06].
- ↑ Janeczek 1991 ↓, s. 50.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Janeczek: Osadnictwo pogranicza polsko-ruskiego. Województwo bełskie od schyłku XIV do początku XVII w. Wrocław: 1991.